Καραφλούλης αλλά κατάξανθο το χνούδι που δειλά δειλά φυτρώνει στο κεφαλάκι του, γαλανογκριζοπρασινομπιρμπιλομάτης (ο άτιμος!) και ζόρικος.
Πολύ όμως.
Και πώς να μην είναι δηλαδή όταν κάποιοι ξύπνιοι μεγάλοι που μπαίνουν στο μετρό βάζουν το καροτσάκι σύριζα στην πόρτα και γύρω γύρω πήχτρα ο κόσμος.
Χωμένος ο μπόμπιρας στα χαμηλά και να βλέπει τι!!!!!!!!
Ένα σωρό τέρατα, μάλιστα τέρατα, γιατί αγαπητοί μου για ξαπλώστε κι εσείς κάτω και να κοιτάτε τον διπλανό σας από κάτω προς τα πάνω. Πως θα τον δείτε, ε; Σας ρωτάω.
Θα ξεσηκώνατε όλον τον σύρμό με τις τσιρίδες σας ή όχι;
Και να μου απαντήσετε ειλικρινά σας παρακαλώ.
Το ίδιο έκανε κι ο μικρούλης, λίγο η αποπνικτική ατμόσφαιρα , λίγο ο θόρυβος, λίγο που δεν έβλεπε παρά μόνον μπούτια παντελωμένα, τσάντες και σακλάκια, έβαλε μπρος…τη σειρήνα!
Χαμός φίλοι μου αγαπημένοι. Χαμός.
Και δεν ωφελούσαν τα σσς, σουτ του μπαμπά του. Εκείνος ήθελε αγκαλιά, να δει κι αυτός τον κόσμο ίσος προς ίσο.
Χαμόγελο εκατό χερουβίμ μαζί , όταν έγινε πιο ψηλός απ’ όλους, γιατί ο μπαμπάς ήταν βλέπετε πολύ ψηλός .
Έτσι μπράβο, αλλά το βραβείο της πιο απίθανης ατάκας πάει στον μπαμπά, όταν τον ρώτησαν πόσο είναι το μώρό.
-Πέντε…παρά… απάντησε.
Γλυκέ μπαμπακούλη, ευτυχώς που δεν είναι το μωρό πέντε…και δέκα, γιατί είχα ραντεβού και θα είχα ήδη αργήσει.
