Αγναντέματα

Νύχτα είναι θα περάσει

Τέλος ημέρας-από ώρα- μιας κουραστικής ημέρας.
Ορτανσίες, ντάλιες και τριαντάφυλλα ποτίστηκαν.
Κάποιες μικροκατασκευές τελείωσαν.
Οι γάτοι μαλλιά κουβάρια όπως πάντα και γω στη μέση.

Το κουβεντολόϊ στο δάσος έχει από ώρα αρχίσει. Αφουγκράζομαι και ηρεμώ.
Και σκέφτομαι. Τα περασμένα και μαντεύω κάτι απ' όλα όσα θάρθουν.

Να μην ξεχάσω να σας πω σε μια γωνιά στην αποθήκη είχαμε γεννητούρια. Πολλά όμως.
Μιλιούνια τ' αστέρα στον ουρανό. Κι η μεγάλη και η μικρή άρκτος ακριβώς από πάνω μου. Πάντα αναρωτιόμουν πως γίνεται όπου κι αν είμαι οι άρκτοι είναι ακριβώς πάνω μου; Πώς γίνεται;

Ποτέ δεν μου άρεσε το γάλα, έστω κι αν μου το φέρνουν φρέσκο από τα 1800 μ. υψόμετρο.

Τίποτα δεν χάθηκε

Ολόλευκες και συνεπείς. Κάθε χρόνο στην καρδιά του καλοκαιριού.

Με πολύ νερό ή και χωρίς , αγέροχες κάτω απ' την γνώριμη φτελιά που σταμάτησε πια να σκορπίζει το μεθυστικό άρωμά της, μας θυμίσουν πως τίποτα δεν χάθηκε.
Όσο κι αν κάποιοι το προσπάθησαν.

Βαθιά μέσα στο μαργαριταρένιο λιβάδι κρυμμένες οι μορφές όλων όσων αγαπήσαμε ακόμη  κι αν μας πρόδωσαν.

Γιορτή καταμεσίς του θέρους

Θερινά κι ορεινά

Στον κάμπο είναι έτοιμα ή σχεδόν έτοιμα.
Στην πρωτεύσουσα, αχ! στην πρωτεύουσα τα πλαστικά ψήνονται από καιρό στις φουφούδες.

Τα ορεινά είναι αλλιώς. Αγάλι αγάλι ωριμάζουν.
Στον καιρό τους. Όπως παλιά.

Ώριμα πια, βραδάκι, να σαν και τώρα, με αναμμένη φωτιά την ώρα που τα ξεφυλλίζεις η δροσερή και συνάμα γλυκιά μυρωδιά που θα αναδύεται από τον πανέμορφο αυτό καρπό, ελληνικής γης, θα σε ταξιδέψει σε εποχές αλλοτινές.

Εποχές πραγματικές.
Που γίνονταν όλα στον καιρό τους.

Αναγκαίοι περιορισμοί

Περιορισμός για τους ζαβολιάριδες που επιμένουν σώνει και καλά να κόβουν βόλτες σε όλο το αυτοκίνητο όταν ταξιδεύουν.
Για όσους δεν υποφέρουν τα τούνελ και κάνουν σαν παλαβοί.
Για κείνους που το σκάνε στο πρώτο άνοιγμα της πόρτας και κρύβονται κάτω από άλλα αυτοκίνητα σε σημείο που  με τίποτα δεν μπορείς να φτάσεις.

Ξέρω χαρά μου ότι τελικά άξιζε τον κόπο.

Εφιάλτες

Ήταν όλοι εκεί.
Λυπημένοι, σκυθρωποί. Και σκεφτικοί.
Αναρωτιόντουσαν.

Τελικά μάλλον ο εφιάλτης δεν ήταν ένας.

Θερινά και βουνίσια

Καλώς σας βρήκαμε.

Ανώφελος καλλωπισμός

Τα σκουπίδια όπου κι αν μπουν, σκουπίδια θα παραμείνουν.

