Μπλογκίτσα ήταν και πέρασε.

Έτσι απλά.

Άυγουστε....'Ιούδα!!!!!

Η καλημέρα των γιασεμιών

Μια δροσερή καλημέρα.
Γεμάτη από τις ευωδιές των αγουροξυπνημένων γιασεμιών.
 Μια καλημέρα με τον ήλιο στα πρώτα του βήματα.
Μια καλημέρα γεμάτη αγάπη.

 Για τους φίλους μου, τους αγαπημένους μου.

Φιλικά

Απολαυστικά & Αγαπημένα

Λόγια μια νύχτας Ιουλιανής

Τα λόγια είναι σύννεφα. Μόλις φυσήξει αέρας τα παρασέρνει...
Αλίμονό του όποιος επίστεψε στα λόγια.
Γιατί ο άνθρωπος, σκέφτομαι πολλές φορές μοιάζει σαν το σαλιγκάρι.
Όπου περνά, αφήνει σάλιο. Σάλιο που στεγνώνει  και φαίνεται τη νύχτα με το φεγγάρι, σαν απλωμένο μετάξι.


Πρέπει να μάθει κανείς να το ξεχωρίζει. Σάλιο είναι.
Τίποτις άλλο.


Α & Ε .Π

Μια πίκρα αμίλητη

Μια πίκρα είν’ αμίλητη, μια πίκρα είν’ ανεξήγητη,
μια πίκρα μεγάλη.

Γύρισε κάτω η μέρα....

Oltre dal Markopoulo

Επιστρέψαμε!

Αφήσαμε πίσω το υπερσύγχρονο κολαστήριο στη μέση του πουθενά.
Πουθενάδες κι οι ίδιοι που το έχουν.
Άσχετοι ή απατεώνες. Η μήπως και τα δύο μαζί;

Δυστυχώς λόγω μη γνώσεως της γατικής δεν θα μπορέσω να μάθω τι ακριβώς συνέβη εκεί.
Σε κείνο το κλουβί ακριβώς πάνω και μεσοτοιχία με τα μαντρόσκυλα.
Το βλέμμα του όμως μου τα λέει περίπου όλα.

Ignoranti! Figli di ......buona donna.

Αυτά παθαίνω όταν δεν δώσω βάση στο ένστικτό μου που λέει στρίψε απ' την άλλη και φύγε μακρυά.

Σου ζητάω ένα μεγάλο συγγνώμη. Για τις κακές επιλογές μου προσπαθώντας Για το καλύτερο.
Σου υπόσχομαι τιμωρία για τους άσχετους και απατεώνες. Η και τα δύο μαζί.

Φτάνει να είσαι εσύ καλά.

Κι από σκιτζήδες μια ζωή γεμάτη θα είναι ο κόσμος.

Ιούλιος

Περπατώ ολομόναχη στην πλαγιά των λύκων. Σ' ένα μονοπάτι που φυτρώνουν στην άκρη του κάτι πολύχρωμα όνειρα. Σαν αγριολούλουδα.
Αν συναντήσω το Θεό θα του στείλω δυο ερωτευμένα χρυσομάμουνα.


Καλό μήνα φιλαράκια μου.

Νύχτα είναι θα περάσει

Τρυφερότητες

Δεν άντεξα, προχθές είχε ξεσηκώσει όλη τη στοά με το κλάμα του, μπήκα και ρώτησα.

Ψηλός, ευγενής, μα πολύ ευγενής, μεσήλιξ ίσως και λίγο παραπάνω.
Ανάμεσα σε πολλά παιχνίδια, βιβλία και τον Mac του, λίγο πιο κει για να μπορεί να βλέπει και να ελέγχει, μια κούτα.
Πεντακάθαρη από σκληρό γυαλιστερό χαρτόνι και αρκετά μελετημένη...για διαρροές.
Μέσα, μονάχα ένα κομμάτι ύφασμα κι  ένα λαμπένιο γατένιο μωρό, που μόλις έχει ταϊστεί και πλυθεί.
Από κείνον.
Είχε μόλις ανοίξει τα μάτια του και μάλλον το απολάμβανε.Φαινόταν να ονειροπολεί.
Δεν μπορεί ούτε να φανταστεί τι υπάρχει έξω από κείνο το μαγαζάκι.

Ανταλλάξαμε μια καλημέρα, με διαβεβαίωσε για το μέλλον του και βγήκα ξανά στον κόσμο αυτό που δεν μου αρέσει.
Αυτόν που ούτε εγώ φανταζόμουν.

Πικρές στιγμές

Δεν μου αρέσει να πηγαίνω κάπου παρέα και να ...φεύγω μόνη μου.
Ούτε μου αρέσει εκεί που θα μείνει η παρέα μου.
Δεν μου αρέσει να φεύγει κάποιος και να μ' αφήνει μόνη μου.
Ούτε μου αρέσει να φαντάζομαι ότι....πες μου , ότι δεν είναι αλήθεια.

Δεν αντέχω τους αποχωρισμούς, έστω κι αν δεν θωρώ κάποιο κι αν δεν με θωρεί, έστω κι αν με μισεί.

Αυτοί οι κάποιοι είναι βαθειά μέσα στην καρδιά μου, σε μέρη που καμιά αλλοτρίωση δεν έφτασε ούτε θα φτάσει.
Κι ο ένας κάποιος κι ο άλλος κάποιος .
Εγώ, αγαπάω πολύ την παρέα μου. Και τον κάποιο ακόμη πιο πολύ.

