Alle Stelle cadute

Ψευδαισθήσεις

Είναι μερικές φορές που όλος ο κόσμος γίνεται ένα πολύχρωμο μπαλόνι στα χέρια σου.
Το πετάς ψηλά κι ύστερα ανοίγεις την αγκαλιά σου και το πιάνεις.

Ένα πολύχρωμο όμορφο μπαλόνι. Δικό σου. Ολότελα δικό σου.

Να το πετάς, να το κοιτάς, να το φιλάς.

Είναι μερικές φορές. Κι ας κρατάνε τόσο λίγο.

Μπορεί να είναι και μια ψευδαίσθηση. Ένα τρελό ονειράκι.

Σιγά! Σιγά καλέ που θα σου χαριστεί ο κόσμος.

Ο σ' αγαπώ κι Η μ' αγαπάς

Δύο τώρα χρόνια και κάτι τους βλέπω. Κάθε πρωϊ.

Πλάϊ πλάϊ . Ίδιο ύψος, ίδιος σωματότυπος.
Εκείνος χωρίς κάτι το ιδιαίτερο, αλλά μ' ένα βλέμμα μονάχα για κείνη.
Εκείνη, ιδιαίτερα κομψή χωρίς να παραβιάζει κανέναν κανόνα αισθητικής ή πρόκλησης. Λατρεύω τα ίσια της παπούτσια. Ξέρετε τα φλατ που λένε. Αυτά που δεν σου προσθέτουν ούτε έναν πόντο από το ύψος που θα ήθελες να έχεις για κάποιες ώρες...αλλά σε κάνουν να χαίρεσαι να περαπατάς.

Περπατούν πάντα πλάϊ πλάϊ και μπλοκάρουν την σκάλα στο metro αδιαφορώντας παντελώς στα όσα "αριστερά παρακαλώ" φωνάζουν οι άλλοι. Ξέρετε τώρα, κάποιοι λάτρεις της παθητικής γυμναστικής στις κυλιόμενες σκάλες...
Εκείνοι απλώς συνεχίζουν να κοιτάζονται και νιώθεις πως βρέθηκες ξαφνικά μέσα σ' έννα ολάνθιστο κήπο γεμάτο πεταλούδες και πολύχρωμα πουλιά.
Είναι η αγάπη τους που ξεχυλίζει...

Ο σ' αγαπώ κι Η μ' αγαπάς.
Εκείνος κρατάει πάντα την τσάντα της και την κοιτάζει στα μάτια όταν της μιλάει. Κι ο ουρανός χαμογελάει. Η ευτυχία του είναι προφανής.
Εκείνη τον κρατά πότε από μια άκρη του σακακιού του, πότε από το δάχτυλο κι είναι πάντα σφιχτά γερμένη πάνω του. Σαν να χει πάρει κάτι λίγο από τον πύργο της Πίζας.

Μοιάζουν αποκομμένοι από όλους τους άλλους. Εκείνοι οι δυο τους. Μιλούν για τα πάντα και αναφέρονται στους πολιτικούς "ξέρεις εκείνος ο Ταδε..εκείνος ο Δείνα..
Ποτέ με σκέτο το όνομά τους.

Ο σ' αγαπώ κι η μ' αγαπάς σε δρόμο κεντρικό χρειάζεται ν' αποχωριστούν για λίγο.
Εκείνος της περνά απαλά στο μπράτσο την τσάντα της, και την φιλά στο μέτωπο σαν παιδί.
Εκείνη του λέει σ' αγαπώ και τον ακολουθεί με το βλέμμα της όσο στέκεται στο φανάρι.
Μ ' ένα βλέμμα που κρύβει τον πιο όμορφο έρωτα...
Τον έρωτά της.

Λατρεύω να βλέπω τον σ' αγαπώ και μ'αγαπάς.
Ιδιαίτερα κάποια άχαρα πρωϊνά.

Έξοδος κινδύνου (απ' την οδό των ονείρων)

….Την νοστάλγησα.

Την αγάπησα, ακριβώς γιατί δεν μου εξήγησε ποτέ. Μου ‘βαλε χρώματα στην ψυχή μου αλλά δεν με συμβούλεψε τι να τα κάνω. Τι να βάψω μ’ αυτά. Πού ταιριάζουν. Ιδίως που ταιριάζουν.

Κι εγώ πήρα φόρα, κι έβαψα κόκκινες τις θάλασσές μου, πορτοκαλιούς τους ουρανούς μου, μπλε τους ήλιους μου.

Πολύ μου αρέσει τελικά ο κόσμος που έφτιαξα!