Κι αυτό δεν αλλάζει.

Θερινές επιλογές

Κάποτε - ναι κάποτε πειράζει; - αν ήθελες ν' αγοράσεις ένα βιβλίο έπρεπε να κατέβεις σε συγκεκριμένες γειτονιές.
Αφιέρωνες κάποιο απόγευμα ή ένα πρωϊνό Σαββάτου και ξαμολιόσουν.
Όρεξη να είχες.

Τελετουργία μοναδική.
Αλλά είπαμε, κάποτε.

Τώρα τα βρίσκεις σε σταντ δίπλα στους καφέδες, απορρυπαντικά ή δίπλα στα πατατάκια και τους ξηρούς καρπούς.

Ομολογώ, δεν μου αρέσει σαν ιδέα. Καιρό τώρα δεν είχα ενδώσει στις παραδοσιακές προτιμήσεις μου.
Μέχρι χθες.
Άλλωστε στην Αλκυόνη, εγώ υποκλίνομαι.
Και στον συγκεκριμένο τίτλο που να σας τα λέω....

Κι εκεί, στο βάθος της γκρίζας θάλασσας, χιλιάδες όνειρα περίμεναν στη ράδα.

Στους πεισμωμένους.....

O yeah!

Μερικές φορές δεν χρειάζεται πολύ για να φτιάξει το χαλασμένο κέφι σου από κάποιους ξινούς.

Παρατήρηση.
Το αγαπημένο μου παιχνίδι από μικρή.

Εκουσίως κι ακουσίως ενίοτε.
Και στο μετρό τι άλλο να κάνεις δηλαδή εκεί στα βρωμερά και σκοτεινά έγκατα της γης που περιμένεις.
Χαζεύεις και παρατηρείς τους άλλους κι εκείνοι ....εσένα.

O yeah! O heah!

Ε στην αρχή νόμισα ότι κάτι θα του είχαν πει οι καλοβαλμένες κυρίες που συνόδευε και...συμφωνούσε.

O yeah! O heah!

Αυτοθαυμάζονταν κι όλο έστρωνε την μπλουτζινιένια βερμούδα του.

O yeah! O yeah!

Πανύψηλος, αθλητικός, καθαρός, με ωραία αθλητικά παπούτσια με καταπράσινα κορδόνια.
Μπλε με πράσινο σκούρο. Αριστοκρατικός συνδυασμός.
Και κάθε τόσο συμφωνούσε με τις κυρίες που κουβέντιαζαν πετώντας ένα ενθουσιώδες O yeah!
O yeah!
Τίποτα άλλο.

Έμοιαζε να μην τον αγγίζει η καυτή ζέστη κι η ζοφερή ατμόσφαιρα της Αθήνας.Αλλά ούτε και κανείς άλλος.
Ζούσε στον κόσμο του, ανάμεσά μας κι ήταν ολοφάνερο πως ήταν ευτυχής.

O yeah! O yeah!
Ευτυχής!!!!
Τ'είπες τώρα!

O yeah! O yeah!

Χάρτινο το φεγγαράκι...

ψεύτικη η ακρογιαλιά...

Θερινές νυχτερινές πτήσεις

Ναι δε λέω ωραίος ο αττικός ουρανός τις θερινές νύχτες.

Ξέρω έναν άλλον όμως που μα το θεό είναι πιο ωραίος τέτοια εποχή.

Καθαρός, κρυστάλλινος κεντημένος με μυριάδες αστέρια που νομίζεις πως αν κάνεις έτσι με το χέρι σου θα πιάσεις ένα. Ίσως και δύο.

Διάφανος που σε αφήνει να περιπλανηθείς σε μονοπάτια αλλοτινά.

Τότε που όλα ήταν θαύματα για σένα.

