Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι;

Αίσθηση ελευθερίας και γρηγοράδας. Ευελιξία και καθαρότητα.
Σε πάει και σε φέρνει όπου θες εσύ.
Θυμάμαι κάποτε που έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα σε ένα καροτσάκι για κούκλες και σε ένα κατακόκκινο κι αστραφτερό ποδηλατάκι.
Ήθελα διακαώς το ποδήλατο, αλλά και η κούκλα πως θα έκανε την βόλτα της στο απογευματινό νυφοπάζαρο;
Χαχα, τι θυμήθηκα τώρα! Πάνω κάτω επί ώρες!

Τελικά επίλεξα το καροτσάκι κάνοντας την κούκλα μου τρισευτυχισμένη.
Βλέπεις έτσι είναι τα κορίτσια.
Ποθώ ακόμη τις βόλτες που έχασα απ' αυτή μου την επιλογή.

Στον νου σου νάχεις....

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους·
να σταματήσεις σ’ εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ’ έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά·
σε πόλεις Aιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους.

Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.
Aλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·
και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν. 



Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ

Οδός αναμνήσεων 52

Απαράλλαχτο στο πέρασμα των χρόνων.
Σ' αυτές τις  αυλές και στα γύρω σοκάκια  η παιδική αθωότητα έπαιζε, ανδρώθηκε και γυναικώθηκε.

Κίτρινο της αγάπης

Τι να είχε πιει αυτός που είπε πως το  κίτρινο είναι το χρώμα του μίσους και τον πείραξε;
Και τι είναι μίσος;
Δεν υπάρχει μίσος, δεν το δέχομαι σαν συναίσθημα, δεν υπάρχει έτσι απλά.

Αναμνήσεις μιας αυλής

Χαίρομαι πολύ που κάποιοι δεν θυσίασαν στο βωμό του μπετόν και της πολυκατοικίας αυτά τα υπέροχα σπίτια.
Χαίρομαι επίσης γιατί τα κατοικούν, όπως τότε.

Ευωδιές της Άνοιξης.

Πανέμορφα.
Υπό βροχή και ήλιο.

Τα άνθη του δρόμου

Τα πιο όμορφα λουλούδια είναι αυτά που εξέχουν απ' τους φράχτες. Αυτούς τους φράχτες που επινόησαν οι άνθρωποι για να οριοθετούν την ιδιοκτησία τους.
Οι φράχτες που τελικά έκλεισαν μέσα τους ίδιους.

Συναισθανόμενα

Πότε θα το καταλάβουν μερικοί;

Κορομήλ - Μπερεκέτ

Αχ, η αγαπημένη μου!

Από "τόσο δα" την ξέρω. Από μικρό κουκουτσάκι.

Σ-καθαροφιλαράκια

Φίλος μου και μάλλον γνωρίζει καλά πως τον συμπαθώ.
 Δεν γνωρίζω το όνομά του αλλά λίγη σημασία έχει και γι αυτόν και για μένα.

Απεχθάνεται κι αυτός την βροχή όπως και γω.
Για την ομίχλη...δεν μου έχει πει.

Ταπεινά

Τα ταπεινά, τα όμορφα, αυτά που η φύση χαρίζει απλόχερα παντού. Που δεν χρειάζονται φροντίδες.
Αυτά που ούτως η άλλως θ' ανθίσουν σε κάθε κομμάτι γης, για να μας χαρίσουν την ταπεινή και υπέροχη ομορφιά τους.
Αυτά, εμείς τα αγαπάμε πολύ.

Φίλοι μου καλημέρα σας.

Χαλλλαρράαα

Μετέωρα βήματα

Μπα! Ξυπνήσαμε;

Μ όπως Μαγαριστής

Μαγάρισες το ένα ήθελες και το άλλο;

Ουστ Μαγαριστή!

Καλή Ανάσταση

Ψηλά ή χαμηλά παραθύρια να είναι. Τον Ήλιο και τον Γαλάζιο Ουρανό της Ελληνικής Γης να μπορούμε να βλέπουμε.
Ολημερίς και τις νύχτες να μετράμε τ΄αστέρια και το φεγγάρι να μας βλέπει.

Φίλοι μου Καλοί

Καλή Ανάσταση.