α.π & ε

Κυριακάτικες απορίες

Έχω πολλές και περιμένουν υπομονετικά στη σειρά για να λυθούν. Δεν βιάζομαι...
Απορούσα λοιπόν -τότε που ήμουν μικρή- πως γίνεται να υπάρχουν καραμελωμένα μήλα, φιρίκια ως επί το πλείστον που με παιδική λαιμαργία έτρεχα ν' αγοράσω όπου τα έβρισκα.

Αναρωτιόμουν και φανταζόμουν τι υπέροχη μηλιά θα ήταν αυτή και τι ευτυχισμένος άνθρωπος όποιος είχε μια τέτοια στην αυλή του.

Αργότερα έμαθα ότι αρκούσαν λίγη ζάχαρη και νερό για να κάνουν το θαύμα τους.

Είχα και έχω κι άλλη απορία.
Αν κάποιος γεννιέται αλήτης ή γίνεται αλήτης.

Μάλλον κι εδώ η ίδια συνταγή. Αλάνθαστη.
Παίρνεις το πιο άσημο, σκάρτο μήλο το βουτάς στην καραμέλα κι έχεις μια πανέμορφη λιχουδιά.
Παίρνεις έναν άσημο, σκάρτο άνθρωπο το βουτάς στην καραμέλα κι έχεις έναν αλήτη.
Καραμελωμένο μάλιστα!

Απλό δεν είναι;

Alergia & Allegria

Για το ένα ίσως να φταίει η σοκολάτα, το αυγό, ένα κακό φάρμακο.

Για το άλλο άκρως συναισθηματογόνος η πηγή του.

Και τα δύο σε κάνουν να εκφράζεσαι δυναμικά και να το δείχνεις.
Είτε με κοκκινίλες είτε με επιφωνήματα χαράς.

Ένα " λου" κι ένας αναγραμματισμός η διαφορά τους.
Έστω κι αν για το πρώτο θα χρειαστούμε κορτιζόνη και για το άλλο να βγούμε στο μπαλκόνι.....

Το πικρό φιλί του Ιούδα

Τα μάτια της ψυχής

Αχ μωρέ Αλθαία και να μπορούσες να μας πεις τι βλέπεις έτσι με τόση σπουδή που ....κοιτάζεις κι αν ο κόσμος είναι καλύτερος κι ομορφότερος με τα μάτια της ψυχής ενός τυφλού γατιού.

Γιατί με τα δικά μου έχει γίνει πολύ άσχημος και κακός.
Έως αδιάφορος θα έλεγα.

ΘΣΓΤΧ

ΚΤΠ.-

Μα τo Θεό!

Η ζωή μας Κύκλους κάνει

Και κάποιες φορές περνάει μπροστά μας σκυθρωπή κι άλλες χαρωπή.

Και κάποιες άλλες κρατάει ένα ζωγραφιστό τενεκεδάκι με νερό και λίγο σαπούνι και χοροπηδάει φυσώντας και σκορπώντας παντού διάφανους , αόρατους σχεδόν  κύκλους.

Κι αν σου έρθει η επιθυμία να κυνηγήσεις έναν τέτοιο κύκλο, θα είναι σαν να άνοιξες την πόρτα ενός παραμυθιού και να μπήκες μέσα.

Παιχνίδια, ζωγραφιές, γλυκιά ηρεμία, κουβέντα σιγανή κι ενδιαφέρουσα ίσως, έρωτας, μουσική σαν να την διάλεξες εσύ.

Καφές! Α! Όλα κι όλα, να τον ονειρεύεσαι ως το άλλο απόγευμα.

Και να μένεις μόνος, ανάμεσα σε πολλούς. Το τέλειο! Και να μην σ’ ενοχλούν. Αόρατοι σχεδόν, αλλά δίπλα σου.

Και δεν αντιστέκομαι στην θεσπέσια κρέπα με σοκολάτα πραλίνας και κομμάτια από μπανάνα μέσα. Δεν γίνεται να πω όχι!

Κύκλος σε μια πολύ ενδιαφέρουσα γωνιά της Αθήνας.

Πραξιτέλους

Και να ρχεται στο νου σου ο Ερμής και ….άλλοι.

Και τα νεοκλασσικά απομεινάρια δίπλα σου. Να ερημώνουν και να σου θυμίζουν ότι, ναι υπήρχε και μια άλλη Αθήνα κάποτε. Διαφορετική.

Που πολύ την αγαπήσαμε!

Νοέμβριος

Νοέμβριος με το "μ" πριν το "β". Ακριβώς αυτό που έλειπε απ' τον Οκτώβριο.
Συμπαθής σ' εμένα μήνας.
Κάστανα, ρόδια, μανιτάρια....ζεστές βραδιές με φίλους μοναδικούς.....κρασάκι, τσιπουράκι....

Καλοί κι αγαπημένοι φίλοι μου,

Καλό μήνα.