Καλή Χρονιά

Καλήν Εσπέραν άρχοντες
αν είναι ορισμός σας..

Ευελπιστώντας σε μια νέα χαρούμενη, καλύτερη νέα χρονιά που δεν θα αποδείξει το "κάθε πέρυσι και καλύτερα" αλλά θα είναι διαφορετική και ομορφότερη σε πείσμα πολλών σας εύχομαι την πραγμάτωση κάθε επιθυμίας σας και κρυφού ή ανομολόγητου ονείρου.

Ηρεμία στην ψυχή σας κι αγάπη στην καρδιά σας.Υγεία πρώτα απ' όλα.

Όλα τα υπόλοιπα θα γίνουν μόνα τους ακολουθώντας τα στενά μονοπάτια της νομοτέλειας.


Φίλοι  μου, κάποιοι αγαπημένοι, μερικοί λατρεμένοι και οι περισσότεροι  καλοί, σας εύχομαι από καρδίας
ένα Χαρούμενο και Ευτυχές Νέος Έτος.

Και θυμηθείτε, από την καμινάδα δεν μπαίνει μόνον ο Αη Βασίλης. Τα καλλικατζαράκια μέχρι των Φώτων ξεσαλώνουν.Εμένα χθες, ένα μ' έκανε να φάω δέκα κουραμπιέδες μονομιάς και το πρωϊ ούτε που το θυμόμουν.....

Μον Ρεπό

Είχα καιρό να νιώσω αυτή την αίσθηση. Σαν τιμωρημένη ένιωθα.
Είναι βλέπεις τα προνόμια των ανθρώπων ενός κατώτερου Θεού. Αυτοί ακριβώς που έχουν τις ίδιες υποχρεώσεις αλλά όχι τα ίδια δικαιώματα.

Πριτς! Σιγά που μας νοιάζει όμως! Άλλωστε έχω μάθει πολύ νωρίς πως τα λάθη τα πληρώνουν αυτοί που τα κάνουν...άσχετα αν τώρα τελευταία άλλαξε κι αυτό...
Πήρα λίγο  νωρίς την άδειά μου κι έμεινα χωρίς...αρκετό καιρό...Ε και!
Κυλάει ο καιρός μάτια μου και παίρνει πολλά μαζί του κι άμα θυμώσει κιόλας παίρνει και πολλούς.

Όπως και να χει το Μον Ρεπό το καταυχαριστήθηκα. Χαράματα ο πρώτος καφές κι η δεύτερη δόση κουραμπιέδων σχεδόν χαράματα κι αυτή.
Τόσο νόστιμο γλυκό και νά χει όμως τέτοιο όνομα!
Κι έχει και συνέχεια. Έχει άλλη χάρη η μέρα αυτή από μια συνηθισμένη αργεία.

Έγραψα και γράμμα στον Άγιο Βασίλη. Δεν του ζήτησα τίποτα για μένα. Του είπα όμως να κοιτάξει καλά καλά γύρω του, γιατί γέρασε κι αυτός και δεν καλοβλέπει  και να βρει όλα τα παιδιά του κόσμου που δεν έχουν σχεδόν τίποτα και  να τους πάει δώρα. Φαγώσιμα, ρούχα ζεστά, παιχνίδια.
Να τους ζεστάνει τα κρύα χέρια και την καρδιά.

Κατά τα άλλα, φλέγομαι να γνωρίσω έναν ακόμη ίσως και περισσότερους αντ' Αυτού.
Φτάνει να λέει κάτι, γιατί οι προηγούμενοι ή βούταγαν πολύ τα χέρια στη νουτέλα ή ήταν υπερβολικά αποστειρωμένοι έως κρυόπωποι.

'Ερωτώ-κριτος

Ζωγραφιστή σ'όλο τό νού
έχω τή στόρηση σου
καί δέν μπορώ άλλη μπλιό νά δώ
από τήνε δική σου.

Κι εγώ όντε σέ ζωγράφισα
ήβγαλα απ' τήν καρδιά μου
αίμα καί μέ τό αίμα τζη
έγιν' η ζωγραφιά μου.

Κι όταν με αίμα τση καρδιάς
μιά ζωγραφιά τελειώσει
γίνεται όμορφη πολλά
κι ουδέ μπορεί νά λιώσει.

Χαμένο μου όνειρο....

Καλά Χριστούγεννα

Καλά Χριστούγεννα

Η ονειρική σιωπή του χιονιού

"μες στην ονειρική σιωπή του χιονιού, ακούγεται ολοκάθαρα η λαχτάρα όλων των ανθρώπων για ευτυχία"

ο.π.

Η μεγαλύτερη νύχτα.

Η αποψινή.

Και παγωνιά.

Παντού.

Rinascimento

Σκεφτόμουν ότι μια ανανέωση είναι οτι χρειαζόταν αυτή τη στιγμή. Ολοκληρωτική. 

Πώς λέμε ολοκληρωτικό καθεστώς; Πτου κακά βραδιάτικα! 

Λέω να πάρω αμπάριζα από πολλά κι όπου βγει.

Ελπίζω όταν ξαναβρεθούμε να σας αρέσει το ίδιο φίλοι μου.

Παίζει όμως και να μην.....σας αρέσει.

Ίδωμεν!

