Χθες ήταν και πέρασε

Είναι κάποιες ώρες, κάποιες στιγμές, που σμίγουν οι ανάσες στον αέρα κι αρωματίζουν την αγάπη.

Που μόνο το δέρμα μπορεί να πει τ' ανείπωτα.
Εκείνα που δεν χωρούν σε καμιά λέξη.
Σε κανέναν ήχο. Σε καμία γραφή.

Α.Π.

Μελανοφαιά ουσία

Όταν γεννιέται ο άνθρωπος, αν δεν στραβώσουν στο μεταξύ κάποια χρωμοσώματα,  έχει  σώμα  πόδια χέρια και κεφάλι.  Μέσα στο κεφάλι υπάρχει μυαλό.

Φαιά ουσία.

Αυτό δεν προϋποθέτει κιόλας ότι ο άνθρωπος αυτός θα είναι μυαλωμένος κι έξυπνος.

Γιατί μπορεί αυτή η φαιά ουσία να είναι λιγώτερη κι απ΄' το συνηθισμένο.
Να είναι αραιότερη δημιουργώντας κενά αέρος και φυσαλίδες στη σκέψη.
Να έχει ξυνίσει απ' την πολύμηνη παραμονή στη μήτρα ,υπάρχουν σπέρματα κι ωάρια υπερώριμα, σάπια κοινώς some times.
Το χειρότερο όμως είναι αυτή η φαιά ουσία να έχει μαυρίσει απ' τη μούχλα της αχρηστίας.

Της μη σκέψης και της αμάθειας.

Αυτών που χρησιμοποιούν άλλους σκορπώντας κακοήθειες γιατί δεν αντέχουν να αιτιολογήσουν επαρκώς τις πράξεις τους.
Ανθρωπάκια όπως πάντα, που το βλέμμα τους ποτέ δεν θα υψωθεί πέρα από το κράσπεδο του πεζοδρομίου και το μόνο που θα θαυμάζουν πάντα θα είναι το περιεχόμενο των υπονόμων.
Μέχρι εκεί θα φτάσουν και θα νομίζουν ότι βλέπουν κάποιο έργο του Picasso.

Και δεν είμαι απλά θυμωμένη. ΕΞΩ ΦΡΕΝΩΝ ΕΙΜΑΙ.

Μα σ΄αγαπώ κι αυτό νομίζω είναι κάτι...

Όχι "κάτι"...προς το "όλα" μοιάζει...

Κατά φωνή κι ο...τζίτζικας

Καλώς τον βρε!
Τώρα τι μπορώ να σε τρατάρω ούτε που το ξέρω!

Για πολλά πολλά χρόνια δεν είχα δει τζίτζικα. Διάβαζα γι αυτόν στα παραμύθια και άκουγα το τραγούδι του, τα ζεστά μεσημέρια του καλοκαιριού.
Όταν είδα κι απόειδα αποφάσισα να βάλω μια ......τζιτζικοπαγίδα.
Εύκολο είναι, ρίχνεις λίγο χώμα εκεί που θέλεις, βάζεις και μερικά μυρμήγκια να το κουβαλάνε από τη μια μεριά στην άλλη.
Έ, τα βλέπει ο τζίτζικας από τα κλαδιά του δέντρου και περίεργος καθώς είναι κατεβαίνει να δει τι στο καλό κάνουν. Πάω και γω λοιπόν σιγά σιγά και χράπ τον γραπώνω..
Αμ δε όμως!Ούτε πρόλαβα να τον δω.

Όταν ξέχασα πια πως θέλω να δω ένα τζιτζίκι από κοντά, να το κοιτάξω στα μάτια και να το ρωτήσω....όταν έπαψε να μ' απασχολεί πως είναι ένα τζιτζίκι άρχισαν να έρχονται αυτά γύρω μου.

Προχθές "έσκασε" ένα στη βεράντα μου. Πανικός!!!!!!!! Ο γάτος απ' τη μια να πηδοβολάει όπως και το τζιτζίκι κι εγώ απ' την άλλη. ΄
Άντε πιάσε εσύ τζιτζίκι αν μπορείς. Την ώρα που τόχεις την έχει κάνει στο παραπάνω ράφι κι όταν το ξανάχεις κρέμεται απ' την κουρτίνα.
Τελικά βγήκε και θες από τρομάρα του, θες από γινάτι κρύφτηκε στο γιασεμάκι μου και τραγουδούσε όλη νύχτα.
Μα όλη νύχτα όμως!

 Όμορφο δεν θα το έλεγα αν εξαιρέσεις τα διάφανα φτερά του που εντυπωσιάζουν.

