Η υπέροχη κυρία Αγγελική

Από τη μια η υπογλυκαιμία μου, που χτύπησε κόκκινο και μου ζητάει σοκολάτα κι απ’ την άλλη εκείνο το οικωλογικό κοτοπουλάκι που τελευταία του επιθυμία ήταν να μαγειρευτεί με μπάμιες,  ναι ναι εκείνα τα περίεργα λαχανικά με το χνούδι, τα σάλια και τα σποράκια σαν υπερτροφικό σουσάμι …μ’ έκαναν να πεταχτώ για λίγο έξω.

Αφού τρέλανα για τα καλά τον εμποράκο, γυρίζοντας, σαν ράπισμα ένιωσα την ευωδιά  της.

Κοντοστάθηκα και της είπα: “Κυρία μου, τα συγχαρητήριά μου. Είστε όπως κάθε χρόνο υπέροχη. Ιδιαίτερα τις νύχτες.

Καλά μαντέψατε στην κυρία Αγγελική μιλούσα…

Έχω κι εγώ μία, τοσοδούλα την πήρα και την μεγάλωσα, θέριεψε πια, αλλά δεν ξέρω τι την έχει πεισμώσει και δεν ανθίζει.

Ούτε ένα τόσα δα ανθάκι της δεν μου έχει χαρίσει!

Σαν να το κάνει επίτηδες. Την ποτίζω, της μιλάω, την κουρεύω, την χαϊδεύω και κείνη μετανιωμένη κάθε φορά μου υπόσχεται πως τον επόμενο χρόνο θ’ ανθίσει. Μόνο για μένα.

Και κάθε φορά το ξεχνάει. Και κάθε φορά τη συγχωρώ.

Και την συμπονώ που δεν καταφέρνει ποτέ να ξεδιπλώσει τα άνθη της και την ανεπανάληπτη ευωδιά της.

Έστω κι όχι για μένα, για εκείνη και μόνον.

Μην τολμήσεις!

Βγήκα για λίγο να νιώσω τις ευωδιές της άνοιξης και το άρωμα των λεμονανθών.
Όμορφα ήταν.
Στον πανέμορφο εαρινό αττικό ουρανό είδα κι ένα μοναχούλι συννεφάκι να στέκει λίγο πιο κει από μια παρέα αστεριών.
Μόνο του. Κάτι σκεφτόταν.

Εγώ, ένα του λέω.
Αν ...κατουρηθεί θα το δείρω.

Αρκετά δεν μουλιάσαμε;

Μια αγκαλιά και μια καληνύχτα

Μου αρέσει η παρέα σας, δε λέω...
Άλλωστε στους μοναχικούς ανθρώπους πάντα αρέσει η συντροφιά έστω και remote.

Απόψε όμως νιώθω κάπως κι έτσι θα σας αφήσω νωρίς.
Επιθυμώ να πέσω νωρίς σε κείνο το...γουργουριστό κρεββάτι που σας περιέγραψα κάποτε.

Θα διαβάσω κανα δυο σελίδες του αγαπημένου μου....συγγραφέα κι  ελπίζω στην παρηγοριά της αγκαλιάς του Μορφέα και σε όμορφα όνειρα.

Δεν είμαι και τόσο σίγουρη να σας πω αν επιθυμώ να ξυπνήσω.

Την αγάπη μου.

Ο χορός των αστεριών

Βγείτε, σηκώστε ψηλά το κεφάλι και  θαυμάστε τα.

Κάντε και μια ευχή αν βαριέστε. Που ξέρετε μπορεί και να πιάσει.

Εαρινός άνεμος

Να παίρνει τη σκέψη σου και να την οδηγεί σε μέρη άλλα, ποθητά.
Να φέρνει όλες της άνοιξης τις ευωδιές. Να σε ζαλίζουν και να μεθούν όλο το είναι σου.
Να σε κάνουν να σκέφτεσαι πιο όμορφα, πιο αισιόδοξα κι αποφασιστικά να λες η ζωή δεν είναι τελικά αυτό που νομίζουμε.

Καλό κατευόδιο...

Αναγέννηση

Μέσα απ' την παγωμένη και ληθαργική ακόμη γη, η ζωή αναπηδά.
Και μας θυμίζει ότι τίποτα δεν χάνεται.