Πέντε..παρά

Καραφλούλης αλλά κατάξανθο το χνούδι που δειλά δειλά φυτρώνει στο κεφαλάκι του, γαλανογκριζοπρασινομπιρμπιλομάτης (ο άτιμος!) και ζόρικος.

Πολύ όμως.

Και πώς να μην είναι δηλαδή όταν κάποιοι ξύπνιοι μεγάλοι που μπαίνουν στο μετρό βάζουν το καροτσάκι σύριζα στην πόρτα  και γύρω γύρω  πήχτρα ο κόσμος.

Χωμένος ο μπόμπιρας στα χαμηλά και να βλέπει τι!!!!!!!!

Ένα σωρό τέρατα, μάλιστα τέρατα, γιατί αγαπητοί μου για ξαπλώστε κι εσείς κάτω και να κοιτάτε τον διπλανό σας από κάτω προς τα πάνω. Πως θα τον δείτε, ε; Σας ρωτάω.

Θα ξεσηκώνατε όλον τον σύρμό με τις τσιρίδες σας ή όχι;

Και να μου απαντήσετε ειλικρινά σας παρακαλώ.

Το ίδιο έκανε κι ο μικρούλης, λίγο η αποπνικτική ατμόσφαιρα , λίγο ο θόρυβος, λίγο που δεν έβλεπε παρά μόνον μπούτια παντελωμένα, τσάντες και σακλάκια, έβαλε μπρος…τη σειρήνα!

Χαμός φίλοι μου αγαπημένοι. Χαμός.

Και δεν ωφελούσαν τα σσς, σουτ του μπαμπά του. Εκείνος ήθελε αγκαλιά, να δει κι αυτός τον κόσμο ίσος προς ίσο.

Χαμόγελο εκατό χερουβίμ μαζί , όταν έγινε πιο ψηλός απ’ όλους, γιατί ο μπαμπάς ήταν βλέπετε πολύ ψηλός .

Έτσι μπράβο, αλλά το βραβείο της πιο απίθανης ατάκας πάει στον μπαμπά, όταν τον ρώτησαν πόσο είναι το μώρό.

-Πέντε…παρά… απάντησε.

Γλυκέ μπαμπακούλη, ευτυχώς που δεν είναι το μωρό πέντε…και δέκα, γιατί είχα ραντεβού και θα είχα ήδη αργήσει.

Κατέστην

Να τα σκεπάσεις παιδί μου και να τ' αφήσεις εκιά δα να καταστέσουν.

Να ανοίξουν  οι κόκκοι των υλικών και να δέσουν όλα μαζί. Να μπλεχτούν με το άρωμα της κανέλας και του γαρύφαλλου.....να σκανδαλιστούν οι καλλικάντζαροι...να έρθουν, χωρίς κι αυτούς Χριστούγεννα δεν γίνονται.
Και θυμήσου μελάτη η ζύμη.

Κοπάνισε ζεστό το σουσάμι διαφορετικά δεν σπάει και τρίψε με τα χεράκια σου το καρύδι.
Να τα μελώσεις την αυριανή.

Αχ! Πως γίνεται να χαίρομαι και να θλίβομαι τόσο πολύ ταυτόχρονα;

Απάγγιο

Κάθε κήπος έχει μια φωλιά για τα παιδιά...

Κάθε σπίτι κρύβει λίγη αγάπη στη σιωπή....

Κάποιοι στήνουν ξόβεργες στα τσόνια και σ' άλλα πετούμενα τ' ουρανού.

Εμείς είπαμε να τους ετοιμάσουμε μια ζεστή φωλιά για τα πολύ κρύα βράδια και τα παγωμένα ξημερώματα. Αυτά που το κρύο σε περονιάζει κι αναζητάς αγκαλιές ζεστές.

Τα ναύλα του ονείρου

Ακόμα κι έτσι, τι μας νοιάζει; Φτάνει που ονειρευόμαστε.

Φτάνει που ενώ τρύπησε το τσεπάκι της ψυχής μας, δεν χάσαμε ποτέ τα ναύλα του ονείρου!

ε & α.π

ναι, έτσι την έλεγαν τα χαμίνια της γειτονιάς, όταν την έβρισκαν με
το μάγουλο κολλημένο στο φλοιό των δένδρων την άνοιξη να
πασχίζει να αφουγκραστεί την τρέλα των χυμών που οδηγούσαν
στην ανθοφορία, στη νέα ζωή

Αγωγοί...γενικώς

Καλός αγωγός, κακός αγωγός...Το καταλαβαίνω!

Αγωγός αγάπης! Δεν το καταλαβαίνουν!

Αχ! αυτά τα φωτάκια στο μισοσκόταδο που πέφτουν σαν προβολείς πάνω στις πληγές!