Ω Γλυκύ μου έαρ

Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος;
Υιέ Θεού παντάναξ, Θεέ μου πλαστουργέ μου, πώς πάθος κατεδέξω;
Έρραναν τον τάφον αι Μυροφόροι μύρα, λίαν πρωί ελθούσαι.
Ω Τριάς Θεέ μου, Πατήρ Υιός και Πνεύμα, ελέησον τον κόσμον.
Ιδείν την του Υιού σου, Ανάστασιν, Παρθένε, αξίωσον σους δούλους.

Κι άλλος συνομήλικος

Ξέρω, ξέρω χάθηκα.
Και πως να μη χαθείς αυτές τις μέρες σε τέτοια μέρη.

Τόσα ταπεινά λουλούδια σε περιμένουν κι άλλα τόσα ταπεινά ξωκλήσια.
Βάλε και καμιά βολτίτσα σε μέρη αγαπημένα, έτσι για να δω αν είναι στη θέση τους γιατί σε τέτοιο κόσμο που ζούμε ποτέ δεν ξέρεις τι "δεν" θα βρεις.

Μετά κουλουράκια, τσουρέκια, μοσχοβόλησε ο τόπος που να σας τα λέω...
Παλιές συνταγές. Κατά πως γίνονταν κάποτε.

Όμως κάποια πράγματα πάντα θα με λυπούν,έτσι απέφυγα αυτές τις μέρες τις δημοσιές.
Αν πήγαινα θα άκουγα φωνές που δεν μ' αρέσουν καθόλου.

Αχ και να σταμάταγε αυτό το έθιμο!!!

Ο κύριος Μηλαράς

Ο κύριος Μηλαράς. Ξεχωριστός κι αυθεντικός.

Διατηρεί ένα από τα πιο παλιά μαγαζιά της πόλης. Ένα μαγαζί που δεν άλλαξε στο παραμικρό, αν εξαιρέσεις ένα καινούριο ψυγείο και μια ταμειακή.

Τον θυμάμαι από μικρό παιδί όπου απαραίτητα έπρεπε να τον επισκέπτομαι για να αγοράζω το ζεστό γιαουρτάκι του.Ναι ζεστό, που το σκέπαζε μ' ένα μαλακό χαρτάκι και το έστριβε γύρω γύρω στο κεσεδάκι με τέχνη περισσή που και να ήθελες δεν χύνονταν.

Τον ρώτησα αν μπορώ να τον φωτογραφίσω και μου είπε πολύ ευχαρίστως και μου είπε επίσης αν το δημοσιεύσω να γράψω ότι το μαγαζί είναι 55 χρονών και ότι το λένε "Μέγδοβα".
 Αυτό το τελευταίο το είπε με καμάρι και υποψιάζομαι το γιατί.

Το αγαπώ αυτό το μαγαζί τόσο για την αυθεντικότητά του, για τα προϊόντα του, όσο και γιατί γνωριζόμαστε από παλιά.
Τι στο καλό,  σχεδόν συνομήλικοι είμαστε!

Κε Μηλαρά, χάρηκα που την επιχείρηση την συνεχίζει ο υιός σας, ένα νέο και μοντέρνο παιδί.

Αφιερωμένο

Σε πείσμα του ανάποδου καιρού λάμπουν κάτω από τον ήλιο.

Ηλιάσματα

Αταξίες

Νυχτερινοί ελαφροπατητές που ξαγρυπνούν ....
Οι φωνές του δάσους τη νύχτα πρέπει να είναι πολύ ελκυστικές για μερικούς μερικούς, αλλιώς δεν εξηγείται όλο αυτό το παρακαλετό για να βγει... και μετά να μπει.

χρρρρρρρ χρρρρρρρρρρρ

Αγάπη την Άνοιξη

Μενεξέδες του χιονιού

Δε λέω, κάπως καλύτερα.
Περίπατο στο δάσος, ανάσες βαθιές και καθαρές, κρύο ευχάριστο.

Καφεδάκι έξω όμως, ούτε να το συζητάμε.

Είδα και τον φίλο μου που δεν ξέρω πως στο καλό τα καταφέρνει και περπατάει ξυπόλυτος στο χιόνι.
Του είπα να περάσει μέσα..αλλά δεν ήθελε. Έτσι κι εγώ  τον τρατάρισα έξω απ' τη φωλιά του.