Νύχτες εαρινές

Νύχτες πανέμορφες.
Να περιπατείς σε δρόμους μοναχικούς, ν' αφουγκράζεσαι την πνοή του δάσους με τα ζωντανά του και να σκιρτά η καρδιά σου.
Να σηκώνεις το βλέμμα, μια σταλιά μονάχα και να βλέπεις παντού αστέρια.
Φωτεινά, λαμπερά.
Να σηκώνεις το χέρι σου και να πιάνεις μια χούφτα.
Να τα στέλνεις όπου αγαπάς.

Νύχτες εαρινές να κάνει το νου σου και την ψυχή σου να καλπάζει σαν άτι.
Νύχτες εαρινές να σου γλυκαίνουν την ψυχή και ν' αναστατώνουν όλου σου το είναι.

Χριστός Ανέστη

Φίλοι μου, Χριστός Ανέστη.

Ώ γλυκύ μου Έαρ

Το Τραγούδι του Σταυρού


Κ' έγυρ' Εκείνος το άχραντο κεφάλι και ξεψύχησε 

στο μαύρο το κορμί μου απάνου· 

άστρα γινήκαν τα καρφιά του μαρτυρίου του, άστραψα 

κι από τα χιόνια πιο λευκός τα αιώνια του Λιβάνου. 

Οι καταφρονεμένοι μ' αγκαλιάσανε 

και σα βουνά και σα Θαβώρ υψώθηκαν εμπρός μου· 

οι δυνατοί του κόσμου με κατάτρεξαν 

γονάτισα στον ήσκιο μου τους δυνατούς του κόσμου. 

Τον κόσμο αν εμαρμάρωσα, τον κόσμο τον ανάστησα, 

στά πόδια μου άγγελοι οι Καιροί, γύρω μου σκλάβες οι Ώρες. 

Δείχνω μια μυστική Χαναάν στα γαλανά υπερκόσμια· 

μα εδώ πατρίδες πάναγνες είσαστ' εσείς, τρεις Χώρες! 

Ω πρώτη εσύ, Ιερουσαλήμ! του βασιλιά προφήτη σου 

μικρή είν' η άρπα για να ειπή τη νέα μεγαλωσύνη. 

Του Σολομώντα σου ο ναός μ' αντίκρυσε, και ράγισε· 

καινούργια δόξα ντύθηκαν της Ιουδαίας οι κρίνοι. 

Κ' ύστερα υψώθηκα σ' εσένα, ω Πόλη, εφτάλοφο όραμα, 

κ' έγινα φως των ουρανών, το θάμα του Ιορδάνη, 

τους Κωνσταντίνους φώτισα και τους Ηράκλειους δόξασα, 

και τρικυμίες δεν έσβησαν εμέ, μηδέ Σουλτάνοι. 

Και ύστερα, ταξιδευτής, ήρθα σ' εσένα, ασύγκριτη, 

Αθήνα, των ωραίων πηγή, των εθνικών κορώνα, 

τον άγνωστο έφερα Θεό, και, απόκοτος, αψήφησα 

την πολεμόχαρη Παλλάδα μεσ' τον Παρθενώνα. 

Και γνώρισα τους ιλαρούς θεούς και στεφανώθηκα 

την αγριλιά της Αττικής, τη δάφνη απ' την Ελλάδα, 

και ω λόγος πρωταγροίκητος! του Γολγοθά το σύγνεφο 

πήρε την άσπρη ομηρική του Ολύμπου λαμπεράδα. 

Τα είδωλα τ' αφρόντιστα και τα πασίχαρα έφυγαν, 

αλλ' ούτε πια μεθάει τη γη το ασκητικό μεθύσι, 

ας λάμπη η μυστική χαρά στα γαλανά υπερκόσμια· 

ειν' εδώ κάπου μια ζωή, και είν' άξια για να ζήσει. 

Με τα κλαδιά της φοινικιάς νέα ωσαννά λαχτάρισα 

σ' εσένα, ω Γη Πανάγια και ω πρώτη μου πατρίδα. 

Σ' εσέ γυρνώ, Ιερουσαλήμ, κ' ένα τραγούδι φέρνω σου· 

Είναι πλασμένο από ψυχή και από φωνή Ελληνίδα! 