Στο μινόρε της αυγής

Λένε (όλο λένε) ότι όσο μεγαλώνεις ξυπνάς πιο εύκολα, ή ότι χρειάζεσαι λιγότερο ύπνο.
Σε μένα γιατί δεν πιάνει;
Λες να ανήκω σε κείνους τους αφηρημένους;

Λες (όλο λες) να ανήκω σε κείνους που προτιμούν τον κόσμο των ονείρων; Των ονείρων τους;

Όπως και να χει βρήκα έναν τρόπο να ξυπνάω εύκολα και σας τον προτείνω ανεπιφύλακτα, για όσους βέβαια έχετε ραδιο ξυπνητήρι.
Επιλέγετε έναν ραδιοσταθμό όπου σπικάρουν και ειρωνεύονται αξημέρωτα δυο πανηλίθιοι αναφέροντας του κόσμου τις χαμπαριές.
Λες κι απ' όσα συμβαίνουν αυτούς δεν τους αφορά. Λες και σαν ξωτικά αιωρούνται πάνω απ' όλους και μένουν ανέγγιχτοι. Για δυο δραχμές....πουλημένοι στ' αφεντικά.

Της μιας δραχμής...τα γιασεμιά είναι για άλλους....

Ε! Πόσο μπορείς να το αντέξεις.
Ακόμη κι ο γάτος μουρμουρίζει "τι στο καλό ακούς!"

Δεν ακούω αγάπη μου του λέω, αλλά δεν έχω άλλο τρόπο να ξαναγυρίσω τον κόσμο της πραγματικότητας την ώρα που "πρέπει" κι εγώ δεν "θέλω".
Κάποτε επέλεγα σταθμούς με όμορφα τραγούδια, αλλά αυτά με νανούριζαν ακόμη περισσότερο...και μ' έστελναν σε σφαίρες ...άλλες

Λένε επίσης (βαρέθηκα όμως να λένε) ότι στα μάτια μας καθρεφτίζεται η ψυχή μας.
Κι ότι τα μάτια έχουν την ίδια ιδιότητα του καθρέφτη. Έστω και μια γωνίτσα του να βλέπεις σε βλέπουν κι οι άλλοι.
Σημασία έχει αν μας νοιάζει.
Και δεν μας νοιάζει!

Τον δρόμον τετέλευκα...

Την πίστην τετήρηκα...

Ώς ευ παρέστητε!

Inevitabile

Non essere triste se ti dico addio. Un addio è necessario per tornare a incontrarsi. E una ritrovarsi, per chi è un vero amico, è inevitabile.

                                                   George Eliot

Αφιερωμένο

Υπάρχουν στιγμές που κάποιοι καταφέρνουν να εισχωρήσουν στις πιο ζεστές γωνιές της καρδιάς μας.

Και μεις τους αφήνουμε να κουρνιάσουν εκεί, γιατί έτσι θέλουμε και έτσι μας αρέσει.

Όνειρα στην ομίχλη

Το κόκκινο για μένα σημαίνει γρήγορο, για σένα ποιος ξέρει...
Τα λουλούδια τα έχω για χαρά, μπορεί κι εσύ...

Η μορφή σου...πόνος και θλίψη....στην ψυχή μου που νιώθω να βυθίζεται στην πιο πυκνή ομίχλη.

Ωδή στους αφηρημένους...

Ναι Ωδή σε όλους εκείνους είχαν το νου τους αλλού - σε λιβάδια ανθισμένα, σπαρμένα με μηλιές, ροδιές και μανόλιες- ναι σ' αυτούς που αλλοπαρμένοι από την τόση ομορφιά, ξεχάστηκαν εκεί...

Ωδή στις πλανεμένες ψυχές των παραμυθιών χωρίς δράκους που τελείωναν πάντα "και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα"...

Ωδή σ' αυτούς που τριγύριζαν με τις ώρες σε μακρόστενα παρτέρια ανάμεσα στις τουλίπες και στις πρίμουλες κι άνοιγαν τα χέρια τους ν' αγκαλιάσουν την  αγαπημένη τους μουριά.

Ωδή σ' εκείνους που ώρες, μέρες και νύχτες αφογκράζονταν τους ήχους της νύχτας κι απ' όλα τα ζωντανά βρήκαν να φοβούνται το τριζόνι.......

Ωδή σ'εκείνους που άνοιγαν τα μάτια τους διάπλατα με τις φιγούρες του Καραγκιόζη και σ' εκείνους που νόμιζαν ότι οι δυσκολίες της ζωής ήταν το να χάνεις στο φιδάκι ή να μην ανάβει το φωτάκι στον Φωτεινό Παντογνώστη όταν δεν απαντούσες σωστά.

Ωδή σε όλους εκείνους που αφαιρέθηκαν και...ξέχασαν...να μεγαλώσουν.....

Δεκέμβριος

Χμμ!
Ο δωδέκατος μήνας. Ο κρίκος που θα κλείσει τον κύκλο και θα στείλει στο καλό κι αυτή τη χρονιά.
Ή στην άβυσσο των κακών αναμνήσεων (πιο πολύ για κει το βλέπω).

Πριν απ' αυτό θα κάνει κρύο, θα φοράμε κασκόλ, γάντια κι οι νύχτες θα είναι μεγάλες. Τόσο μεγάλες να βαριέσαι να κοιμάσαι και να σου ρχεται να κάνεις βουντού λέγοντας μόνος "ξημέρωσεεεεε....ξημέρωσεεεεε"

χα χα χα

μόνο οι άλλοι θα τρελαίνονται, εμείς όχι;
Κάτι τσιμπήσαμε κι εμείς ζώντας ανάμεσά τους.

Φίλοι μου αγαπημένοι,

Καλό μήνα!

