Στέναξον γη

Σταγόνες Αγάπης

Στις μητέρες όλου του κόσμου που οφείλουμε την ύπαρξή μας.
Κι ένα μεγάλο φιλί να το πάρει το μαγιάτικο αεράκι και να τ' ακουμπήσει απαλά στο μέτωπό τους.

Κι αν δεν είναι δίπλα  μας το βάλσαμο στις σκέψεις μας,  να γιάνει η ψυχή μας.

Don't be afraid to smile and then go

Αρχιτεκτονική

Κάποτε πήγα σε μια συνεύρεση.
Απογευματινή , βραδυνή και μεταμεσονύκτια. Ξέρετε αυτές που αρχίζουν με τσάϊ και μπισκοτάκια, κέϊκ και τελειώνουν με κρασί και μεζεδάκια.

Προτιμούσα πάντα τα πρώτα.

Κάθε άνθρωπος έχει την γνώμη του κι αυτό δεν είναι κακό. Έτσι πρέπει. Κακό είναι να θέλουν να στην επιβάλουν και να νομίζουν πως έχουν δίκιο σε κάθε περίπτωση.

Έτσι λοιπόν εκείνο βράδι ήταν κάποιος που μας είχε λωλάνει με τα κατορθώματά του, που τώρα, έτη μακρυά, διαπιστώνω πως δεν ήταν και un gran che που λέμε κι εμείς οι ιταλοί.

Είπε ακόμη με στόμφο, κάτι που μάλλον είχε διαβάσει πρόσφατα, ότι ο άνθρωπος είναι αρχιτέκτονας του εαυτού του.
Από τότε δεν μου καλόκατσε αυτό που είπε, αλλά τα μπισκοτάκια- ξέρετα αυτά που είναι στρόγγυλα, δύο μαζί  με μαρμελάδα στη μέση και ζάχαρη άχνη από πάνω ,  κάπως τα λεγε η μαμά μου αλλά δεν θυμάμαι πια - μου φάνηκαν πιο ενδιαφέροντα κι έτσι δεν του πολυέδωσα σημασία.

Χρόνια τριβέλιζε και τριβελίζει ακόμη το μυαλό μου αυτή η φράση. Και πάντα με δάγκωνε και με δαγκώνει στην ψυχή.

Μάλιστα.

Αρχιτεκτονική λοιπόν.

Σήμερα, την ώρα που έφευγα με φορτωμένο το καρότσι από ένα μεγάλο μαγαζί κάτι μου έπεσε. Σε δευτερόλεπτα είδα ένα κοριτσάκι με κορμί από μίσχο σπάνιου ανθού να τρέχει, να σκύβει να το σηκώνει και να μου το δίνει, λέγοντας "Ωρίστε κυρία"!

Ζαλίστηκα, πίστευα πως χάθηκαν αυτά. Οριστικά.
Ευχαριστώ αγάπη μου, του είπα.

Να είστε καλά μου είπε.

Αυτό ακριβώς με τσάκισε. Με λύγισε. Γιατί σε δεύτερη ματιά, αυτό δεν ήταν.

Ρώτησα τι κάνει εκεί και ψέλλισε αν μπορώ να το βοηθήσω να πάρει ένα γάλα και μόλις είδε κίνηση προθυμίας συμπλήρωσε και μια....ΣΟΚΟΛΑΤΑ.

Αρχιτεκτονική λοιπόν.

Με ένα παιδί, ένα κορίτσι να ήταν έξι , εφτά με τίποτα παραπάνω, με δυό μάτια, μαύρα και λαμπερά σαν τον ήλιο την ώρα που δύει το γιόμα πίσω από ψηλά βουνά, να πεινάει και κυρίως να επιθυμεί έξω από ένα μεγάλο παντοπωλείο.

Προσπαθώ να φανταστώ τις γραμμές, τις τέμνουσες και τις συγκλίνουσες που θα χρησιμοποιήσει αυτό παιδί για να φτιάξει το έργο της ζωής του. Τις δυνατότητές του.

Τις λίγες φορές που δεν κοιτάει τι κρατούν οι άλλοι στα χέρια τους όταν τρώνε.

Ακόμη μια φορά αναζητώ με την σκέψη μου εκείνο τον άνθρωπο για να του πω τι μεγάλη χαζομάρα είπε εκείνη τη βραδιά και δεν το λέω εγώ μόνον, μου το είπαν και τα μάτια εκείνου του κοριτσιού σήμερα.

Αχ κόσμε δεν αξίζεις φράγκο όταν αφήνεις τα παιδιά σου να πεινούν!

Σαββατοκύριακο αγάπη μου

Λιγάκι διαφορετικό από κάποια άλλα...
Αλλά   χωρίς ξυπνητήρια ή μια μπλε και μια καφέ κάλτσα απ' τη βιασύνη.

Απλά σαββατοκύριακο, αγάπη μου,  όπως λέμε....σοκολάτα αγάπη μου.

Μάϊος

Χαρωπός, ζεστός, ολάνθιστος.
Υποσχετικός με το παραθύρι του μισάνοικτο στο καλοκαίρι.

Φίλοι μου καλό μήνα.