                                                        Κωστής Παλαμάς

Αφιερωμένο

Ξεμοναχιασμένες και πανέμορφες.
Ν' ατενίζουν την άνοιξη και ν' αντιστέκονται στις αναποδιές της.

Κι αν...αν ήταν να δωρίσω σε κάποιον κάτι,  θα του πήγαινα μια αγκαλιά από τα άνθη της.

Βραδυνές απορίες

Είναι κάποιες μέρες που ότι συζήτηση κι αν ακούω, όλοι τελειώνουν με τη φράση "μαύρο φίδι που μας έφαγε", υποδηλώνοντας σαφέστατα ότι πρόκειται για κάτι πολύ κακό να σε τρώει το μαύρο φίδι.

Κι αναρωτιέμαι αν μας έτρωγε άσπρο φίδι ή κίτρινο, μάλλον δεν θα έτρεχε και τίποτα.

Δρασκελώντας τη μια άκρη ως την άλλη...

Ο φίλος μου ο Λάζαρος

Έτσι στόλιζαν οι λαζαρίνες τα καλαθάκια τους.

Λαζαρίνες ήταν τα μικρά κοριτσάκια που γύριζαν από σπίτι σε σπίτι στις γειτονιές και τραγουδούσαν....το Λάζαρο.

Στα ...<κάλαντα> του Λαζάρου, τραγουδούσαν μόνο κορίτσια.

Τα αγόρια τραγουδούσαν όλες τις άλλες φορές που έχουμε κάλαντα.



Μάζευαν αυγά. Λεφτά , τότε , δεν υπήρχαν.

Μόνο μερικές τσιγκούνες γριές έδιναν καρύδια ή σύκα. Άλλα φρούτα αυτή τη εποχή δεν υπήρχαν.



Αργότερα, κάποιοι νεόπλουτοι, που δεν είχαν κότες, αλλά είχαν χρήματα, έδιναν...δεκάρες!

Αυτά γράφει και ζωγραφίζει ο κύριος  Γιάγκος.

Κι εγώ θα προσθέσω στα παραπάνω αληθινά ότι υπήρχαν και περισσότερο τσιγκούνες και κακότροπες γριές και θειές που μοίραζαν ξυλοκέρατα....

Θα σας πως ακόμη ότι ο Λάζαρος ήταν σίγουρα ο πιο καλός μου φίλος. 

Δεν ξέρω ακριβώς γιατί, αλλά υποψιάζομαι ότι αντιπροσώπευε για μένα το νόημα της πιστής φιλίας.

Αυτό που αργότερα θα μάθαινα πόσο δύσκολο κι εύθραυστο είναι.

Το πιο εντυπωσιακό με τις Λαζαρίνες βέβαια ήταν η προηγούμενη μέρα. όπου όλα τα κορίτσια ξαμολιόντουσαν στους κήπους και τα περιβόλια να μαζέψουν τα απαραίτητα άνθη για τον στολισμό των καλαθιών.

Χαχα! Πλιάτσικο κανονικό στα σπαθιά (φύλλα κρίνων), στα ζουμπούλια και στις πασχαλιές.

Στο τελείωμά τους βάζανε μέσα ένα αυγό (όχι αβγο) και τα κρεμούσαν στην αυλή για να μη μαραθούν.

Φυσικά κανένα κορίτσι δεν κοιμόταν εκείνο το βράδυ.

Ετοίμαζε τα καλά του, τα λουστρίνια του και μάθαινε όσο πιο καλά μπορούσε τα κάλαντα και κρυφοκοιτούσε κάθε τόσο έξω απ' το παράθυρο αν το καλάθι ήταν εκεί.

Γιατί κλέφτες υπήρχαν και τότε.

http://giagkosxroma.blogspot.com/2009/04/blog-post_11.html

Θλιβεροί μάγκες

Κατέβηκα να πάρω εκείνο τον γλυκό και διπλό ελληνικό που είχα παραγγείλει. Από λάθος πόρτα τον έφεραν κι από λάθος πόρτα αναγκάστηκα βγω.

Έτσι έγινε και είδα αυτά που θα προτιμούσα να μη δω.

Όχι γιατί δεν τα γνωρίζω, αλλά να, είναι αλλιώς να τα βλέπεις δια γυμνού οφθαλμού κι εκ του σύνεγγυς.