Alle Stelle cadute

Ψευδαισθήσεις

Είναι μερικές φορές που όλος ο κόσμος γίνεται ένα πολύχρωμο μπαλόνι στα χέρια σου.
Το πετάς ψηλά κι ύστερα ανοίγεις την αγκαλιά σου και το πιάνεις.

Ένα πολύχρωμο όμορφο μπαλόνι. Δικό σου. Ολότελα δικό σου.

Να το πετάς, να το κοιτάς, να το φιλάς.

Είναι μερικές φορές. Κι ας κρατάνε τόσο λίγο.

Μπορεί να είναι και μια ψευδαίσθηση. Ένα τρελό ονειράκι.

Σιγά! Σιγά καλέ που θα σου χαριστεί ο κόσμος.

Ο σ' αγαπώ κι Η μ' αγαπάς

Δύο τώρα χρόνια και κάτι τους βλέπω. Κάθε πρωϊ.

Πλάϊ πλάϊ . Ίδιο ύψος, ίδιος σωματότυπος.
Εκείνος χωρίς κάτι το ιδιαίτερο, αλλά μ' ένα βλέμμα μονάχα για κείνη.
Εκείνη, ιδιαίτερα κομψή χωρίς να παραβιάζει κανέναν κανόνα αισθητικής ή πρόκλησης. Λατρεύω τα ίσια της παπούτσια. Ξέρετε τα φλατ που λένε. Αυτά που δεν σου προσθέτουν ούτε έναν πόντο από το ύψος που θα ήθελες να έχεις για κάποιες ώρες...αλλά σε κάνουν να χαίρεσαι να περαπατάς.

Περπατούν πάντα πλάϊ πλάϊ και μπλοκάρουν την σκάλα στο metro αδιαφορώντας παντελώς στα όσα "αριστερά παρακαλώ" φωνάζουν οι άλλοι. Ξέρετε τώρα, κάποιοι λάτρεις της παθητικής γυμναστικής στις κυλιόμενες σκάλες...
Εκείνοι απλώς συνεχίζουν να κοιτάζονται και νιώθεις πως βρέθηκες ξαφνικά μέσα σ' έννα ολάνθιστο κήπο γεμάτο πεταλούδες και πολύχρωμα πουλιά.
Είναι η αγάπη τους που ξεχυλίζει...

Ο σ' αγαπώ κι Η μ' αγαπάς.
Εκείνος κρατάει πάντα την τσάντα της και την κοιτάζει στα μάτια όταν της μιλάει. Κι ο ουρανός χαμογελάει. Η ευτυχία του είναι προφανής.
Εκείνη τον κρατά πότε από μια άκρη του σακακιού του, πότε από το δάχτυλο κι είναι πάντα σφιχτά γερμένη πάνω του. Σαν να χει πάρει κάτι λίγο από τον πύργο της Πίζας.

Μοιάζουν αποκομμένοι από όλους τους άλλους. Εκείνοι οι δυο τους. Μιλούν για τα πάντα και αναφέρονται στους πολιτικούς "ξέρεις εκείνος ο Ταδε..εκείνος ο Δείνα..
Ποτέ με σκέτο το όνομά τους.

Ο σ' αγαπώ κι η μ' αγαπάς σε δρόμο κεντρικό χρειάζεται ν' αποχωριστούν για λίγο.
Εκείνος της περνά απαλά στο μπράτσο την τσάντα της, και την φιλά στο μέτωπο σαν παιδί.
Εκείνη του λέει σ' αγαπώ και τον ακολουθεί με το βλέμμα της όσο στέκεται στο φανάρι.
Μ ' ένα βλέμμα που κρύβει τον πιο όμορφο έρωτα...
Τον έρωτά της.

Λατρεύω να βλέπω τον σ' αγαπώ και μ'αγαπάς.
Ιδιαίτερα κάποια άχαρα πρωϊνά.

Έξοδος κινδύνου (απ' την οδό των ονείρων)

….Την νοστάλγησα.

Την αγάπησα, ακριβώς γιατί δεν μου εξήγησε ποτέ. Μου ‘βαλε χρώματα στην ψυχή μου αλλά δεν με συμβούλεψε τι να τα κάνω. Τι να βάψω μ’ αυτά. Πού ταιριάζουν. Ιδίως που ταιριάζουν.

Κι εγώ πήρα φόρα, κι έβαψα κόκκινες τις θάλασσές μου, πορτοκαλιούς τους ουρανούς μου, μπλε τους ήλιους μου.

Πολύ μου αρέσει τελικά ο κόσμος που έφτιαξα!

α.π & ε

Κυριακάτικες απορίες

Έχω πολλές και περιμένουν υπομονετικά στη σειρά για να λυθούν. Δεν βιάζομαι...
Απορούσα λοιπόν -τότε που ήμουν μικρή- πως γίνεται να υπάρχουν καραμελωμένα μήλα, φιρίκια ως επί το πλείστον που με παιδική λαιμαργία έτρεχα ν' αγοράσω όπου τα έβρισκα.

Αναρωτιόμουν και φανταζόμουν τι υπέροχη μηλιά θα ήταν αυτή και τι ευτυχισμένος άνθρωπος όποιος είχε μια τέτοια στην αυλή του.

Αργότερα έμαθα ότι αρκούσαν λίγη ζάχαρη και νερό για να κάνουν το θαύμα τους.

