Υπό συνθήκες

Αλήθεια είναι.
Δεν συμπαθώ πολύ το χιόνι.
Τουλάχιστον αυτό που προαναγγέλει την άφοιξή του στους ειδήμονες και λέει θα πέσω στην Αθήνα την τάδε του μηνός, λες και το καλέσαμε.
Και που είναι "Σαν" χιόνι.
Και που γλιστράει και κανα δυο ώρες αργότερα μοιάζει με καπουτσίνο χυμένο στο δρόμο.

Είναι θέμα προτίμησης. Όπως και στα περισσότερα.
Και τα νεύρα δικά μου είναι και τα κάνω ότι θέλω. Κορδελάκια, κρόσια....

Χιονισμένα αστέρια

Μαύρη Καλλονή

Κατά πως φαίνεται ο Θεός των γατών είχε πολύ μεγάλα κέφια όταν την έφτιαχνε. 

Αλλιώς πως,  θα έφτιαχνε ένα τόσο όμορφο ζώο.

Κούκλα ζωγραφιστή και ζόρικη όσο χρειάζεται.  Γάτα γαρ...

Με τα νυχάκια της, με τα δοντάκια της, με τα όλα της.

Ή που πήρε χαμπάρι πως σε κάποιον άρεσε πολύ κι αποφάσισε να του αλλάξει τα φώτα!

Αν μας διαβάζετε κι αν μας πιστεύετε σας διαβεβαιώ ότι υπάρχουν πολλά, πάρα πολλά ζώα, σαν την Μαύρη Καλλονή και κάπου σας περιμένουν. Φτάνει μόνον να βρείτε τον δρόμο προς αυτά. 

Κι αν ανοίξετε την καρδιά σας, τον δρόμο θα τον βρείτε και θ’ αξίζει τον κόπο.

Μην κλείνετε μάτια κι αυτιά στις εκκλήσεις τους.  

Κυρία μου.....

Καλώς Ωρίσατε!
Στο σπιτικό μας και στην καρδιά μας.

Ό καφές του μεσονυχτίου

Τριπλός, γλυκός και μυρωδάτος. Και προπαντός Ελληνικός.
Να σε περιμένει δίπλα στο βάζο με τα φρέσκα μπισκότα και να σε προκαλεί.
Να σε κάνει να θες να ξημερώσει γρήγορα για να τον γευτείς.
Και δεν είναι ότι βαριέμαι να τον ετοιμάζω το πρωϊ. Απλά...το βράδυ βαριέμαι λιγότερο.

Κατά τα άλλα, μια χαρά χάλια αλλά μην το πείτε παραέξω.
Εδώ να μείνει....

(Σαν) χειμωνιάτικη λιακάδα

Είναι μερικοί άνθρωποι που δεν μπόρεσαν ποτέ να διαβάσουν το μυστικό σημείωμα που άφησε μέσα τους ο Θεός. Δεν είχαν το απαιτούμενο φως για να το διαβάσουν.
Και τ' άφησαν διπλωμένο να κιτρινίζει σε ένα κρυφό συρταράκι της ψυχής τους.

Είναι μερικοί άνθρωποι που, όταν τους πέσει στα χέρια τους η χαρά, δεν ξέρουν πως τους ανήκει.
Και σαστίζουν. Τη φέρνουν από δω τη φέρνουν από κει, ώσπου ανοίγουν ένα λάκκο και τη θάβουν, όπως κάνουν με τα κόκαλα τα σκυλιά.

Είναι μερικοί άνθρωποι που πίστεψαν αλήθεια πως ο Θεός αγαπάει τους μουτρωμένους.

Χαρά σ' αυτούς που γέμισαν την ψυχή τους και διάβασαν τραγουδιστά το μυστικό τους σημειωματάκι.

Αν το' σκισαν μετά, αν το' καψαν, το έκαναν μόνο και μόνο για το κέφι τους. Για να κλείσουν μάτι στο Θεό.

Χαρά σ' αυτούς που πιάστηκαν στο δόλωμα της ζωής και σπαρτάρισαν μέσα στα δίχτυα της.
Αν τα τρύπησαν μια στιγμή και ξαναβγήκαν στο πέλαγος, το' καναν μόνο για να'χουν την χαρά να ξαναπιαστούν.

Α.Π.

Κουρεμένη Ελλάς

Αχ παναγιά μου!

Θυμάμαι πάντα τα κλάματα που έκανα όταν με πήγαιναν για κούρεμα.

Ιδίως όταν δεν ήθελα και συνήθως δεν ήθελα και δεν καταλάβαινα γιατί έπρεπε να υποστώ κάτι που άλλοι επιθυμούσαν.

Άλλοι το  επιθυμούσαν είτε γιατί βαριόντουσαν να με χτενίζουν πρωϊνιάτικα πλέκοντας πλεξούδες ή χαράζοντας ευθείες χωρίστρες.

Εγώ…εγώ μόνον έκλαιγα όταν εκείνο το αιμοβόρο κι άγουστο πλάσμα με πλησίαζε κρατώντας εκείνο το απαίσιο ψαλιδόχτενο στα χέρια του.

-Μη καλέ! Ούστ από δω!

Αλλά Αχ! Αλλά ήμουν μικρό κι αδύναμο και περνούσε πάντα των μεγάλων.

Είστε σωστό είτε λαθεμένο.

Και ναι δεν σας ενδιαφέρει αλλά ακόμη κλαίω όταν πάω στο κομμωτήριο για …κούρεμα έστω κι αν τώρα πρόκειται για δική μου επιλογή.