Αναμονή

Λίγες φορές νιώθω στη ζωή μου τη διάθεση να δείρω.
Πολύ όμως.
Να έτσι.
Να γείρω πίσω μου το δεξί μου χέρι, το καλό μου, και να το φέρω ξανά μπροστά με με εννιά μποφόρ (πιο πολύ θα μου άρεσε με ω - μποφώρ) καταλήγοντας στη γλοιώδη μάπα της.
Στο ανίκανο φερέφωνο της κάθε ανοησίας, που ούτε να καταλάβει ούτε να εξηγήσει πως είναι ανοησία μπορεί.

Το ζώον το όρθιο.

Γιατί Θεούλη μου και συ Θεουλίνα μου τα κάνατε έτσι που να μη μπορώ να πω δημόσια τι νιώθω;
Είναι τόσο κακό δηλαδή να της πω μπροστά σε όλους ότι είναι ένα ζώωον και μισό (γελάδι, γίδι π.χ.).
Είναι βρισιά να της πω ότι οι κότες έχουν περισσότερο μυαλό απ' αυτήν κι ότι οι κατσίκες έχουν διαβάσει κι όλο το Savoir Vivre ενώ αυτή όχι;

Της το έχω πει όμως και της το έχω τάξει.
Αν το κατάλαβε δεν ξέρω.

Θα με θυμηθεί αλλά θα' ναι αργά.
Και πανάθεμά με ξέρω να περιμένω.

Λόγια μαγικά

Μια νύχτα θερινή με το άρωμα του γιασεμιού να σε μεθάει και να σε πηγαίνει σ' άλλα μέρη, δυο βήματα απ' το ξημέρωμα, διαλέγω λίγα  λόγια μαγικά.

Τ' απαλό το αεράκι θα τα πάρει μακρυά, θα τα στριφογυρίσει στον ουρανό, θ' ανταμώσουν με τ' αστέρια και η αυγή θα τα βρει εξουθενωμένα στην κορφή καταπράσινου βουνού,  στην καυτή άμμο κάποιου ακρογιαλιού.

Θα έχουν χάσει το δρόμο τους.

Και δεν είναι τα μόνα.

Μ' ακούς;

Ώρες είναι κι ας περνούν

αΧ αυτές οι ώρες ατέλειωτες ώρες απουσίας.

Τα ατέλειωτα ώρες ώρες χιλιόμετρα διασχίζοντας ένα μεγάλο μέρος της Ελλάδας μας.

Ατελείωτες στάσεις, για να δω μια όμορφη γωνιά της χώρας μου, να κόψω ένα λουλούδι , να να να....

Αχ αυτές οι ατέλειωτες ώρες απουσίας ....

Αχ οι ατέλειωτες ώρες στην έρημο της Θήβας να βλέπεις τους πελαργούς να πετούν με μάτσο τα σκουλήκια στο ράμφος τους.

Και μ' αυτό τον τρόπο τα σκουλήκια σηκώνονται για μία και μόνη φορά από τη γη.

Αλλιώς δεν θα το μπορέσουν ποτέ.

Την αγάπη μου.

Στα κύματα του έρωτα

Είχα καιρό να τους δω.
Γύρω στα τέλη του χειμώνα πρέπει να ήταν η τελευταία φορά.

Για τον Σ’ αγαπώ και την Μ’ αγαπάς, λέω.

Πάντα οι ίδιοι. Αθεράπευτα ερωτευμένοι μεταξύ τους κι όλος ο κόσμος γύρω τους, απλά ανύπαρκτος ουσιαστικά.

Πιασμένοι χέρι χέρι καλοκαιρινοί κι αεράτοι περπατούσαν βιαστικοί, σχεδόν πάντα βιαστικοί είναι οι δυο τους, λες και τους κυνηγάει ο έρωτας και δεν τους αφήνει καν να ξαποστάσουν.
Μιλούσαν ακατάπαυστα κι είχαν φράξει την σκάλα που οδηγεί στην αποβάθρα, ακριβώς μπροστά μου, το ξανά είπα, δεν υπάρχουν οι άλλοι γύρω τους.
Αλλά ούτε μένα με ένοιαζε , ούτως ή άλλως πάντα αργώ τελευταία κι ύστερα που θα το ξανάβλεπες τέτοιο θέαμα!

Δυο ερωτευμένοι εξητάρηδες δεν είναι κάτι που συναντάς συχνά. Και μάλιστα πιασμένους απ’ το χέρι τόσο σφιχτά που σχεδόν να σέρνει ο ένας τον άλλο…
 Παρασυρμένοι απ’ τα κύματα του έρωτα!

Εκείνη φορούσε ένα bleu noir φόρεμα σε απλή γραμμή κι ένα ζευγάρι κατακόκκινα λουστρινένια πέδιλα, flatissimi. Τελείως όμως!

Ο Σ’ αγαπώ πέρα από ένα παντελόνι κι ένα πουκάμισο σχεδόν αδιάφορα σε χρώματα και σχέδιο….απλά την αγαπάει.

Όλα αυτά σε όσους μου τριβέλιζαν το μυαλό πως αγάπη δεν υπάρχει.

Αμ υπάρχει!!!

Βελούδινο το βράδυ....

Αήθης φλυαρία

Με στενοχωρεί όταν κάποιος πρέπει να τ' ακούσει από δω.
Όταν όμως πρόκειται για τρούλα μικρό το κακό.
Έτσι τρούλα μου;

Αήθης φλυαρία από αήθεις τρούλες με ξέμπαρκους καμηλιέρηδες.