Τότε που κυνηγούσες σαν το τρελό πουλί να πιάσεις...μια πυγολαμπίδα και ποτέ δεν τα κατάφερνες.

Γιατί δεν ήθελες γιατί το θαύμα θα τελείωνε αμέσως.

Μου λείπουν αυτές οι νύχτες.

Μου λείπουν και τα θαύματα.

Στα υγρά μονοπάτια του make up

Σύρθηκε η αναζήτηση ανάμεσα σε  δυο ζευγάρια μάτια.

Που γνωρίζονταν  αλλά  η θύμηση ξέθωρη.

Πότε; Πού;

Απαλές, κυκλικές κινήσεις και χέρια απαλά. Ζωγράφου.

Το χλωμό, ωχρό πρόσωπο, φωτίστηκε. Κι έλαμψε η ψυχή. Ξανά.

Έξω απ’ το παράθυρο οι ακακίες πηγαινόφερναν όλο νάζι τα καταπράσινα κλαριά τους.

Ναι ξέρω.

Θυμήθηκα.

Όπως και να έχει Σε Ευχαριστώ.

Ατέλειωτη σιωπή...

Τόσος καιρός από κείνη τη στιγμή που τα ρολόγια σταμάτησαν για λίγο και που οι δείκτες  από τότε  δουλεύουν με αντίθετη φορά.

Τόσος καιρός και  νομίζω πως στέκεις εδώ απέναντί μου και με μαγεύεις με κείνο το υπέροχο μπλε των ματιών σου.

Και με συμβουλεύεις και με μαλώνεις και μου θυμώνεις και δεν μου μιλάς.

 Αλλά μ’ αγαπάς.Μ’ έναν τρόπο δικό σου.

Τόσος καιρός από κείνο το ξημέρωμα που και ο ήλιος ακόμη ντράπηκε να βγει.

Τόσος καιρός που κρατώντας σου το χέρι, σου επέτρεψα να φύγεις χάνοντας την μεγαλύτερη μάχη της ζωής μου.

Τόσος καιρός που τίποτα μα τίποτα δεν έχει πια σημασία .

Τόσος καιρός  και τα δάκρυα δεν στέγνωσαν.

Αχ τα μάτια σου!

Ευτυχώς που πέρα απ' τη βρωμιά και τη δυσωδία και την ανείπωτη βαρβαρότητα σε κάποιους περισσεύουν τα χάδια.

Και τα μοιράζουν απλόχερα.

Άτυχη μέρα

Και μέρα και στιγμή άτυχη. 

Για κάποιους κολασμένους.

Τελικά, αχ αυτό το τελικά, αυτό  που μετράει είναι να βρεθείς στο σωστό μέρος την κατάλληλη στιγμή. 

Και να  φτιάχνει και λίγο το κέφι που μας χαλάνε μερικοί.

Συγχρονισμός! Ατυχής ίσως.

Χαμένη Πατρίδα

Σαν τον χαμένο ήλιο ενός αλλιώτικου καλοκαιριού.
Σαν τις χαμένες θάλασσες και τις μαγικές μας παραλίες που εποφθαλμιούν αλήτες και  τα χαρίζουν άλλοι αλήτες.


Χαμένα κορμιά κι είναι πολλοί, σαν τα σπυράκια της ανεμοβλογιάς.

Ανθρώπινες εξανθιματικές και εξαμβλωτικές υπάρξεις.

Δύσμορφα τέρατα που θέλουν να λέγονται Έλληνες. Που όταν γεννήθηκαν  το κλάμα τους γιαβόλ ιζε

Χαμένα κορμιά που βγάλαν στο τέλος της λαϊκής μαζί με τα σάπια, ιστορία και πολιτισμό χιλιάδων χρόνων.

Ω! Τρισκατάρατοι!!!!

Ναυτία

Ναυτία και δεν ξέρω κι ούτε που με νοιάζει από προέρχεται αυτή η λέξη.
Μπορεί κι απ' το ναύτης.

