Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά....
και κατεβαίνουν σε μία στάση παρακάτω.
Κάποιες φορές μου αρέσει το metro. Κάποιες.
Ιδιαίτερα τ' απογεύματα όπου χαλαροί κι εξουθενωμένοι οι περισσότεροι το μόνο που ίσως σκέφτονται είναι να βρουν μια θέση να καθίσουν και ν' απολαύσουν αυτό το μακρινό ταξίδι που τους περιμένει.
Λίγο το χεις να ταξιδέψουν όρθιοι Ομόνοια - Εθνική Άμυνα; Τι λέμε τώρα.
Κι όταν την βρουν, απλώνονται, ρίχνουν μια γρήγορη ματιά στο κινητό τους μπας και τους ξέφυγε καμιά κλήση "αναπάντητη", ξετυλίγουν την τσαλακωμένη πρωϊνή εφημερίδα και βυθίζοντας το βλέμμα τους μέσα της.
Για πότε αποκοιμιούνται ούτε που το καταλαβαίνουν.
Κάθε τόσο ρίχνουν και καμιά μετάνοια και...γυρίζουν απ' την άλλη.
Όταν ξυπνούν...το τρένο έχει φύγει για την επόμενη στάση.
Αυτό που δεν αντέχω όμως είναι η κεφάλα μερικών στον ώμο μου!
Μαζί τον έχουμε κύριε;
Που και που την πατάνε κι άλλοι όμως. Κάποιοι που κοροϊδεύουν και δεν φτάνει που κοιμούνται ονειρεύονται κιόλας.
Και δεν ακούν ούτε το "μήπως κατεβαίνεις εδώ καλή μου;" Συνεχίζουν να ονειρεύονται..
Ξυπνούν όμως στο τσακ από το απαλό κι ευγενικό ανασήκωμα του κεφαλιού από ...τον ώμο του κυρίου που είχε ακουμπήσει κι έπρεπε να κατέβει.
Συγγνώμη.....
Κάτι φταίει και κοιμούνται οι περισσότεροι στο metro το απόγευμα, αλλά δεν έχει καμιά σημασία.
Αυτό που μετράει είναι το πως και το που θα ξυπνήσεις.