Είχα και έχω κι άλλη απορία.
Αν κάποιος γεννιέται αλήτης ή γίνεται αλήτης.

Μάλλον κι εδώ η ίδια συνταγή. Αλάνθαστη.
Παίρνεις το πιο άσημο, σκάρτο μήλο το βουτάς στην καραμέλα κι έχεις μια πανέμορφη λιχουδιά.
Παίρνεις έναν άσημο, σκάρτο άνθρωπο το βουτάς στην καραμέλα κι έχεις έναν αλήτη.
Καραμελωμένο μάλιστα!

Απλό δεν είναι;

Alergia & Allegria

Για το ένα ίσως να φταίει η σοκολάτα, το αυγό, ένα κακό φάρμακο.

Για το άλλο άκρως συναισθηματογόνος η πηγή του.

Και τα δύο σε κάνουν να εκφράζεσαι δυναμικά και να το δείχνεις.
Είτε με κοκκινίλες είτε με επιφωνήματα χαράς.

Ένα " λου" κι ένας αναγραμματισμός η διαφορά τους.
Έστω κι αν για το πρώτο θα χρειαστούμε κορτιζόνη και για το άλλο να βγούμε στο μπαλκόνι.....

Το πικρό φιλί του Ιούδα

Τα μάτια της ψυχής

Αχ μωρέ Αλθαία και να μπορούσες να μας πεις τι βλέπεις έτσι με τόση σπουδή που ....κοιτάζεις κι αν ο κόσμος είναι καλύτερος κι ομορφότερος με τα μάτια της ψυχής ενός τυφλού γατιού.

Γιατί με τα δικά μου έχει γίνει πολύ άσχημος και κακός.
Έως αδιάφορος θα έλεγα.

ΘΣΓΤΧ

ΚΤΠ.-

Μα τo Θεό!

Η ζωή μας Κύκλους κάνει

Και κάποιες φορές περνάει μπροστά μας σκυθρωπή κι άλλες χαρωπή.

Και κάποιες άλλες κρατάει ένα ζωγραφιστό τενεκεδάκι με νερό και λίγο σαπούνι και χοροπηδάει φυσώντας και σκορπώντας παντού διάφανους , αόρατους σχεδόν  κύκλους.

Κι αν σου έρθει η επιθυμία να κυνηγήσεις έναν τέτοιο κύκλο, θα είναι σαν να άνοιξες την πόρτα ενός παραμυθιού και να μπήκες μέσα.

Παιχνίδια, ζωγραφιές, γλυκιά ηρεμία, κουβέντα σιγανή κι ενδιαφέρουσα ίσως, έρωτας, μουσική σαν να την διάλεξες εσύ.

Καφές! Α! Όλα κι όλα, να τον ονειρεύεσαι ως το άλλο απόγευμα.

Και να μένεις μόνος, ανάμεσα σε πολλούς. Το τέλειο! Και να μην σ’ ενοχλούν. Αόρατοι σχεδόν, αλλά δίπλα σου.

Και δεν αντιστέκομαι στην θεσπέσια κρέπα με σοκολάτα πραλίνας και κομμάτια από μπανάνα μέσα. Δεν γίνεται να πω όχι!

Κύκλος σε μια πολύ ενδιαφέρουσα γωνιά της Αθήνας.

Πραξιτέλους

Και να ρχεται στο νου σου ο Ερμής και ….άλλοι.

Και τα νεοκλασσικά απομεινάρια δίπλα σου. Να ερημώνουν και να σου θυμίζουν ότι, ναι υπήρχε και μια άλλη Αθήνα κάποτε. Διαφορετική.

Που πολύ την αγαπήσαμε!

Νοέμβριος

Νοέμβριος με το "μ" πριν το "β". Ακριβώς αυτό που έλειπε απ' τον Οκτώβριο.
Συμπαθής σ' εμένα μήνας.
Κάστανα, ρόδια, μανιτάρια....ζεστές βραδιές με φίλους μοναδικούς.....κρασάκι, τσιπουράκι....

Καλοί κι αγαπημένοι φίλοι μου,

Καλό μήνα.

Μια άλλη ζωή

Σκληρότερη , αλλά αληθινή. Ορεινή. Καθαρή.
Ομορφότερη;
Για μένα;
Ναι!

Αναμένοντας

Ξενύχτισα στην πόρτα σου και σιγοτραγουδώ
Εδώ είναι ο παράδεισος....

Άνοιξεεεεεεε
Άνοιξεεεεεεεεε...γιατί δεν αντέχωωωωω

Και όμως!

Κάπου η φύση κρατάει την ισορροπία της.
Αυτή που συχνά εμείς οι καλοί άνθρωποι θέλουμε να διαταράσσουμε κατά πως μας αρέσει.

Και πίσω απ' αυτή την πανδαισία των χρωμάτων και των αρωμάτων της βρεμμένης γης, μόνον η αγάπη κι ο έρωτας.

Κι η ζωή.

Χεινόπωρο

Ναι θα μπορούσε να είναι φθινόπωρο.
Που τα φύλλα θα άλλαζαν χρώμα και θα έπεφταν σιγά σιγά στη γη.

Αλλά Φευ! δεν είναι. Χεινόπωρο είναι.
Με το "χ" του χειμώνα που κάποιοι έφεραν στην Πατρίδα μας.