Το σημαντικό είχε συμβεί αλλά τα χειρότερα γίνονταν εκείνη τι στιγμή.

Μηχανή με μηχανόβιο πάνω στο πεζοδρόμιο και στο τσακ να την γλιτώνουν δυο. Και σαν να μην έφτανε αυτό, κάνοντας τον ινδιάνο, βρίζοντας και με ύφος δέκα και βάλε καρδιναλίων ( ξέρετε αυτό το πανηλίθιο ύφος που σου κάνει τον υποβολέα και σου λέει "Τι μάγκας είμαι γω ρε φούστη μου!)

Έλα όμως όμως που κάποιος άλλος πιο μάγκας πρόλαβε και τον άρπαξε απ' το μανίκι...

Κι έγινε ο πρώτος ακόμα πιο ζόρικος κι ήθελε να φύγει γιατί ήταν και πολυάσχολος βλέπετε.

'Ελα όμως (ξανά) που ο δεύτερος ήταν όντως πολύ ζόρικος!

Και δεν τον άφηνε να φύγει; Κοινώς δεν του το επέτρεπε, καβαλώντας ανάποδα την μηχανή!!!

Και κείνη ακριβώς την στιγμή είδα τον ινδιάνο καρδινάλιο να θυμώνει τόσο, να σκοτεινιάζει το βλέμμα του και να...βάζει μπρος με δύναμη να φύγει.

Φονικό ένστικτο διαφυγής. 

Αλλά είπαμε, ο άλλος ήταν όντως ζόρικος. Και άντρας τα μάλα!

Και δεν του έκατσε του μικρού. Καθηλώθηκε εγκλωβισμένος στην ανύπαρκτη, δίτροχη ψευτομαγκιά του. 

Τα υπόλοιπα γνωστά. Αστυνομία, ψέμματα, μισές αλήθειες και καμιά εικοσαριά μαντραχαλάδες γύρω γύρω  -ξέρετε αυτούς που από την πολύ μαγκιά περπατούν σαν συγκαμμένοι - που δεν είχαν δει καν την σκηνή να λένε το κοντό τους και το μακρύ τους. Ως επί το πλείστον βέβαια το κοντό τους.....

Δε ήξεραν καν τι είχε συμβεί κι απλά βλέποντας ένα στιγμιότυπο του καυγά εξέφραζαν την γνώμη τους σαν άντε μη το πω τώρα...

Άρπαξα κανα δυο για να μην νομίζουν ότι είναι και ξύπνιοι, άρπαξα και τον ψευτόμαγκα και του είπα να ζητήσει τουλάχιστον συγγνώμη γιατί ήμουν σχεδόν μοναδική μάρτυρας κι είχα αρχίσει να χάνω την υπομονή μου με τα ψεύδη του. Και το ήξερε αυτό.

Στον άλλον που κατά πως αποδείχτηκε είχε μια εμμονή με τα ονόματα, εξήγησα πως παραιτήθηκα πια απ ΄την ιδέα να διορθώσω τον κόσμο. Δεν του αξίζει. 'Εχω τον δικό μου και μου φτάνει.

Είχα ήδη αργήσει κι ήξερα πως θα τα ακούσω. Κι η δικαιολογία πως ο καφές μόλις είχε έρθει από την Βραζιλία και τον καβούρδιζαν και τον έφτιαξαν σε πραγματική χόβολη, δεν είναι απ' αυτές που συγκινούν τις κάφρες.

Δεν κλαίω πια....

....... αλλά ονειρεύομαι πως κλαίω.

R.G.

'Απρίλιος

Αμέσως μετά από ένα πολύ βιαστικό αλλά καλότροπο Μάρτη.
Αγαπησιάρης και πασχαλιάτικος.

Τα δέντρα θα γεμίσουν φύλλα για να κρύψουν τις φωλιές των πουλιών.
Αυτά που άρχισαν ήδη να τραγουδούν με το πρώτο φως της μέρας, αυτό το αλλιώτικο φως της Άνοιξης.
Γάτες και γάτοι θα λιάζονται ώρες ατέλειωτες.
Οι φρέζες κι οι βιολέτες άρχισαν ήδη να μοσχοβολούν στις γειτονιές.
Η φύση δεν ξεφεύγει απ'  τους ρυθμούς της.

Αγαπημένοι φίλοι καλό μήνα.