Κάπως έτσι λύθηκε μια απορία που είχα για χρόνια.
Απομένουν όμως πολλές άλλες.
Φαντάζομαι ότι κάπως έτσι, τυχαία θα λυθούν κι αυτές.

Εντυπωσιογραφία

Θα γνωρίζετε ασφαλώς την έκφραση των πιο νέων "έμεινα αλάκας".
Μου αρέσει, σκέφτομαι διάφορα όταν ακούω αυτή τη φράση και διασκεδάζω.
Τι εννοούν δηλαδή; Έμεινα άφωνος, έκπληκτος, ξερός ή κάτι άλλο;

Μια στις τόσες μου κάνω το τραπέζι σε μέρη αγαπημένα για πολλούς λόγους. Βρίσκω και παρέα, όπως κάποτε. Νοερή.
Μου έκανα και σήμερα το τραπέζι αν και η επιλογή του φαγητού  δεν μ' ενθουσίασε. Υπήρχε λόγος να κεράσω αλλά δεν βρήκα πολλούς διαθέσιμους. Που να τους ήθελα για παρέα εννοείται.

Στον δρόμο που επήγαινα βρήκα ξενάκια, αμερικανάκια. Μ΄έναν οδηγό πόλης στο χέρι ο μπαμπάς και το ipad η πιτσιρίκα κόρη με ρώτησαν σε ποιο απ' όλα τα εστιατόρια που έγραφε να πάνε.
Δεν πρότεινα κανένα και τους είπα ότι κι εγώ πάω κάπου για φαγητό, εστιατόριο όχι τουριστικό αλλά ελληνικό, αυθεντικό, καθαρό.
Μ' εμπιστεύτηκαν κι έτσι ...είχα παρέα.
Δεν καθίσαμε στο ίδιο τραπέζι, αλλά εκτίμησα το ότι κάθισαν στο ακριβώς απέναντι.
Εγώ πήρα τον μουζάκα μου, τα βλήτα και την σουρωτή μου. Κάποιος με αντέγραψε, τους πρότεινα κι ένα άλλο στέκι για το βράδι (γέλιο μέχρι να τους δώσω να καταλάβουν). Ξέρω άπταιστα την αγγλική, αλλά ο ..τζίτζικας μου ξέφευγε εκείνη τη στιγμή, στα χείλη το είχα αλλά....

Δεν κάθισα πολύ, πλήρωσα τα δικά μου και τα ποτά τους. Λεμονάδα, σόδα, μπύρα τέτοια μη φανταστείτε κάτι άλλο. Λίγα ευρώ.
Άλλωστε, όπως προείπα, έπρεπε να κεράσω σήμερα!

Μα το Θεό, έχω δώσει κι έχω δώσει στη ζωή μου (κι έχω πάρει βέβαια) και χωρίς να περιμένω κάτι εισέπραξα να μην πω τί τώρα κι εκτεθώ.
Τέτοια αντίδραση πρώτη φορά είδα. Η κυρία σηκώθηκε με πλησίασε, ένωσε τα χέρια της κάτω από το πηγούνι της είπε πολλές φορές ευχαριστώ και κάτι που νομίζω θα πεί "χάρηκα που σε γνώρισα".

Ένιωσα κάπως, χαιρέτησα κι έφυγα.
Αλάκας πάντως δεν έμεινα! Έκπληκτη, ναι.

Νυχτερινά

Οπή περιοπής

Μια σαρδέλα μία δραχμή, μιά μισυ σαρδέλα πόσες δραχμές;
Το θυμόσαστε αυτό; Παλαιά δοκιμασία εξυπνάδας και νοητικής σβελτάδας.
Τώρα βέβαια έχουν βγει άλλα, πιο σοφιστικέ iq κουνελιού, tests.
Και ξέρω πολλούς που επιδίδονται μετά μανίας σ' αυτό το σπόρ. Απόδειξη της εξυπνάδας τους στους άλλους αλλά κυρίως, μάλλον στον εαυτό τους.
Γιατί η εξυπνάδα φίλοι μου δεν έχει ανάγκη απόδειξης, είναι αυταπόδεικτη όπως και να το κάνουμε.
Χάνει όμως σε κάποιες στροφές από κάποιους θλιβερούς επιτήδειους ....

Αλλά ξέφυγα, άλλο ήθελα να πω.