Είδα και μενεξέδες θαμμένους στο χιόνι. Τι κρίμα!
Όλα είχαν μπουμπουκιάσει, οι κορομηλιές άνθισαν κιόλας. Η βελανιδιά μου ότι είχε βγάλει τα πρώτα της τρυφερά φύλλα.
Τι θ΄απογίνει τώρα;

Κούκος παγωμένος

Ω ναι! Είδα πολύ όμορφα  όνειρα.
Είδα λέει ότι είχε βγάλει ήλιο, όλα είχαν ανθίσει κι ότι τα πουλιά μου τραγουδούσαν πεταρίζοντας από κλαρί σε κλαρί. Είχε έρθει λέει η άνοιξη.
Στα ψηλά τα μέρη όμως αργεί ακόμη.
Νομίζω ότι σε μια γωνίτσα ενός ονείρου μου ήσουν και συ. Όνειρο ήταν όμως και πάει....

Ξύπνησα από τις φωνές ενός κούκου, ο κακομοίρης θα έχει παγώσει!

Λευκό παντού

Νύχτα κατάλευκη, ώρα περασμένη...
Ελπίζοντας ότι έκλεισα τον μούμο έξω, λέω να γείρω δίπλα στη φωτιά.
Έτσι να την βλέπω και να....να βοσκάει ο νους μου .

Αν αποκοιμηθώ ευελπιστώ σε όμορφα όνειρα.


Φίλοι μου, όνειρα γλυκά και σε σας.

Non andar via

Ένα Απρίλης που νόμιζε πως ήταν Γενάρης

Θαλπωρή

Θαλπωρή που αφήνει έξω την παγωνιά.
Κι η φωτιά να σου μιλάει.....
Πρόβα τζενεράλε.

Ίδωμεν.

No 38

Ανάσα!

Λίγο...χιονισμένη, λίγο...παγωμένη αλλά πάντα ανάσα.
Καθαρή, να φτάνει στα έγκατα του νου  και της ψυχής σου.

Μια Καλημέρα είν'αυτή

Πες την κι ας πέσει κάτω.

Την πόρτα μου εχτύπησε...

Ένας χαμένος φίλος....


Ήταν απ' αυτές τις πολύ δυνατές φιλίες. Δεσμός αίματος θα έλεγα.
Κι όμως κάτι από δω κάτι από κει χαθήκαμε. Σε μια πόλη μια σταλιά κι ας φαίνεται μεγάλη.
Χρόνια αναζήτησης, πόρτες κλειστές με γράμματα κιτρινισμένα ριγμένα από κάτω.
Σιγή. Και σκέψεις ατέλειωτες  και μάταιης αναζήτησης.
Πέρασε πολύς καιρός.
Δεν ήλπιζα πια και όλα είχαν πάρει τον δρόμο της οριστικής ανάμνησης.
Ώσπου καλοί μου φίλοι, στη δύση μια μέρας ηλιόλουστης, λίγο πριν κρυφτεί κι η τελευταία ακτίνα ήλιου, έλαμψαν όλα.

Μα όλα!

Υ.Γ
Την πόρτα που σου άνοιξα χίλιες πληγές μ' ανοίγεις. Μα δεν πειράζει.

Υπόσχεσις

Κρατάω τον  λόγο μου.
Κρατάς τον δικό σου;

Ρυπαροί κι Ολίγιστοι

Απολειφάδια της ζωής  και γεννημένοι κερατάδες,  ενδεδυμένοι με τον μανδύα της φαιδρότητας,  παραμονεύουν σε μέρη σκοτεινά και  εμφανίζονται από υπονόμους εκλιπαρώντας  για λίγο φως και  λίγη προσοχή.

Και ρυπαροί και ολίγιστοι.

Άγγελοι

Πάντα αναρωτιόμουν τι όνειρα να βλέπουν οι άγγελοι.
Πάνλευκα θα είναι.  Γαλήνια σε ήρεμους τόπους.
Όνειρα προστατευμένα από την αθωότητα της ίδιας τους της ύπαρξης.

Ευωδιές και Χρώματα

Κι από που να ξεφύγεις.
Από τις φρέζες τις πολύχρωμες αλλά και τις κάτασπρες που περνάς δίπλα τους και νιώθεις ότι κάπως έτσι πρέπει να ευωδιάζει και στον παράδεισο;

Από τις νερατζιές με τους ανθούς και το ουράνιο άρωμά τους!

Άνοιξη, κι απ' όπου κι αν περάσεις μια ευωδιά ξεχωριστή, χρώματα που δεν τα βάνει ο νους σου.