Αγαπημένες σκιές

Το μικρό τετράδιο που ξεφύλλιζα ξύπνησε μέσα μου ένα κόσμο ολότελα αφανισμένο, και αισθάνθηκα να σηκώνεται στην ψυχή μου μια ευωδιαστή σκόνη μέσα από την οποία περνούσαν αγαπημένες σκιές.

Α.Φ.

Ίούνιος

Πάλι.
Κεφαλόσκαλο στο καλοκαίρι.
Αγαπημένος, ελπιδοφόρος.

Εξετάσεις, γυμναστικές επιδείξεις, ενδεικτικά, διαγωγή "Κοσμιωτάτη", πολύ πριν γίνει Κοσμιότατη.

Ιούνιος της καρδιάς μας. Που αγάπησε, αγαπήθηκε ή προδώθηκε. Που δεν ξέχασε.
Καρποί έδεσαν κιόλας στα κλαδιά των δέντρων και τα πουλιά τσιμπολογάνε τους χυμούς τους και  τα όνειρά μας.


Θα μ' αγαπάς πάντα;

Αχ, αυτό το πάντα στα χείλη των ανθρώπων!
Τ' ακούν οι Αγγέλοι και παίζουν φυσαρμόνικα. Κι ύστερα, μόλις τελειώσει το τραγούδι, τρέχουν και κρύβονται, μην τους μαλώσει ο Θεός.

Παρασύρθηκα στα πρώτα βήματα του 'Ιουνίου.
Είναι κι αυτό το άρωμα της ολάνθιστης γαρδένιας!


Φίλοι μου καλό μήνα.

Στέναξον γη

Σταγόνες Αγάπης

Στις μητέρες όλου του κόσμου που οφείλουμε την ύπαρξή μας.
Κι ένα μεγάλο φιλί να το πάρει το μαγιάτικο αεράκι και να τ' ακουμπήσει απαλά στο μέτωπό τους.

Κι αν δεν είναι δίπλα  μας το βάλσαμο στις σκέψεις μας,  να γιάνει η ψυχή μας.

Don't be afraid to smile and then go

Αρχιτεκτονική

Κάποτε πήγα σε μια συνεύρεση.
Απογευματινή , βραδυνή και μεταμεσονύκτια. Ξέρετε αυτές που αρχίζουν με τσάϊ και μπισκοτάκια, κέϊκ και τελειώνουν με κρασί και μεζεδάκια.

Προτιμούσα πάντα τα πρώτα.

Κάθε άνθρωπος έχει την γνώμη του κι αυτό δεν είναι κακό. Έτσι πρέπει. Κακό είναι να θέλουν να στην επιβάλουν και να νομίζουν πως έχουν δίκιο σε κάθε περίπτωση.

Έτσι λοιπόν εκείνο βράδι ήταν κάποιος που μας είχε λωλάνει με τα κατορθώματά του, που τώρα, έτη μακρυά, διαπιστώνω πως δεν ήταν και un gran che που λέμε κι εμείς οι ιταλοί.

Είπε ακόμη με στόμφο, κάτι που μάλλον είχε διαβάσει πρόσφατα, ότι ο άνθρωπος είναι αρχιτέκτονας του εαυτού του.
Από τότε δεν μου καλόκατσε αυτό που είπε, αλλά τα μπισκοτάκια- ξέρετα αυτά που είναι στρόγγυλα, δύο μαζί  με μαρμελάδα στη μέση και ζάχαρη άχνη από πάνω ,  κάπως τα λεγε η μαμά μου αλλά δεν θυμάμαι πια - μου φάνηκαν πιο ενδιαφέροντα κι έτσι δεν του πολυέδωσα σημασία.

Χρόνια τριβέλιζε και τριβελίζει ακόμη το μυαλό μου αυτή η φράση. Και πάντα με δάγκωνε και με δαγκώνει στην ψυχή.

Μάλιστα.

Αρχιτεκτονική λοιπόν.

Σήμερα, την ώρα που έφευγα με φορτωμένο το καρότσι από ένα μεγάλο μαγαζί κάτι μου έπεσε. Σε δευτερόλεπτα είδα ένα κοριτσάκι με κορμί από μίσχο σπάνιου ανθού να τρέχει, να σκύβει να το σηκώνει και να μου το δίνει, λέγοντας "Ωρίστε κυρία"!

Ζαλίστηκα, πίστευα πως χάθηκαν αυτά. Οριστικά.
Ευχαριστώ αγάπη μου, του είπα.

Να είστε καλά μου είπε.

Αυτό ακριβώς με τσάκισε. Με λύγισε. Γιατί σε δεύτερη ματιά, αυτό δεν ήταν.

Ρώτησα τι κάνει εκεί και ψέλλισε αν μπορώ να το βοηθήσω να πάρει ένα γάλα και μόλις είδε κίνηση προθυμίας συμπλήρωσε και μια....ΣΟΚΟΛΑΤΑ.

Αρχιτεκτονική λοιπόν.

Με ένα παιδί, ένα κορίτσι να ήταν έξι , εφτά με τίποτα παραπάνω, με δυό μάτια, μαύρα και λαμπερά σαν τον ήλιο την ώρα που δύει το γιόμα πίσω από ψηλά βουνά, να πεινάει και κυρίως να επιθυμεί έξω από ένα μεγάλο παντοπωλείο.

