Έτσι την έλεγα όταν ήμουν μικρή και χαζή.
Το ραπτω-μηχανή δεν μου καθόταν και πολύ καλά και άλλωστε συνέχεια μου έλεγαν: "Μην πειράζεις την μηχανή της γιαγιάς!"
Ήταν ανάμεσα στην προίκα που εδόθη στην γιαγιά μου από τον πατέρα της, απαραίτητος εξοπλισμός τότε.
Όχι μπλεντεράκια, τοστιεράκια και κόστα μπόντα. Χρειαζούμενα πράγματα που θα βοηθούσαν την οικογένεια.
Θα έραβαν κουρτίνες, καρεδάκια κι αργότερα φορεματάκια με δαντελένια μπούστα και φρουφρού κι αν ήταν τυχεροί παντελονάκια με τιράντες.
Τώρα που το σκέφτομαι πολλοί θεωρούσαν υποτιμητικό το επάγγελμα της μοδίστρας, ράφτρας επί το ελληνικότερον και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί. Για μένα είναι από τα πιο δημιουργικά επαγγέλματα.
Κι όμως η απειλή των πιο παλιών αν το κορίτσι δεν έπαιρνε τα γράμματα ήταν "θα σε στείλω να γίνεις μοδίστρα!"
Η γιαγομηχανή ήταν από τα λίγα πράγματα που δεν κατέκτησα ποτέ.
Να φταίνε τα πολλά "μη την αγγίζεις" η εντυπωσιακή κατασκευή της, η ομορφιά της;
Και δεν έμαθα και να ράβω. Αν και θα ήθελα.
Τώρα τα "μη" εξέλιπαν αλλά την αγγίζω.
Την ξεσκονίζω, την λαδώνω και την προσέχω σαν τα μάτια μου.
Καμιά φορά περνάω και την κλωστή όπως μου ζητούσε κάποτε η γιαγιά Ερηνούλα, χαμογελώντας γλυκά που δεν τα κατάφερνα και τόσο.
Ιδού κι ο προπάτορας των άλλεν. Με το ίδιο κορδελάκι, ενός αιώνα και βάλε.