Βαλθήκαμε όλοι να τρελάνουμε ο ένας τον άλλον.
Ένα ευρώ η τρύπα φίλοι μου!!!!!!!
Και μην απορείτε γιατί δεν είναι και τόσο εύκολο να κάνεις τρύπες! Χρειάζεται ειδική ικανότητα, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για τρύπα στο νερό.
Ακόμη κι αν πρόκειται για τρύπες σε μια ζώνη, ξέρετε, θα χρειάζεται συχνά τώρα .
Έγώ άνοιξα σήμερα τρεις τρύπες σε μια ζώνη και πλήρωσα τρία ολόκληρα ευρώ.

Λίγο πριν πάθω αυτό το μικρό στιγμιαίο εγκεφαλικό πρόλαβα και σκέφτηκα. Η το ευρώ έπεσε πάλι ή οι τρύπες ακρίβυναν. Κάτι άλλο αποκλείεται  να συμβαίνει.

Εκτός κι αν ο συνάνθρωπος μου, είδε  που κρατούσα τα πέντε ευρώ και σκέφτηκε πως να τα κάνει δικά του αφού τα άσπρα κορδόνια που αγόρασα έκαναν δύο, άσε που κι αυτά ακρίβυναν μόλις βγήκαν από το κουτί τους που έγραφε 1,20!

Τρεις τρύπες τρία ευρώ και δύο τα κορδόνια πέντε.

Εγώ πάντως χάρηκα.
Για δύο λόγους. Εγώ έχω τις τρύπες στη ζώνη μου κι ο κύριος τα πέντε ευρώ που τόσο ήθελε.

Οι εκπτώσεις συνεχίζονται  και στο ήθος ακόμη περισσότερο, αγαπημένοι μου φίλοι.

Eternal Love

Προσμονή

Υπάρχουν κάποιοι που ποτέ μα ποτέ δεν θα μάθουμε τι σκέφτονται.
Μπορούμε να μαντέψουμε, αλλά να μάθουμε όχι.
Επτασφράγιστα μυστικά!

Σιέστα στο Μετρό

Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά....
 και κατεβαίνουν σε μία στάση παρακάτω.

Κάποιες φορές μου αρέσει το metro. Κάποιες.
Ιδιαίτερα τ' απογεύματα όπου χαλαροί κι εξουθενωμένοι οι περισσότεροι το μόνο που ίσως σκέφτονται είναι να βρουν μια θέση να καθίσουν και ν' απολαύσουν αυτό το μακρινό ταξίδι που τους περιμένει.

Λίγο το χεις να ταξιδέψουν όρθιοι Ομόνοια - Εθνική Άμυνα; Τι λέμε τώρα.

Κι όταν την βρουν, απλώνονται, ρίχνουν μια γρήγορη ματιά στο κινητό τους μπας και τους ξέφυγε καμιά κλήση "αναπάντητη", ξετυλίγουν την τσαλακωμένη πρωϊνή εφημερίδα και βυθίζοντας το βλέμμα τους μέσα της.
Για πότε αποκοιμιούνται ούτε που το καταλαβαίνουν.
Κάθε τόσο ρίχνουν και καμιά μετάνοια και...γυρίζουν απ' την άλλη.

Όταν ξυπνούν...το τρένο έχει φύγει για την επόμενη στάση.
Αυτό που δεν αντέχω όμως είναι η κεφάλα μερικών στον ώμο μου!
Μαζί τον έχουμε κύριε;

Που και που την πατάνε κι άλλοι όμως. Κάποιοι που κοροϊδεύουν και δεν φτάνει που κοιμούνται ονειρεύονται κιόλας.
Και δεν ακούν ούτε το "μήπως κατεβαίνεις εδώ καλή μου;" Συνεχίζουν να ονειρεύονται..
Ξυπνούν όμως στο τσακ από το απαλό κι ευγενικό ανασήκωμα του κεφαλιού από ...τον ώμο του κυρίου που είχε ακουμπήσει κι έπρεπε  να κατέβει.
Συγγνώμη.....

Κάτι φταίει και κοιμούνται οι περισσότεροι στο metro το απόγευμα, αλλά δεν έχει καμιά σημασία.
Αυτό που μετράει είναι το πως και το που θα ξυπνήσεις.

Υπογλυκαιμία

Κακό πράμα η υπογλυκαιμία. Κάνει τα πάντα να φαντάζουν τίποτα μπροστά σ' ένα κομμάτι γλυκό ή σε ένα λουκουμάκι τριαντάφυλλο.
Πράγματι τι  μπορεί να μετρήσει περισσότερο από την τέρψη του ουρανίσκου απολαμβάνοντας ένα κορνέ με μπόλικη μαρέγκα ή γλυκό του κουταλιού βύσσινο φτιαγμένο με μεράκι και μετά ένα ποτήρι παγωμένο νερό.

Τι θυμήθηκα τώρα. Παλιά κερνούσες κάποιον και σου απαντούσε με αποστροφή: "Δεν είμαι φίλος!"