Προσπαθώ να φανταστώ τις γραμμές, τις τέμνουσες και τις συγκλίνουσες που θα χρησιμοποιήσει αυτό παιδί για να φτιάξει το έργο της ζωής του. Τις δυνατότητές του.

Τις λίγες φορές που δεν κοιτάει τι κρατούν οι άλλοι στα χέρια τους όταν τρώνε.

Ακόμη μια φορά αναζητώ με την σκέψη μου εκείνο τον άνθρωπο για να του πω τι μεγάλη χαζομάρα είπε εκείνη τη βραδιά και δεν το λέω εγώ μόνον, μου το είπαν και τα μάτια εκείνου του κοριτσιού σήμερα.

Αχ κόσμε δεν αξίζεις φράγκο όταν αφήνεις τα παιδιά σου να πεινούν!

Σαββατοκύριακο αγάπη μου

Λιγάκι διαφορετικό από κάποια άλλα...
Αλλά   χωρίς ξυπνητήρια ή μια μπλε και μια καφέ κάλτσα απ' τη βιασύνη.

Απλά σαββατοκύριακο, αγάπη μου,  όπως λέμε....σοκολάτα αγάπη μου.

Μάϊος

Χαρωπός, ζεστός, ολάνθιστος.
Υποσχετικός με το παραθύρι του μισάνοικτο στο καλοκαίρι.

Φίλοι μου καλό μήνα.

Η υπέροχη κυρία Αγγελική

Από τη μια η υπογλυκαιμία μου, που χτύπησε κόκκινο και μου ζητάει σοκολάτα κι απ’ την άλλη εκείνο το οικωλογικό κοτοπουλάκι που τελευταία του επιθυμία ήταν να μαγειρευτεί με μπάμιες,  ναι ναι εκείνα τα περίεργα λαχανικά με το χνούδι, τα σάλια και τα σποράκια σαν υπερτροφικό σουσάμι …μ’ έκαναν να πεταχτώ για λίγο έξω.

Αφού τρέλανα για τα καλά τον εμποράκο, γυρίζοντας, σαν ράπισμα ένιωσα την ευωδιά  της.

Κοντοστάθηκα και της είπα: “Κυρία μου, τα συγχαρητήριά μου. Είστε όπως κάθε χρόνο υπέροχη. Ιδιαίτερα τις νύχτες.

Καλά μαντέψατε στην κυρία Αγγελική μιλούσα…

Έχω κι εγώ μία, τοσοδούλα την πήρα και την μεγάλωσα, θέριεψε πια, αλλά δεν ξέρω τι την έχει πεισμώσει και δεν ανθίζει.

Ούτε ένα τόσα δα ανθάκι της δεν μου έχει χαρίσει!

Σαν να το κάνει επίτηδες. Την ποτίζω, της μιλάω, την κουρεύω, την χαϊδεύω και κείνη μετανιωμένη κάθε φορά μου υπόσχεται πως τον επόμενο χρόνο θ’ ανθίσει. Μόνο για μένα.

Και κάθε φορά το ξεχνάει. Και κάθε φορά τη συγχωρώ.

Και την συμπονώ που δεν καταφέρνει ποτέ να ξεδιπλώσει τα άνθη της και την ανεπανάληπτη ευωδιά της.

Έστω κι όχι για μένα, για εκείνη και μόνον.

Μην τολμήσεις!

Βγήκα για λίγο να νιώσω τις ευωδιές της άνοιξης και το άρωμα των λεμονανθών.
Όμορφα ήταν.
Στον πανέμορφο εαρινό αττικό ουρανό είδα κι ένα μοναχούλι συννεφάκι να στέκει λίγο πιο κει από μια παρέα αστεριών.
Μόνο του. Κάτι σκεφτόταν.

Εγώ, ένα του λέω.
Αν ...κατουρηθεί θα το δείρω.

Αρκετά δεν μουλιάσαμε;

Μια αγκαλιά και μια καληνύχτα

Μου αρέσει η παρέα σας, δε λέω...
Άλλωστε στους μοναχικούς ανθρώπους πάντα αρέσει η συντροφιά έστω και remote.

Απόψε όμως νιώθω κάπως κι έτσι θα σας αφήσω νωρίς.
Επιθυμώ να πέσω νωρίς σε κείνο το...γουργουριστό κρεββάτι που σας περιέγραψα κάποτε.

Θα διαβάσω κανα δυο σελίδες του αγαπημένου μου....συγγραφέα κι  ελπίζω στην παρηγοριά της αγκαλιάς του Μορφέα και σε όμορφα όνειρα.

Δεν είμαι και τόσο σίγουρη να σας πω αν επιθυμώ να ξυπνήσω.

Την αγάπη μου.

Ο χορός των αστεριών

Βγείτε, σηκώστε ψηλά το κεφάλι και  θαυμάστε τα.

Κάντε και μια ευχή αν βαριέστε. Που ξέρετε μπορεί και να πιάσει.

Εαρινός άνεμος

Να παίρνει τη σκέψη σου και να την οδηγεί σε μέρη άλλα, ποθητά.
Να φέρνει όλες της άνοιξης τις ευωδιές. Να σε ζαλίζουν και να μεθούν όλο το είναι σου.
Να σε κάνουν να σκέφτεσαι πιο όμορφα, πιο αισιόδοξα κι αποφασιστικά να λες η ζωή δεν είναι τελικά αυτό που νομίζουμε.