Ναυτία όπου κι αν κοιτάξεις.

Ιδιαίτερα από κάτι ηθικωλόγους και ξερολόγους της κακιάς ώρας που μας προέκυψαν τώρα τελευταία.
Και προτεινολόγους.
Όλοι μα όλοι όμως έχουν κάτι να πουν. Πως έγινε, τι έγινε γιατί δεν έγινε.
Να γίνει αυτό, το άλλο, όχι εκείνο.

Ανόητοι παρλα Πίπες και κοινούμενα ανθρωπάκια από ιδεολογίες ξεπερασμένες και κυρίως απορριπτέες.

Όλοι μα όλοι έχουν κάτι να πουν κι όσο κοιτάζουν την ανεπάρκειά τους και το τοσοδούλικό τους τόσο λένε.

Ανθρωπάκια της συμφοράς γεννημένα από κακοφορμισμένο σπέρμα σε βρώμικη μήτρα. Βιαστές κι εκβιαστές μιας ολόκληρης χώρας κι όχι μόνον.

Ναυτίααααααααααα

Αναπολώ

Πρώτες πρωϊνές στιγμές με τα όνειρα παραμάλης κι ένα χαϊδεμένο πρωϊνό να σε στανιάρει για τα δύσκολα που θα έρχονταν.
Που στην πορεία αποδείχτηκε ότι δεν ήταν δύσκολα. Απλά περιπλεγμένα.

Γιατί τότε δεν φανταζόμασταν τα δυσκολότερα.
Νέοι, ωραίοι με τα όνειρα να σου πασπατεύουν την ψυχή κάθε στιγμή, δεν κάνεις τέτοιες σκέψεις.

Φρέσκος καφές με γάλα,  και τα φοσβάγκεν φρέσκα και ζεστά στον ασημένιο δίσκο με το διάφανο καπάκι.

Κι η Signora να ζητάει επιβεβαίωση : "il solito cocca mia?"

Si signora!

Celeste felicita!!!!!!!

Ω ναι! Τότε.

Να πηγαίνεις κάπου και να γνωρίζουν τις συνήθειές σου. Και να είσαι ξένος. Και να νοιάζονται για σένα.
Και να σου εύχονται : " In bocca al luppo".


Κι εσύ matricola ακόμη να λες  τι στην ευχή μου είπε τώρα;


Το άλλο πρωϊνό όμως μπορούσες και συ ν' απαντήσεις γεμάτος περηφάνεια "Creppi signora, creppi".


Signora, ξέρω δεν μπορείς να με διαβάσεις, ούτε καν θα με θυμάσαι πια και θα είσαι και πολύ μεγάλη.


Εγώ όμως θα στο πω.


Grazie Signora. Per tutto.

Με τυραννούν οι ομορφιές

Αντανάκλαση

Σειρήνες... ξεπηδούν από παντού αν ξεχαστείς και κλείσεις τα μάτια σου ή τα αυτιά σου έστω κι ένα λεπτό.

και τι δε βλέπεις και τι είν' αυτό που δε σου λένε....

μέχρι να τα ξανά  ανοίξεις  και να διαπιστώσεις ότι κανείς δεν υπήρχει στην άκρη του πέλαγους και τίποτα δεν άκουσες

αγέρας που περνούσε ανάμεσα από συμπληγάδες πέτρες ήταν, οπτασία στην έρημο.

μόνον αυτό.

Ιούλιος

Το καλοκαίρι στα ντουζένια του.

Θάλασσα, βουνό, διακοπές.

Μικρές δαγκωματιές στην καρδιά μας και στην ψυχή μας τον Ιούλιο μήνα, αλλά πάντα θα τον αγαπάμε.

Ελπίζουμε στην επιείκια της θερμότητάς του. Άλλωστε πολύ το "έκαψαν" και καήκαμε και μεις.

Καλό μήνα φίλοι  μου.