Αγανακτώ και μόνη μου δεν χρειάζομαι παρέα

Άσπρα παπουτσάκια...

Λίγα πράγματα μπορούν να κάνουν να φανεί ο πραγματικός εαυτός ενός ανθρώπου.

Ξέρετε, αυτόν που όλοι έχουμε και κρατούμε καλά φυλαγμένο μέσα μας. Στους άλλους δείχνουμε πάντα τον άλλον. Τον καλόν.

Ένα ζευγάρι άσπρα παπουτσάκια τι ρόλο άραγε θα μπορούσαν να παίξουν; Μεγάλο.
Και εξεγερτικό θα έλεγα !

Ποτέ μου δεν συμπάθησα τα άσπρα παπούτσια. Ιδιαίτερα αυτά που έχουν δυο τεράστιες τρύπες. Παπούτσια είναι αυτά;
Ημουν δεν ήμουν επτά χρονών όταν εξεγέρθηκα για πρώτη φορά.

«Εγώ αυτά τα παπούτσια δεν θα τα φόραγα ο κόσμος ανάποδα να ερχόταν».

Άνοιξα την πόρτα της αυλής και βγήκα, κι έτρεχα κι έτρεχα κι έκλαιγα η αλήθεια είναι.
Κι όλα αυτά για ζευγάρι τρύπια άσπρα παπούτσια….
Μέχρι που νύχτωσε κι έπεσε ένας μικρός συμβιβασμός, η νύχτα δεν αρέσει στα μικρά παιδιά…

Έκανα κι άλλες επαναστάσεις κι όλες είχαν έναν σοβαρό λόγο.
Για τους ταραμοκεφτέδες , το γάλα με ή χωρίς πέτσα, με ή χωρίς κακάο.

Αγώνες με νόημα και όλοι κερδισμένοι. Nessun compromesso!
Ούτε τα παπούτσια έβαλα ούτε ταραμοκεφτέδες δοκίμασα. Δεν ξέρω μπορεί και να είναι ωραίοι αλλά εμένα ούτε το όνομά τους δεν μου αρέσει ούτε η όψη τους.

Και για την επικαιρότητα θα σας πω πως κι εγώ αγανακτώ και πολύ μάλιστα. Από μόνη μου όμως, όχι γιατί με κάλεσαν κάποιοι που αποφάσισαν όψιμα να αγανακτήσουν. Τώρα που όλα ήρθαν τα πάνω κάτω και δύσκολα αλλάζουν.

Τώρα να μου πεις το «σ’ αγαπώ» μού λεγε κάποιος… γιατί σαν κλείσω τα μάτια μου δεν θα χει νόημα.
Δεν θα μπορώ να σ’ ακούσω. Θα είναι αργά.

Εάλω αλλά όχι στην ψυχή μας

Τιμωρία

Αχ βρε!
Σαν τιμωρημένη νιώθω και γω και πολλοί άλλοι που γνωρίζω.
Και γιατί παρακαλώ;
Τι κάναμε και φτάσαμε ως εδώ! Όλοι μαζί, πλην ελαχίστων.
Μα κι έτσι να είναι, όλοι μαζί κάναμε τόσο λάθος;
Ένας ολόκληρος λαός, το ίδιο λάθος;
Βαράτε τους μαμώτο μου και δεν αντέχω άλλο,βαράτε τους.
Πάρτε φόρα κι αρχίστε με κουτουλιές, μπουνιές, κλωτσιές, τσιμπιές.
Αλλάξτε θέση, κάντε να κοιτούν αυτοί τον τοίχο. Για πάντα.
Δεν θα καταλάβουν αλλιώς.
Άντε αφήστε τα τραγούδια και τις χαρούλες.

Αχ! Σ'αυτή την πόλη!!!!!!!!!!!!

Αγανακτισμένες γάτες

μια μούντζα κι από μένα...
παρά πόδας και παρά χείρας.

Πειράγματα

Δεν πειράζει να είναι  κάποιος μαμάκας.
Πειράζει να είναι  πολύυυυυυυυ μαμάκας.

Τι πρόβλημα κι αυτό! Πάντα μπέρδευα το λου με το μου.

Δικαίωμα στην ευτυχία

Αλθαία και Πρίαμος

Τυφλά εκ γενετής. Αχώριστα.

Κάποιοι θα τα είχαν ξεκάνει. Κάποια τα έκανε ευτυχισμένα. 

Στο φαϊ ζοριζόμαστε λίγο, αλλά λύσεις πάντα υπάρχουν.

Και τις βρίσκουν πάντα οι γυναίκες.

Στο 1.02 & 1.38 για να το απολαύσετε.

Όχι παίζουμε, έτσι Αλθαία;

Πφφφ !