Άνοιξη φουριόζα, Είναι μας ανυπόμονο!

Κι ο μπακλαβάς γωνία

Αν και για να είμαι ειλικρινής η μέση μου αρέσει.

Αμφιβολίες;

Σχεδόν καμία

Σαν μετά από ανοιξιάτικη βροχή το πρωϊ,  μόλις φύγει η ομίχλη βλέπεις πέρα μακριά στον ορίζοντα, όλα όσα πριν δεν μπορούσες να δεις.
Τα μακρινά έρχονται κοντά σου και μπορείς να διακρίνεις ξεκάθαρα τι σου αρέσει και τι όχι.
Και να διαλέξεις.
Τα καθαρά ή τα θολά. Εγώ το έκανα ήδη.

Απολύτως καμία.

Ο ανηφορικός δρόμος των ονείρων

Έλα μη το σκέφτεσαι.
Πάρε βαθιά ανάσα, πάρε και φόρα και τόλμα.

Αυτό δεν είναι που επιθυμούσες τόσο καιρό, αυτό δεν ονειρευόσουν!
Και θυμήσου, μην κοιτάξεις ποτέ πίσω.

ραγίζει απόψε η καρδιά....

Προσευχή

Θεέ μου κάνε με ν' αντέξω και τούτη τη βδομάδα.
Βοήθα με ν' ακούω  και να μη μιλάω, γιατί τό χω κακό συνήθειο να με βουρλίζουν οι βλακείες, να τρελαίνομαι και να τα ρίχνω.
Και αυτοί, βυθισμένοι σε όλη τους την φαιδρή ανοησία,  ανταποδίδουν. Ύπουλα. Γιατί μόνο αυτό μπορούν.
Πέντε μέρες είναι, κάνε με σε παρακαλώ Μπενάκης και Βγενάκης, γιατί αλλιώς δεν θα μου βγει σε καλό.
Πόσο ν' αντέξω η γυναίκα!

Την καλημέρα μου στους φίλους.

Ρυζότο με ζαφορά και φίλους

Άμεση λύση για όταν σου χτυπούν την πόρτα μεσημέρι Κυριακής οι του πρώτου.
Εύγευστο κί εύπεπτο. Η παρμεζάνα από πάνω του δίνει γεύση ακόμη πιο ξεχωριστή.

Ψωμάκι ζυμωτό και κολοκυθάκια αχνιστά με λάδι, λεμόνι και πιπέρι, στο κέντρο του τραπεζιού.

Για το κρασί δεν έχουμε καμία αμφιβολία. Κάποιοι ξέρουν να διαλέγουν.

Καλώς ορίσατε!

Τι κοιτάς καλέ;

Ανθίσματα

Να δώσεις δυο φιλάκια στη μυριόκαλη

Κι αυτό το λουλουδάκι για σένα

Κι αύριο μην ξεχάσεις που 'ναι Κυριακή

Να βάλεις τα καλά σου για μένα

Μοναξία

Πιθανολογώ να βγαίνει από το μόν (ος/η) +αξία. Μονάξιος και μονάξια.

Δηλαδή η μόνη αξία, αλλά αφού ο τόνος αποφάσισε να πάει στο «α», τα πράγματα αλλάζουν.

Η μοναξιά είναι μια υπέροχη κατάσταση στην οποία περιπίπτουν οι μόνοι και άξιοι.

Γιατί μόνον αυτοί μπορούν να την αντέξουν.

Ποιος άλλος θα μπορούσε να αντέξει ένα σπίτι με μοναδικό ήχο αυτόν του ραδιοφώνου. Ποιος άλλος θα μπορούσε να αντέξει ώρες μέρες χωρίς να ανταλλάξει ούτε μια κουβέντα, παρά μόνον με τον «μπούμπη» ή την «μπούμπα» του.

Ποιος άλλος θα μπορούσε να χαίρεται ή να γελάει μόνος του και να το ευχαριστιέται κιόλας.

Μόνον ένας μονάξιος και μια μονάξια, πιστοί οπαδοί της μοναξίας και της μοναξιάς.

Παίζει να τα παιξα;

Oops!

Απρίλιος

Κιόλας!
Όμορφος μήνας.
Και ξεκινάει και παιχνιδιάρικα με τα ψεματάκια να έχουν την τιμητική τους.

Λες κι όλες τις άλλες μέρες όλο αλήθειες λέμε.

Φίλοι μου καλό μήνα.