Η μάνα του Εφιάλτη πάντα θα γκαστρώνεται και θα γεννάει τέρατα.

Αχ βρε Λεωνίδα! Κι εσείς όλοι όσοι πέσατε για αυτή την έρμη την πατρίδα.

Αχχ!!!!!

Νάρθετε ξανά!

Ίτε Παίδες Ελλήνων

Ἐορτάζουμε τὴν 28η Ὀκτωβρίου 1940, ἀντλώντας ἀπὸ τὸ μεγαλεῖο τοῦ Ἑλληνικοῦ παρελθόντος, δύναμη γιὰ τὸ παρὸν καὶ ἔμπνευση γιὰ τὸ μέλλον.
Ζήτω το Όχι! Ζήτω ἡ ΕΛΛΑΣ!


Φειδίας Ν. Μπουρλάς




Ἔργῳ τὰς τιμάς..


Ἦταν μιὰ ἀπὸ τὶς πιὸ δυσμενεῖς ὧρες τῆς ὑπάρξεως τοῦ κόσμου. Τὸ πρόσωπον τῆς Γῆς αἱμόφυρτο, μὲ τραγικὴ σύσπασι, ὡς δυστυχὴς πυθμήν, ὠδυνᾶτο χωρὶς ἔλεος κάτω ἀπὸ τὸ βάρος μιᾶς ἐνεργοῦ νύκτας, ποὺ συστρεφόταν πάνω στῶν πληγῶν τὴν φλόγωσι. Ἐκεῖ μέσα ἐξετρέφετο ἡ παραφροσύνη δι᾿ αὔριον, φέρελπι ἔκτρωμα ἐκτρόπων φρενῶν. Οἱ σχιζοφρενεῖς ἡγέται ἤδη ὅταν ἡ τάξις ἀπέβη ἔκπτωτος, ἀφρώδεις, ἀπίθανοι, σὲ μιὰ ἀσυγκράτητη ἔξαψι, ἐξήγγελλαν ἀπὸ παταγώδεις ἐξώστας φρενήρη θάνατον. Ἦταν τὸ ὅπλο καὶ ἡ ἐλπίς των.


Απ΄εδώ http://pheidias.antibaro.gr/1940.htm

    

Mου'γνεφε η ψυχή...

Στραβοξυπνήματα

Σαν ξημερώνει και ξυπνάω κι αφού τελειώσει και το χουζούρεμα κι αποφασίσω ότι πρέπει να σηκωθώ,  θέλω δεν θέλω, συνήθως σηκώνομαι απ’ την δεξιά πλευρά.

Του κρεβατιού εννοείται.

Κι αυτό για πολλούς λόγους.

Στην δεξιά πλευρά είναι το ξυπνητήρι που δείχνει πως η ώρα περνάει και δεν περιμένει κανέναν.

Από δεξιά  έχω αφήσει από βραδύς τα χνουδωτά παντοφλάκια μου.

Στα δεξιά μου και  το πορτατίφ για τα σκοτεινά πρωϊνά του χειμώνα, να ανάβουμε το φως να βλέπουμε μην και μπήκε κανένας μούμος τη νύχτα, να τον δούμε να φυλαχτούμε.

Πιο βασικός λόγος όμως που σηκώνομαι από δεξιά είναι ότι αριστερά κοιμάται …άλλος.

Χνουδωτός, μουστακάτος και μεγάλος!

Σιγά τώρα μην είμαι και προληπτική. Πφφφ!

Τυγχάνει όμως, το ξαναλέω, τυγχάνει κάποιες φορές αλλοπαρμένη από όνειρα όμορφα ή τρομαγμένη από κακούς και άρπαγες εφιάλτες, να μπερδευτώ και να σηκωθώ απ’ την άλλη. Την αριστερή πλευρά.

Αυτές τις φορές νιώθω κάπως. Ούτε κι εγώ ξέρω πως.

Στραβοξυπνημένη να το πω;  

Αναποδιασμένη να το πω;

Όπως κι αν το πώς όμως κάτι  τέτοιες μέρες είναι που χαλιέμαι.

Από διαπιστώσεις!

Που κοστίζουν κιόλας!

Διαολομαζέματα

Ακριβώς μετά τα ανεμοσκορπίσματα.

Το θέμα είναι ν' απλώνεις όταν ξέρεις ότι θα φυσήξει.

Ειδεμή εκιά δα θαναι κανα μήνα τα απλωμένα.

Καμιά φορά ξεχνιέμα αλλιώς

Λιέν μι λεν, σι λεν

Αχ κούκλα μου.
Τα έχουμε ξαναπεί. Δεν με αγγίζει ότι λες. Γιατί δεν λες, γρυλίζεις μόνον.
Είσαι τόσο ανόητη που αν σου πω ότι ο ήλιος ανέτειλε σήμερα απ' τη δύση θα το ...υπογράψεις.

Ένα μόνο να σε ρωτήσω θέλω. Απορία το έχω και να τη λύσω θέλω μη μου μείνει κι απωθημένο.

Δεν ντρέπεσαι να είσαι τόσο ανίδεη;
Καφρουλίτσα,  ηρέμησε τώρα ξέρω ό, τι δεν είμαι καλή με το ταγεράκι της τσατίλας.