-Το ξέρω απαντούσα αλλά ένα γλυκάκι θα πάρετε;

-Δεν είμαι φίλος, ξανάλεγε, δεν είμαι φίλος των γλυκών.

-Ωρίστε! Μα εγώ δεν ρώτησα αν είσαι φίλος τους αν θέλεις γλυκό σε ρώτησα.

Αυτά τότε, αν και ακόμη δεν καταλαβαίνω την έκφραση αυτή και πως να την καταλάβω εγώ που είμαι τόσο πολύ φίλη των γλυκών, μα πάρα πολύ όμως.

Και πως  να μην είσαι φίλος των γλυκών όταν εκτός από την απόλαυση που σου προσφέρουν σου φτιάχνουν και το κέφι, αυτό που σου χαλούν ίσκοι και άρια μίζερα.

Όταν κατά λάθος και προς στιγμήν νόμισαν πως τους το επιτρέπεις. Γιατί μετά μάλλον είδαν τον διάολο κατάματα.

Πανσελινοφεγγάρι

Αμέ!
Το είδα κι εγώ το πανσελινοφεγγάρι.

Μόνο που δεν μου φάνηκε πολύ στρόγγυλο φέτος. Κάτι σαν μπόσικα πήρε το μάτι μου.
Και κάτασπρο.
Εγώ ήξερα αλλιώς τ' αυγουστιάτικο φεγγάρι.

Μεγάλο, ολοστρόγγυλο και τόσο κόκκινο που νόμιζες ότι πήρε φωτιά.
Κι έβγαινε από νερά γλυκά, ήρεμα και πέρναγε από παντού να το θαυμάσουν όλοι.

Άλλα φεγγάρια αυτά που γνωρίζω εγώ και τα λέμε μερικές φορές.
Άλλα κι αλλού.

Έρημη πόλη

Πω πω πω! Δρόμο πήραν όλοι. Σαν τα ποντίκια, με καράβια, τραίνα, αερόπλανα.
Κανείς δεν αγαπάει πια αυτή την πόλη. Όλοι την χρησιμοποιούν, την κακοποιούν, αλλά με την πρώτη ευκαιρία αναχωρούν για κει απ' όπου κάποτε διακαώς θέλησαν να φύγουν.

Κι όμως είναι τόσο όμορφη αυτή η πόλη τον Αύγουστο.

Κάτι βραδιές σαν την αποψινή ανέβαινα κάποτε στην ταράτσα και χάζευα. Τη θάλασσα, τα πρώτα φώτα που άναβαν με το πέσιμο της νύχτας, το φεγγάρι....τη μικρή και τη μεγάλη αρκούδα.
Νόμιζα πως ότι έβλεπα εγώ με έβλεπε κι εκείνο και πως αν χαιρετούσα θα με χαιρετούσε.
Έτσι νόμιζα.

Αλλά μπα!

Ίσως απόψε ανεβώ ξανά , την ώρα ακριβώς που το άρωμα των γιασεμιών και του νυχτολούλουδου θα στήσουν τον τρελό χωρό τους σκορπώντας παντού μια μεθυστική ευωδιά.
Εκείνη ακριβώς την ώρα θα ανέβω και θα δω την Αθήνα, μόνη, φεγγαρολουσμένη και χωρίς αυτούς που δεν την θέλουν.
Ναι θα ανέβω να ξανά ονειρευτώ....

Άγγιγμα

Γιαγιομηχανή

Έτσι την έλεγα όταν ήμουν μικρή και χαζή.
Το ραπτω-μηχανή δεν μου καθόταν και πολύ καλά και άλλωστε συνέχεια μου έλεγαν: "Μην πειράζεις την μηχανή της γιαγιάς!"
Ήταν ανάμεσα στην προίκα που εδόθη στην γιαγιά μου από τον πατέρα της, απαραίτητος εξοπλισμός τότε.
Όχι μπλεντεράκια, τοστιεράκια και κόστα μπόντα. Χρειαζούμενα πράγματα που θα βοηθούσαν την οικογένεια.
Θα έραβαν κουρτίνες, καρεδάκια κι αργότερα φορεματάκια με δαντελένια μπούστα και φρουφρού κι αν ήταν τυχεροί παντελονάκια με τιράντες.
Τώρα που το σκέφτομαι πολλοί θεωρούσαν υποτιμητικό το επάγγελμα της μοδίστρας, ράφτρας επί το ελληνικότερον και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί. Για μένα είναι από τα πιο δημιουργικά επαγγέλματα.
Κι όμως η απειλή των πιο παλιών αν το κορίτσι δεν έπαιρνε τα γράμματα ήταν "θα σε στείλω να γίνεις μοδίστρα!"