Καλό κατευόδιο...

Αναγέννηση

Μέσα απ' την παγωμένη και ληθαργική ακόμη γη, η ζωή αναπηδά.
Και μας θυμίζει ότι τίποτα δεν χάνεται.

Νύχτες εαρινές

Νύχτες πανέμορφες.
Να περιπατείς σε δρόμους μοναχικούς, ν' αφουγκράζεσαι την πνοή του δάσους με τα ζωντανά του και να σκιρτά η καρδιά σου.
Να σηκώνεις το βλέμμα, μια σταλιά μονάχα και να βλέπεις παντού αστέρια.
Φωτεινά, λαμπερά.
Να σηκώνεις το χέρι σου και να πιάνεις μια χούφτα.
Να τα στέλνεις όπου αγαπάς.

Νύχτες εαρινές να κάνει το νου σου και την ψυχή σου να καλπάζει σαν άτι.
Νύχτες εαρινές να σου γλυκαίνουν την ψυχή και ν' αναστατώνουν όλου σου το είναι.

Χριστός Ανέστη

Φίλοι μου, Χριστός Ανέστη.

Ώ γλυκύ μου Έαρ

Το Τραγούδι του Σταυρού


Κ' έγυρ' Εκείνος το άχραντο κεφάλι και ξεψύχησε 

στο μαύρο το κορμί μου απάνου· 

άστρα γινήκαν τα καρφιά του μαρτυρίου του, άστραψα 

κι από τα χιόνια πιο λευκός τα αιώνια του Λιβάνου. 

Οι καταφρονεμένοι μ' αγκαλιάσανε 

και σα βουνά και σα Θαβώρ υψώθηκαν εμπρός μου· 

οι δυνατοί του κόσμου με κατάτρεξαν 

γονάτισα στον ήσκιο μου τους δυνατούς του κόσμου. 

Τον κόσμο αν εμαρμάρωσα, τον κόσμο τον ανάστησα, 

στά πόδια μου άγγελοι οι Καιροί, γύρω μου σκλάβες οι Ώρες. 

Δείχνω μια μυστική Χαναάν στα γαλανά υπερκόσμια· 

μα εδώ πατρίδες πάναγνες είσαστ' εσείς, τρεις Χώρες! 

Ω πρώτη εσύ, Ιερουσαλήμ! του βασιλιά προφήτη σου 

μικρή είν' η άρπα για να ειπή τη νέα μεγαλωσύνη. 

Του Σολομώντα σου ο ναός μ' αντίκρυσε, και ράγισε· 

καινούργια δόξα ντύθηκαν της Ιουδαίας οι κρίνοι. 

Κ' ύστερα υψώθηκα σ' εσένα, ω Πόλη, εφτάλοφο όραμα, 

κ' έγινα φως των ουρανών, το θάμα του Ιορδάνη, 

τους Κωνσταντίνους φώτισα και τους Ηράκλειους δόξασα, 

και τρικυμίες δεν έσβησαν εμέ, μηδέ Σουλτάνοι. 

Και ύστερα, ταξιδευτής, ήρθα σ' εσένα, ασύγκριτη, 

Αθήνα, των ωραίων πηγή, των εθνικών κορώνα, 

τον άγνωστο έφερα Θεό, και, απόκοτος, αψήφησα 

την πολεμόχαρη Παλλάδα μεσ' τον Παρθενώνα. 

Και γνώρισα τους ιλαρούς θεούς και στεφανώθηκα 

την αγριλιά της Αττικής, τη δάφνη απ' την Ελλάδα, 

και ω λόγος πρωταγροίκητος! του Γολγοθά το σύγνεφο 

πήρε την άσπρη ομηρική του Ολύμπου λαμπεράδα. 

Τα είδωλα τ' αφρόντιστα και τα πασίχαρα έφυγαν, 

αλλ' ούτε πια μεθάει τη γη το ασκητικό μεθύσι, 

ας λάμπη η μυστική χαρά στα γαλανά υπερκόσμια· 

ειν' εδώ κάπου μια ζωή, και είν' άξια για να ζήσει. 

Με τα κλαδιά της φοινικιάς νέα ωσαννά λαχτάρισα 

σ' εσένα, ω Γη Πανάγια και ω πρώτη μου πατρίδα. 

Σ' εσέ γυρνώ, Ιερουσαλήμ, κ' ένα τραγούδι φέρνω σου· 

Είναι πλασμένο από ψυχή και από φωνή Ελληνίδα! 




                                                        Κωστής Παλαμάς

Αφιερωμένο

Ξεμοναχιασμένες και πανέμορφες.
Ν' ατενίζουν την άνοιξη και ν' αντιστέκονται στις αναποδιές της.

Κι αν...αν ήταν να δωρίσω σε κάποιον κάτι,  θα του πήγαινα μια αγκαλιά από τα άνθη της.

Βραδυνές απορίες

Είναι κάποιες μέρες που ότι συζήτηση κι αν ακούω, όλοι τελειώνουν με τη φράση "μαύρο φίδι που μας έφαγε", υποδηλώνοντας σαφέστατα ότι πρόκειται για κάτι πολύ κακό να σε τρώει το μαύρο φίδι.

Κι αναρωτιέμαι αν μας έτρωγε άσπρο φίδι ή κίτρινο, μάλλον δεν θα έτρεχε και τίποτα.

Δρασκελώντας τη μια άκρη ως την άλλη...