Που να με δείς και με το άσπρο το Channel.

Κάθε μέρα γιορτή

Νομίζατε πως σας ξέχασα;
Σαν να ξεχνούσα την ίδια μου την ύπαρξη θα ήταν.Αλλά να δεν πιστεύω πια σε γιορτές. Ούτε στα πανηγύρια...
Πίστευα ότι δεν θα συμβεί ποτέ αυτό, κι όμως!

Τι να τις κάνετε εσείς καλά μου τις γιορτές! Άλλωστε κι μ'ένα μόνο νεύμα μας, που να μιλήσουμε για χάδι, γιορτάζετε μερόνυχτα.

Γεμάτα στομάχια, ζεστές φωλιές, προστασία, αγάπη είναι ότι χρειάζεστε.
Δύσκολα πράγματα, δε λέω. Από που περίσσεψαν όλ' αυτά;
Απ' τους ανθρώπους; Χα!

Παρ' όλα αυτά αντί γιορτής και τούρτας εγώ θα σας χαρίσω μερικά λόγια. Όχι ψεύτικα ούτε μεγάλα.
Λόγια κάποιας άλλης.

Κατ' αρχάς θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους προσφέρετε, ενδεχομένως από το υστέρημά σας για να βοηθήσετε. Είναι ακριβέστατη αλήθεια ότι τα ζωάκια που έχω κοντά μου στη Ραφήνα, σιτίζονται με βρεμμένο ψωμί, αλλά προστέθηκε και λίγο κοτόπουλο και κάμποσα φρέσκα αυγά, από αυτά που είναι ραϊσμένα και τα αγοράζω από την Βαρβάκειο με 1,5 ευρώ την καρτέλλα (30 τεμ.). Τα σκυλιά ειναι τρισευτυχισμένα, αρκεί να νοιώθουν ότι υπάρχει η ανθρώπινη παρουσία κοντά τους. Μόνον οι γατούλες στο δωμάτιο νομίζω ότι δεν είναι και πολύ ευτυχισμένες. Ίσως οραματίζονται το γατοστάσιο της Οινόης και ζηλεύουν που δεν μπορούν ακόμη να βρεθούν εκεί (πρέπει πρώτα να στειρωθούν).

Δυστυχώς, χάνω πολύτιμο χρόνο που θα μπορούσα να αφιερώνω, όχι μόνον γράφοντας αποκλειστικά για τα αδέσποτα που έχουν ανάγκη υποστήριξης, αλλά για την πατρίδα μας που έχει

ακόμα  ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ  ανάγκη  υποστήριξης ! 

Πριν μετατραπεί σε ξεζουμισμένη λεμονόκουπα, στην οποία θα ζούμε για χρόνια, εμείς, τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας και ποιος ξέρει πόσες γενηές ακόμη...  

Από την Φωτεινή Κυζούλη σε κείνο το προσωποβιβλίο.

Οκτώβριος

Ο μήνας που θα μας πάρει απ' το χέρι και θα μας οδηγήσει απαλά σε πιο βαθύ φθινόπωρο κι από κει στον χειμώνα .
Στον χειμώνα της ζωής μας, της χώρας αλλά ΟΧΙ και της ψυχής μας.

Θέλουμε να ελπίζουμε αλλά δεν ξέρουμε σε τι.

Μήνας αλλαγών.
Τίποτα δεν θα είναι το ίδιο.
Παρεξόν μερικών που τίποτα και κανείς δεν μπορεί να τα αλλάξει. Για κάποια δεν αλλάζουν όσο και να το θέλουν κακάσχημες ψυχές.


Πέρασαν κι οι μήνες που έμπαινε στο κρασί νερό.
Το ούζο πίνω ανέρωτο και το τσίπρο βράζει στα καζάνια...

Φίλοι μου αγαπημένοι, καλό μήνα!

Πρώτο φθινόπωρο...

Φτερά είχε το φετινό καλοκαίρι και πέταξε τόσο γρήγορα; Σε ρωτάω, φτερά;

Τα μπερεκέτια ούτε που τα είδαμε να μεστώνουν και να γλυκαίνουν. Ούτε καν εκείνο τα βαθύ ρουμπινί χρώμα των βατόμουρων δεν προλάβαμε να δούμε.

Ελπίζουμε στην θέα των κυκλάμινων, των λατρεμένων μας.

Έφυγε και τι δεν πήρε μαζί του. Όνειρα, ελπίδες…

Όλα!  Λες και του τα χρωστούσαμε.

Είμασταν λέει άπληστοι. Θέλαμε δουλειά, σπίτι, διακοπές.

Φαταούλες παιδί μου, δε σου λέω εγώ;

Χα χα όσο το σκέφτομαι μού ρχεται να κοπανάω το κεφάλι μου στον τοίχο.

Μπάμ, μπούμ…μέχρι να σπάσει το άτιμο.

Ψήφισε ρε ο κόσμος μερικά μεμέτια απ’ το πουθενά ν’ ανέβουν στα ανώτατα αξιώματα και μετά να τον απαυτώσει. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Κακορίζικοι πανάθεμά σας, πουλεγε κι η μάνα μου, Θεός σχωρέστη.

Μπαμ, μπούμ σπάσε βρε, παλιοκέφαλο.