Και πάντα άγχομαι για το αποτέλεσμα έστω κι αν πρόκειται για ένα απλό, συνηθισμένο, κλασσικό καρέ.

Coco Γατέλ

Θέλω μόνο να ξέρει ότι η αγκαλιά μας είναι μεγάλη.
Και ζεστή τις παγωμένες νύχτες.
Όλα τα υπόλοιπα θα τα ...εξερευνήσει μόνη της.Και είμαι σίγουρη ότι θα της αρέσει πολύ.

Βεβαίως μ' απασχολείτε

'Ω! θα μ' απασχολούσατε προτού να γεννηθώ
και στο σκοτάδι της ανυπαρξίας,
Και σα σπατάλευα της νιότης τον ανθό,
Είσαστ' εσείς κρυφός μου ο ταραξίας.


Κωστής Παλαμάς
1931

Αδέσποτες ψυχές

"Όταν έχω καιρό θα σχεδιάσω έναν κάτασπρο γλάρο πάνω στο κύμα, με ανοιχτές φτερούγες, έτοιμο να ξεκινήσει μακρινό ταξίδι. Ένα ταξίδι που ίσως ποτέ να μην πραγματοποιηθεί.
Δεν βαριέσαι...
Κάπου διάβαζα πως αυτό που αξίζει είναι πάντα αυτό που αναμένεται..μπορεί.."

Η φωτογραφία της αγάπης της είχε αρχίσει να ξεθωριάζει στην ψυχή της. Κόντευε να μην τον αναγνωρίζει.Έχασε τη μυρωδιά του. Κι όμως πάντα τον αγαπούσε.

Δεν ήταν που είχε πάψει να τυλίγει με χρυσόχαρτα τα όνειρά της. Δεν ήταν που δεν τα στόλιζε με φιογκάκια.

Ήταν που....τα φιογκάκια στο πέρασμα του χρόνου, είχαν ξεφτίσει αρκετά στις άκριες.
Είχε αλλοιωθεί λίγο το χρώμα τους.

Έ όπως Έρωτας

Κι ο έρωτας; Ποιό ρόλο παίζει ο έρωτας;

Ο έρωτας......είναι τα φτερά της ψυχής μας. Μόνο που , σχεδόν πάντα, είναι κέρινα.
Σαν του Ίκαρου.
Αξίζει όμως. Αξίζει να πετάξεις τόσο ψηλά .
Να δεις τον κόσμο , έστω και λίγο, σαν να τον έπλασε ο Θεός μόνο και μόνο για να στον κάνει δώρο.

Ξενυχτισμένο φεγγάρι

Ξεχασμένο κι  αλλοπαρμένο απ' την ανείπωτη ομορφιά του, παραλίγο να το βρει ο ήλιος.
Κρατά στην αγκαλιά του ονειροπαρμένους και τρέχει.
Πριν το χάραμα θα έχει κιόλας χαθεί...

Aγέρας

Αντίο

Θα μου λείψετε.
Τόσα χρόνια γνώριμοι πια.

Ο φετινός χειμώνας....Σ΄αγαπώ πολύ

Η πόρτα της ψυχής μας

Αν η ψυχή μας φορούσε πάντα τα καλά της και καλωσόριζε τα όνειρά μας...
Αν το καράβι μας έφτανε φωταγωγημένο στο λιμάνι που είχαμε διαλέξει...
Αν στην προβλήτα μας περίμεναν, με ανθοδέσμες και χειροκροτήματα, όλοι αυτοί που αγαπήσαμε....


Αν τόσες φορές, παρασυρμένοι από το τραγούδι των σειρήνων, δεν είχαμε χάσει τη ρότα μας...


Αν δεν είχαμε κρυφτεί λαθραία σε λάθος όνειρα..
Αν όλα αυτά που γυάλιζαν και τα μαζέψαμε με τόση αφοσίωση και στοργή ξέραμε από την αρχή πως δεν ήταν χρυσάφι..


Αν δεν είχαμε αφήσει την πόρτα της ψυχής μας ανοιχτή για ν α βρουν άσυλο οι κατατρεγμένοι...Τι απερισκεψία κι αυτή!


Αν ξέραμε να διαβάζουμε εγκαίρως τα σημάδια των καιρών και να προβλέπουμε τις καταιγίδες..
Αν φορούσαμε στολές παραλλαγής...
Αχ, αυτή η λάθος εκτίμηση...Ο υπερβάλλων ζήλος...Η περιττή γενναιοδωρία!
Αν είχαμε υψώσει έναν τοίχο για να προστατέψουμε τη ζωή μας...Ένα ανάχωμα έστω. Μια ξερολιθιά.


Αν δεν είχαμε μπερδέψει τα σημεία του ορίζοντα και περιμέναμε να βγει ο ήλιος από τη δύση..


Αν δεν χαμογελούσαμε, με κείνο το ηλίθιο χαμόγελο, α' αυτόν που ερχόταν καταπάνω μας με το σουγιά...Λέγαμε, αποκλείεται! Άλλη θα είναι η προθεσή του!


Αν όλος ο κόσμος ήταν ένα κουκούλι που θα μας προστάτευε και μέσα εκεί, με όλη μας την άνεση, θα γινόμασταν από σκουλήκια πεταλούδες......
Αν....Αν...


Της επιστήθιας φίλης μου Αλκυώνης (ο).