Ο φίλος μου ο Λάζαρος

Έτσι στόλιζαν οι λαζαρίνες τα καλαθάκια τους.

Λαζαρίνες ήταν τα μικρά κοριτσάκια που γύριζαν από σπίτι σε σπίτι στις γειτονιές και τραγουδούσαν....το Λάζαρο.

Στα ...<κάλαντα> του Λαζάρου, τραγουδούσαν μόνο κορίτσια.

Τα αγόρια τραγουδούσαν όλες τις άλλες φορές που έχουμε κάλαντα.



Μάζευαν αυγά. Λεφτά , τότε , δεν υπήρχαν.

Μόνο μερικές τσιγκούνες γριές έδιναν καρύδια ή σύκα. Άλλα φρούτα αυτή τη εποχή δεν υπήρχαν.



Αργότερα, κάποιοι νεόπλουτοι, που δεν είχαν κότες, αλλά είχαν χρήματα, έδιναν...δεκάρες!

Αυτά γράφει και ζωγραφίζει ο κύριος  Γιάγκος.

Κι εγώ θα προσθέσω στα παραπάνω αληθινά ότι υπήρχαν και περισσότερο τσιγκούνες και κακότροπες γριές και θειές που μοίραζαν ξυλοκέρατα....

Θα σας πως ακόμη ότι ο Λάζαρος ήταν σίγουρα ο πιο καλός μου φίλος. 

Δεν ξέρω ακριβώς γιατί, αλλά υποψιάζομαι ότι αντιπροσώπευε για μένα το νόημα της πιστής φιλίας.

Αυτό που αργότερα θα μάθαινα πόσο δύσκολο κι εύθραυστο είναι.

Το πιο εντυπωσιακό με τις Λαζαρίνες βέβαια ήταν η προηγούμενη μέρα. όπου όλα τα κορίτσια ξαμολιόντουσαν στους κήπους και τα περιβόλια να μαζέψουν τα απαραίτητα άνθη για τον στολισμό των καλαθιών.

Χαχα! Πλιάτσικο κανονικό στα σπαθιά (φύλλα κρίνων), στα ζουμπούλια και στις πασχαλιές.

Στο τελείωμά τους βάζανε μέσα ένα αυγό (όχι αβγο) και τα κρεμούσαν στην αυλή για να μη μαραθούν.

Φυσικά κανένα κορίτσι δεν κοιμόταν εκείνο το βράδυ.

Ετοίμαζε τα καλά του, τα λουστρίνια του και μάθαινε όσο πιο καλά μπορούσε τα κάλαντα και κρυφοκοιτούσε κάθε τόσο έξω απ' το παράθυρο αν το καλάθι ήταν εκεί.

Γιατί κλέφτες υπήρχαν και τότε.

http://giagkosxroma.blogspot.com/2009/04/blog-post_11.html

Θλιβεροί μάγκες

Κατέβηκα να πάρω εκείνο τον γλυκό και διπλό ελληνικό που είχα παραγγείλει. Από λάθος πόρτα τον έφεραν κι από λάθος πόρτα αναγκάστηκα βγω.

Έτσι έγινε και είδα αυτά που θα προτιμούσα να μη δω.

Όχι γιατί δεν τα γνωρίζω, αλλά να, είναι αλλιώς να τα βλέπεις δια γυμνού οφθαλμού κι εκ του σύνεγγυς.

Το σημαντικό είχε συμβεί αλλά τα χειρότερα γίνονταν εκείνη τι στιγμή.

Μηχανή με μηχανόβιο πάνω στο πεζοδρόμιο και στο τσακ να την γλιτώνουν δυο. Και σαν να μην έφτανε αυτό, κάνοντας τον ινδιάνο, βρίζοντας και με ύφος δέκα και βάλε καρδιναλίων ( ξέρετε αυτό το πανηλίθιο ύφος που σου κάνει τον υποβολέα και σου λέει "Τι μάγκας είμαι γω ρε φούστη μου!)

Έλα όμως όμως που κάποιος άλλος πιο μάγκας πρόλαβε και τον άρπαξε απ' το μανίκι...

Κι έγινε ο πρώτος ακόμα πιο ζόρικος κι ήθελε να φύγει γιατί ήταν και πολυάσχολος βλέπετε.

'Ελα όμως (ξανά) που ο δεύτερος ήταν όντως πολύ ζόρικος!

Και δεν τον άφηνε να φύγει; Κοινώς δεν του το επέτρεπε, καβαλώντας ανάποδα την μηχανή!!!

Και κείνη ακριβώς την στιγμή είδα τον ινδιάνο καρδινάλιο να θυμώνει τόσο, να σκοτεινιάζει το βλέμμα του και να...βάζει μπρος με δύναμη να φύγει.

Φονικό ένστικτο διαφυγής. 

Αλλά είπαμε, ο άλλος ήταν όντως ζόρικος. Και άντρας τα μάλα!

Και δεν του έκατσε του μικρού. Καθηλώθηκε εγκλωβισμένος στην ανύπαρκτη, δίτροχη ψευτομαγκιά του. 

Τα υπόλοιπα γνωστά. Αστυνομία, ψέμματα, μισές αλήθειες και καμιά εικοσαριά μαντραχαλάδες γύρω γύρω  -ξέρετε αυτούς που από την πολύ μαγκιά περπατούν σαν συγκαμμένοι - που δεν είχαν δει καν την σκηνή να λένε το κοντό τους και το μακρύ τους. Ως επί το πλείστον βέβαια το κοντό τους.....