Η γιαγομηχανή ήταν από τα λίγα πράγματα που δεν κατέκτησα ποτέ.
Να φταίνε τα πολλά "μη την αγγίζεις" η εντυπωσιακή κατασκευή της, η ομορφιά της;
Και δεν έμαθα και να ράβω. Αν και θα ήθελα.

Τώρα τα "μη" εξέλιπαν αλλά την αγγίζω.
Την ξεσκονίζω, την λαδώνω και την προσέχω σαν τα μάτια μου.
Καμιά φορά περνάω και την κλωστή όπως μου ζητούσε κάποτε η γιαγιά Ερηνούλα, χαμογελώντας γλυκά που δεν τα κατάφερνα και τόσο.

Ιδού  κι ο προπάτορας των άλλεν. Με το ίδιο κορδελάκι, ενός αιώνα και βάλε.

Καπρίτσια τον Αύγουστο

Μου αρέσουν τα ηλιοβασιλέματα.
Ιδιαίτερα με καιρό θυμωμένο κι αναποφάσιστο που δεν ξέρει τι θέλει και τι κάνει.

Εκτός κι αν ισχύει το παλιό από Αύγουστο χειμώνα...
Πάντως το πλυσιματάκι μας το ρίξαμε και την υδρολίσθησή μας την πήραμε.
Σιγά μην την αφήναμε!
Πάντως δε λέω, γερά τα κάγκελα. Τίποτα δεν κατάλαβαν...άλλος πόνεσε.
Ευτυχώς να  λέμε βέβαια γιατί ακριβώς μετά τα κάγκελα το χάος.

Αχχχχχ!

Φεγγάρια με και χωρίς Πρίγκηπες

Πήρε κάπου το μάτι μου το φεγγάρι.
Ολοκαίνουργιο ακόμη, αλλά  ο πρίγκηπας έλειπε.
Κι ο μικρός και ο μεγάλος. Εκείνος της καρδιάς μας.

Να ήταν άραγε από την άλλη πλευρά και δεν μπορούσα εγώ να τον δω;
Ίσως.

Αχ! βρε Exypery πως σε ξαναθυμήθηκα απόψε!

Δεν σ'αγαπώ, Σ' αγαπάω

Έλεος

Αθήνα - Παράλογο 350 χλμ.
Τόσα  χρειάστηκαν για να το διαπιστώσω.

Έλεος κοπέλα μου έλεος.

Έμαθες να χρησιμοποιείς τα fluorised μαρκαδοράκια κάνοντας ανόητα σχήματα σε στραβοσκισμένο χαρτί Α4, αλλά δεν έμαθες πολλά άλλα.

Κι ακριβώς αυτό το στραβοσκισμένο χαρτί είναι που σε χαρακτηρίζει.
Κι ότι αφήνεις τους πολίτες να περιμένουν μέχρι να τελειώσεις την συνομιλία με τη θειά σου.
Κι ότι χαίρεσαι με τις περικοπές που επίκεινται γι αυτούς. Ξεχνώντας ότι  αμοίβεσαι ακριβώς απ' αυτούς για τους οποίους τόσο μίσος νιώθεις.

Έλεος κοπέλα μου τόση φαιδρότητα....

Έπεσες σε στραβόξυλο όμως. Και μάλλον δεν σου άρεσε καθόλου.
Έτσι δεν είναι;

Στου ουρανού τα μονοπάτια

Βύθισμα ψυχής, χάσιμο του νού. Να τα διαβαίνεις και να μη νιώθεις ότι σε πονάει.
Να σφουγγίζεις τα δάκρυα και να λες δεν πειράζει.
Να αναβλύζει από μέσα σου η αγάπη κι ο έρωτας.
Όνειρα στο ξύπνιο σου.

Εις το επανιδείν

Ξέρω πως τουλάχιστον κάποιοι θα είναι εδώ και θα με περιμένουν. 

Αύγουστος

Ήλιος κόκκινος ζεστός.
Τα μπερεκέτια να μελώνουν.
Φεγγάρι κόκκινο κι ολοστρόγγυλο.
Δεκαπενταύγουστο.
Διακοπές.Έρωτας που φαντάζει αιώνιος σε βρεγμένες αμμουδιές και σε ξέφωτα βουνίσια.
Σταφύλια ώριμα κι αλεπούδες που πηδούν για να τα φτάσουν.
Ο χειμώνας που φαντάζει  μακρυά.


Αγαπημένοι μου φίλοι, καλό μήνα.