Ένας χαμένος φίλος....
Ήταν απ' αυτές τις πολύ δυνατές φιλίες. Δεσμός αίματος θα έλεγα.
Κι όμως κάτι από δω κάτι από κει χαθήκαμε. Σε μια πόλη μια σταλιά κι ας φαίνεται μεγάλη.
Χρόνια αναζήτησης, πόρτες κλειστές με γράμματα κιτρινισμένα ριγμένα από κάτω.
Σιγή. Και σκέψεις ατέλειωτες και μάταιης αναζήτησης.
Πέρασε πολύς καιρός.
Δεν ήλπιζα πια και όλα είχαν πάρει τον δρόμο της οριστικής ανάμνησης.
Ώσπου καλοί μου φίλοι, στη δύση μια μέρας ηλιόλουστης, λίγο πριν κρυφτεί κι η τελευταία ακτίνα ήλιου, έλαμψαν όλα.
Μα όλα!
Υ.Γ
Την πόρτα που σου άνοιξα χίλιες πληγές μ' ανοίγεις. Μα δεν πειράζει.