Δε ήξεραν καν τι είχε συμβεί κι απλά βλέποντας ένα στιγμιότυπο του καυγά εξέφραζαν την γνώμη τους σαν άντε μη το πω τώρα...

Άρπαξα κανα δυο για να μην νομίζουν ότι είναι και ξύπνιοι, άρπαξα και τον ψευτόμαγκα και του είπα να ζητήσει τουλάχιστον συγγνώμη γιατί ήμουν σχεδόν μοναδική μάρτυρας κι είχα αρχίσει να χάνω την υπομονή μου με τα ψεύδη του. Και το ήξερε αυτό.

Στον άλλον που κατά πως αποδείχτηκε είχε μια εμμονή με τα ονόματα, εξήγησα πως παραιτήθηκα πια απ ΄την ιδέα να διορθώσω τον κόσμο. Δεν του αξίζει. 'Εχω τον δικό μου και μου φτάνει.

Είχα ήδη αργήσει κι ήξερα πως θα τα ακούσω. Κι η δικαιολογία πως ο καφές μόλις είχε έρθει από την Βραζιλία και τον καβούρδιζαν και τον έφτιαξαν σε πραγματική χόβολη, δεν είναι απ' αυτές που συγκινούν τις κάφρες.

Δεν κλαίω πια....

....... αλλά ονειρεύομαι πως κλαίω.

R.G.

'Απρίλιος

Αμέσως μετά από ένα πολύ βιαστικό αλλά καλότροπο Μάρτη.
Αγαπησιάρης και πασχαλιάτικος.

Τα δέντρα θα γεμίσουν φύλλα για να κρύψουν τις φωλιές των πουλιών.
Αυτά που άρχισαν ήδη να τραγουδούν με το πρώτο φως της μέρας, αυτό το αλλιώτικο φως της Άνοιξης.
Γάτες και γάτοι θα λιάζονται ώρες ατέλειωτες.
Οι φρέζες κι οι βιολέτες άρχισαν ήδη να μοσχοβολούν στις γειτονιές.
Η φύση δεν ξεφεύγει απ'  τους ρυθμούς της.

Αγαπημένοι φίλοι καλό μήνα.

Κλωνάρια λησμονιάς

Κι αν;

Κι αν ήταν να μην ξανάρθει ποτέ πια ο Χειμώνας;

Κι αν ήταν να βλέπαμε μόνο μπουμπούκια που θ' άνθιζαν κάθε πρωϊνό;

Κι αν όταν σηκώνουμε το βλέμμα μας να βλέπαμε μόνο γαλανό τον ουρανό;

Κι αν τα παραμύθια δεν τέλειωναν;

Απογευματινά & Εαρινά

Εντάξει ησύχασε, δεν θα στο ξαναπώ.

Χαμένη α χαμέν'

Βρε συ αφού στο χω ξαναπεί. 

Πέρα απ' το να δημιουργείς προβληματάκια και ν' αποδεικνύεις την ασχετοσύνη σου δεν είσαι για τίποτα άλλο ικανή.

Κατινίτσα περιΟπής.

Κι άκου κι αυτό, στο έχω ξαναπεί. 

Πίσω μου θα τρέχεις και δεν θα με φτάνεις. Το στήριγμά σου σ' αυτό δεν μπορεί να βοηθήσει όσο κι αν θέλει.

Μαακισμέη

Πάρε και μερικά λιη και νιή για να χεις.

Οεο!!!!!!!!!

Ελευθερία

Χάρπικ Κλύνν

Γερασμένος, διαβρωμένος, άχαρος.

Στερεμένο χιούμορ αν ποτέ είχε βέβαια.

Με το ντουλάπι της ιστορίας να τον στενεύει, τολμώντας τα τελευταία του δήγματα.

Έαρος πρωϊνά

Τα λουλούδια μεγαλώνουν με το τραγούδι των πουλιών.
Και την αγάπη τη δική μας.
Κι αυτά το νιώθουν και σου χαρίζουν απλόχερα την ομορφιά τους, στο  ξημέρωμα της πρώτης Άνοιξης.
Και σου χαϊδεύουν την ψυχή και τον νου.

Άνοιξης...χαράματα

Έχω κι εγώ ένα κόκκινο δέντρο στην αυλή μου. Στην αυλή μας συγκεκριμένα. Την κοινόχρηστη.

Είναι το σημάδι μου για την άνοιξη. Όταν γεμίσει  με ροζ άνθη έχει σημάνει άνοιξη και με τίποτα δεν θα αλλάξει.

Χθες ήταν μια πανδαισία χρωμάτων κι ομορφιάς.

Ξεκίνησε.

Κάτι είναι κι αυτό μέσα στον ορυμαγδό του περασμένου χειμώνα.

Η αγάπη ακέραιη κι ανυπότακτη, δε χάνεται, δε γονατίζει ούτε εγκαταλείπει ποτέ τις καρδιές των ανθρώπων.

Minore contro Maggiore

Τιποτούλες

Κι αν δεν χάναμε τον χρόνο μας ν' ασχολούμαστε με ανθρωπάκια;
Κι αν δεν τα είχαμε ποτέ γνωρίσει;
Αν τα προσπερνούσαμε;

Διορθώθηκε ο τίτλος, γιατί ο προηγούμενος παρέπεμπε σε άνδρες κι είναι για την περίπτωση άδικο.

