Δύο τώρα χρόνια και κάτι τους βλέπω. Κάθε πρωϊ.
Πλάϊ πλάϊ . Ίδιο ύψος, ίδιος σωματότυπος.
Εκείνος χωρίς κάτι το ιδιαίτερο, αλλά μ' ένα βλέμμα μονάχα για κείνη.
Εκείνη, ιδιαίτερα κομψή χωρίς να παραβιάζει κανέναν κανόνα αισθητικής ή πρόκλησης. Λατρεύω τα ίσια της παπούτσια. Ξέρετε τα φλατ που λένε. Αυτά που δεν σου προσθέτουν ούτε έναν πόντο από το ύψος που θα ήθελες να έχεις για κάποιες ώρες...αλλά σε κάνουν να χαίρεσαι να περαπατάς.
Περπατούν πάντα πλάϊ πλάϊ και μπλοκάρουν την σκάλα στο metro αδιαφορώντας παντελώς στα όσα "αριστερά παρακαλώ" φωνάζουν οι άλλοι. Ξέρετε τώρα, κάποιοι λάτρεις της παθητικής γυμναστικής στις κυλιόμενες σκάλες...
Εκείνοι απλώς συνεχίζουν να κοιτάζονται και νιώθεις πως βρέθηκες ξαφνικά μέσα σ' έννα ολάνθιστο κήπο γεμάτο πεταλούδες και πολύχρωμα πουλιά.
Είναι η αγάπη τους που ξεχυλίζει...
Ο σ' αγαπώ κι Η μ' αγαπάς.
Εκείνος κρατάει πάντα την τσάντα της και την κοιτάζει στα μάτια όταν της μιλάει. Κι ο ουρανός χαμογελάει. Η ευτυχία του είναι προφανής.
Εκείνη τον κρατά πότε από μια άκρη του σακακιού του, πότε από το δάχτυλο κι είναι πάντα σφιχτά γερμένη πάνω του. Σαν να χει πάρει κάτι λίγο από τον πύργο της Πίζας.
Μοιάζουν αποκομμένοι από όλους τους άλλους. Εκείνοι οι δυο τους. Μιλούν για τα πάντα και αναφέρονται στους πολιτικούς "ξέρεις εκείνος ο Ταδε..εκείνος ο Δείνα..
Ποτέ με σκέτο το όνομά τους.
Ο σ' αγαπώ κι η μ' αγαπάς σε δρόμο κεντρικό χρειάζεται ν' αποχωριστούν για λίγο.
Εκείνος της περνά απαλά στο μπράτσο την τσάντα της, και την φιλά στο μέτωπο σαν παιδί.
Εκείνη του λέει σ' αγαπώ και τον ακολουθεί με το βλέμμα της όσο στέκεται στο φανάρι.
Μ ' ένα βλέμμα που κρύβει τον πιο όμορφο έρωτα...
Τον έρωτά της.
Λατρεύω να βλέπω τον σ' αγαπώ και μ'αγαπάς.
Ιδιαίτερα κάποια άχαρα πρωϊνά.