Ναι έχω θυμώσει πάρα πολύ.

Κι εσύ;

«Κοιμάσαι» ακόμη. Και ταξιδεύεις σε άλλα μέρη. Και ποιος ξέρει, ίσως σου αρέσει πολύ και δεν θέλεις να ματαγυρίσεις, έτσι είπαν.

Εγώ όμως σε σκέπτομαι.

Και στενοχωριέμαι.

Ξέπνοα

Δεν πιστεύω ότι το έκαναν επίτηδες. Τουλάχιστον αυτή τη φορά.
Αλλά και κανείς δεν ενδιαφέρθηκε, για κείνο το άτυχο πλάσμα που σφάδαζε και στριφογύριζε λουσμένο στο αίμα στην ζεστή και υγρή άσφαλτο.
Κανείς όμως. Μερικοί χάζευαν χαμογελαστά κιόλας.
Ζοντόβολα!
Όλοι ήταν βιαστικοί, κοστουμαρισμένοι , καλoδιωμένοι .

Μια σταλιά ήταν, προσφάτως καλοαναθρεμμένο απ' τη μάνα του. Μια σταλιά και σε κανέναν δεν περίσσεψε μια στάλα συμπόνιας να μην ξεψυχήσει εκεί πατώντας το ξανά και ξανά.

Πρόλαβα ν' ανάψω alarm  (βλέπεις οι στοκμαν παραμονεύουν πίσω να σφιχταγκαλιαστούν με το καπό σου).
Έσκυψα και το έπιασα απαλά με τα δυο μου χέρια. Ζεστό κορμάκι, απαλό σαν όνειρο που άφησε την τελευταία ματωμένη πνοή του ακριβώς εκείνη τη στιγμή. Στα χέρια μου.

Ένα απέραντο ωχ!  Στα χέρια μου!

Το εναπόθεσα στη μέση του παρτεριού. Στο φρεσκοκουρεμένο , καθαρό και γεμάτο δροσοσταλίδες χορτάρι.
Είμαι απόλυτα σίγουρη ότι του άρεσε!

Κι όλοι οι υπόλοιποι θα μπορούσαν να το χαζεύουν όσο ήθελαν, αλλά χωρίς την ικανοποίηση να το βλέπουν να σφαδάζει.

Πλάνες μουσικές

Μαθαίνω πως...
κοιμάσαι ακόμη....
μουσικές  παρασέρνουν το νου σου σ' άλλα μέρη, μα είναι πλάνες μουσικές...
κοιμάσαι ακόμη, μα πέρασε η ώρα, πέρασαν κι οι μέρες...
ξύπνα, στένεψαν τα περιθώρια...
ΜΗΝ τους αφήσεις να διαπραγματευτούν το είναι σου..το σώμα σου

Ξύπνα σου λέω!!!!!!!!!!!!!

ΞΥΠΝΑ ΤΩΡΑ!!!!

Ανάταση Ψυχής

Γλυκό Σεπτεμβριανό Κυριακάτικο πρωϊνό. Αλλιώτικο.
Απ' αυτά που ξυπνάς καλοδιάθετος από ύπνο ξεκούραστο καλοονειρεμένο.
Απ' αυτά που νομίζεις πως ξαναγεννήθηκες μόλις τώρα.

Γλυκό Σεπτεμβριανό Κυριακάτικο πρωϊνό που σε κάνει να νιώθεις ότι τίποτα δεν χάθηκε κι ότι η Ελπίδα είναι ξανά δίπλα σου , χαμογελαστή, μοσχομυρωδάτη σαν τα πρωϊνά γιούλια.

Αστέρι μου...φεγγάρι μου...

Και Τρίτη και 13

Και να καίει!
Τους ανόητους!

Εδώ να μείνεις

Αν το σκεφτόσουν λίγο ακόμα;
Δεν είναι είναι λίγο νωρίς για ταξίδια μακρινά; Είκοσι και ένα μόνον!
Αν ξαναθυμόσουν τα όνειρά σου;
Άνοιξε τα μάτια σου, δες τα αναφιλητά της μάνας σου. Ποτάμια καυτά που χάνονται στο πέλαγος.
Δεν είναι ακόμη ώρα.
Μη χαθείς, εδώ να μείνεις.
Στο ζητάμε πολλοί.

Η μελαγχολία της ευτυχίας

Νικητές και Ηττημένοι

Ποιος τα 'βαλε ποτέ με τον έρωτα και βγήκες νικητής;

Είναι πολλές φορές που ο όλος αυτός ο απέραντος κόσμος ζαρώνει, λουφάζει και σπαρταρά μέσα σ'ενα ιδρωμένο κόρφο. Λες κι αυτό ψάχνει για να σωθεί στην ατέρμονη πορεία του. Ένα ιδρωμένο από πόθο κόρφο!
Είναι πολλές φορές που όλη η πλάση χωράει μόνο μέσα σ' ένα γλυκό φιλί.
Κι είναι τότε που ο Θεός θαυμάζει  το έργο που δημιούργησε.


Χαμογελάει ευτυχισμένος και αποσύρεται...


Αργά, αργά, νωχελικά όπως πετούν οι γλάροι, μέσα σ' ένα φλογισμένο δειλινό.


Α.Π. (Ε)