Eὖ

Ευτυχία, ευήθης, ευγένεια.
Ευδαιμονία, ευδόκιμος, εύχαρις
Ευειδής.


Ευθανασία. 

Την έννοιά της δεν απαλύνει ούτε αυτό το υπέροχο Ευ μπροστά της.
 Έγκλημα είναι, σκέτο έγκλημα.
Απλά γιατί δεν παίρνουμε καν την γνώμη τους.

Νυχτερινά κι Αγαπημένα

Σιγανά

Ήταν η μικρή αράχνη που στήριζε μια μεταξωτή κλωστή σ'ένα φύλλο γιασεμιού κι ύστερα κρεμότανε πάνω της και νανούριζε τους πόθους της.
Ήταν η ανόητη σαύρα που κρύφτηκε στη ρίζα του αλεξανδρινού, γιατί φοβήθηκε τη σκιά της ερημιάς.
Ήταν ή αναπνοή του που τρεμόπαιζε στα φτερά της άσπρης πεταλούδας και δεν την άφηνε να αποκοιμηθεί.

Σκαταρίνα

Έλεγα να μην ασχοληθώ μαζί σου άλλο.
Αλλά να μην ξέρεις τι σκέφτομαι για σένα;
Κυφηνοδιαδρομίστρια ψάχνοντας απελπισμένα την επιβεβαίωση του απόλυτου μηδενικού του εαυτού σου.

Και δεν είσαι μόνο τιποτένια.
Είσαι  από γεννησιμιού σου ταγμένη στην οσία μαλακισμένη.

Μάρτιος

Αχ! Καλώς μου τον.

Είχα αρχίσει να πιστεύω ότι δεν θα σε ξαναδώ.
Σε θέλω γλυκό,ήρεμο, χωρίς εκείνες τις παραξενιές.
Ντροπή να σου κολλάνε παρατσούκλια.
Ούτε γδάρτη θέλω να σε λένε ούτε τίποτα.
Εσύ είσαι ο Μάρτης μου, ο καλός μου.


Αγαπημένοι μου φίλοι, Καλό μήνα.

Καθαρή Δευτέρα

Πλυμένη, λουσμένη και καλοχτενισμένη με φιλντισένια κοκαλάκια να συγκρατούν τις άτακτες τούφες στο πλάϊ.
Ξημερώνει μόλις τώρα.
Μάλλον συννεφιασμένη, σαν όλους μας ή τουλάχιστον τους περισσότερους από μας.
Και τι πειράζει;
Στον σκούρο ουρανό θα κάνουν καλύτερο κοντράστ οι ποικιλόχρομοι αετοί που σε λίγο θα ξαμολύσουν τα παιδιά.
Κάποιοι δεν θα σηκωθούν καθόλου κι αζύγιαστοι και βαριεστημένοι θα κάτσουν πεισματικά κάτω. Κάποιοι θα καμωθούν πως θα σηκωθούν αλλά στα πρώτα επιφωνήματα χαράς, με εντυπωσιακές πιρουέτες θα προσγειωθούν στα κλαδιά κάποιου δέντρου η σε κοντινή αυλή βαριά τραυματισμένοι.
Άλλοι, λίγοι θα σηκωθούν τόσο ψηλά που θα χαθούν από το βλέμμα, πέρνοντας μαζί τους αμόλες και καλούμπες.
Σαν τα όνειρα την Κυριακή το βράδυ.

Στον αστερισμό της Ζαχαρένιας

Ο πιο γλυκός αστερισμός όλης μας της ύπαρξης. Λιλιπούτιος κι εύθραυστος. Θυμωνιάρης και παρεξηγιάρης.
Λίγο να μην προσέξεις, τόσο δα δηλαδή και πούφφφφ χάνεται στο σύμπαν.
'Ενας και μοναδικός, μα ανήκει σε όλους. Σαν τον ουρανό.
Αλλά ποτέ δεν λέμε ο ουρανός μου.
Η Ζαχαρένια όμως είναι ολόδικιά μας. Η Ζαχαρένια μας!
Θρονιάζεται στην ψυχή σου ,ανάβει προκλητικά το τσιγαράκι της ,σε κοιτάει κατάματα και σε ρωτά...

Ειδικά κάποιες νύχτες που τα’ αστέρια κατεβαίνουν χαμηλά.
Που λειώνει το φεγγάρι.

Στον αστερισμό της Ζαχαρένιας κάποιοι μεγαλούργησαν κι άλλοι αλληλοσπαράχθηκαν.

Θα σου τραγουδώ

Επώδυνες αποχωρήσεις

Πετάει ψηλά το κουρασμένο σμάρι
στης δύσης τη θαμπή φεγγοβολή
και βλέπω ένα κενό στη φάλαγγά του
και είναι ίσως η δική μου η θέση αυτή.

Σωθήκαμε!

Ρίχνε μας το φαρμάκι σου για να μας γιγαντώσεις!

                                    Αυτή η φωτιά τόσο μας ψήνει το μυαλό. Θέλουμε,

                                    Να βυθιστούμε στ’ άδυτα της αβύσσου, Κόλαση ή Ουρανός, αδιάφορο`

                                    Στο βυθό του Άγνωστου για να βρούμε το καινούριο!
           

Charles Baudelaire

Χαμόγελα

Επειδή αυτό δεν μπορούν να μας το στερήσουν.
Επειδή δεν θα τους κάνουμε τη χάρη.
Όσο και να θέλουν.