Κυρία βροχή  μου,

Οχι μόνο δεν μας φοβίζετε πλέον και εσείς και οι κεραυνοί σας, αλλά και δεν σας υπολογίζουμε καν.
Μια βροχή είσαι, γρήγορη, δυνατή, αλλά βροχή. Νερό που πέφτει και κυλάει και χάνεται.
Τίποτα άλλο.
Ούτε καν θλίψη δεν μας προκαλείτε και πως θα μπορούσατε άλλωστε όταν ολόκληρο καλοκαίρι είναι μπροστά μας.
Φαντάσου, ούτε ο γάτος μου δεν ήρθε να κρυφτεί στην αγκαλιά μου, κλείνοντας τ' αυτιά του απ' τις απαίσιες κραυγές σας, τα μπουμπουνητά.
Με κοίταζε κι αυτός απορημένος, σαν να έλεγε, -τι χαζή βροχή είναι αυτή;

Λίγο τη μπουγάδα, μας μουσκέψατε κυρία μου.
Τίποτα άλλο.

Όπως σας τα λέω.

Αργοπορημένοι Σωτήρες

Θα γίνω μονότονη, αλλά δεν πειράζει. Ένα μειονέκτημα ακόμη δεν μας χαλάει.

Άλλοι ανδρώθηκαν και μεγαλούργησαν πάνω σ' ένα μόνο τραπέζι στο μέσο της σάλας ή και στην κουζίνα παρέα ένα φτωχό ραδιόφωνο και κάμποσα βιβλία.
Πολλές φορές η τροφή πενιχρή αλλά η γνώση περίσσια.

Και στην άκρη της σάλας το κομό θα φιλοξενούσε στα ράφια του τα βιβλία, την ανακάλυψη του αγαπημένου μου κυρίου Έντισον κι άλλα πολύτιμα υλικά της προσωπικότητας του καθ' ενός.

Σήμερα δεν υπάρχουν αυτά, δε λέω περισσότερες οι πηγές γνώσης αλλά και ύποπτες.
Facebook vs Book.
Και ξέρετε δεν ανήκω στους καχύποπτους. Τουλάχιστον μέχρι πριν από λίγο καιρό.
Τώρα τα πήρε η μπάλα όλα. Μα όλα όμως.

Και βαρέθηκα και τους σωτήρες, που πρώτα άπλωσαν το ξερό τους να ρίξουν ψήφους καταστροφικούς, που ήξεραν αλλά δεν έλεγαν και τώρα γίνονται κομμάτια να μας σώσουν.
Από ποιον; Κι από τί;
Κι οι σωτήρες, δυστυχώς, αργά ξυπνούν.


Τετέλεσται.

Άγνωστες λέξεις

Μίσος!
Δεν τα ξανάπαμε;
Δεν έχουν θέση στον δικό μας συναισθηματικό κόσμο λέξεις που αρχίζουν από "μ".

Αδιέξοδο;

Χάθηκα μέσα στους δρόμους....

Άνοιξα τα μάτια μου κι οι πρώτες λέξεις που μου ήταν καρφωμένες στο νου μου ήταν...διαφθορά, υποταγή, πουλημένοι, ανθρωπάκια με όψη νυφίτσας, συνδικαλιστές, ανόητοι, καποιοςνομίζωπωςείμαι, αδιάφοροι, εξυπνάκηδες, κάφροι δίποδοι.

Σπανίως νιώθω τόση σιχαμάρα πρωϊ πρωϊ με την αυγούλα.....

Λυκαυγές και λυκόφως σε ένα.

Αργοπορημένη Καλημέρα

Απρόσμενες αγορές

Τα χρόνια της αθωότητας θ’ ανήκουν σε κάθε γενιά. Κι  όταν κι αυτή θα μεγαλώνει θα λυπάται που χάθηκαν για πάντα.

 Με πλησίασαν δειλά με σιγανές φωνές. Ένα τσούρμο αγόρια και κορίτσια.

-Έχετε αγόρι ή κοριτσάκι;

Ρώτησαν δειλά. Θεωρούσαν δεδομένο ότι έχω παιδί, λογικό μου ακούγεται στα μάτια των παιδιών μια γυναίκα να έχει παιδί.

Δεν μπήκα αμέσως στο νόημα, αλλά δεν ήθελε και πολύ. Δυο βήματα παραπέρα η πραμάτεια ήταν απλωμένη και πολύ «κουλτουρέ» παρακαλώ κι ο πρώτος πελάτης εμπρός της.

Είχε απ’ όλα, προσφορές και δώρα extra με ότι κι αν αγόραζες.

Επέμεναν για την ηλικία των «παιδιών» μου με σκοπό να με κατευθύνουν στις επιλογές μου. Οι τιμές τσουχτερές , τα αγόρια σκληρά κι αδιαπραγμάτευτα, στο τέλος τα σπασαν και μεταξύ τους.

Άντρες, τώρα καταλαβαίνω πως χάλασαν τον κόσμο. Διαφωνώντας για μικροπράγματα μεταξύ τους κι από κόντρα.

Έκανα τις αγορές μου και τότε μια τσούπρα χαρωπή με ρώτησε;

-Μήπως έχετε και κοριτσάκι;

Θεϊκή ερώτηση! Υπενθύμιση! 

Μπορεί να είχα και να το είχα ξεχάσει.

Κορίτσια! Όμορφα, γλυκά, τρυφερά , ζαχαρένια.

Αυτά είχαν αλλού την πραμάτεια τους και πιο χρωματιστή. Είχαν αποφασίσει από κοινού τις τιμές με λογική περίσσια. Μου εξήγησαν τι διαβάζει  η κάθε ηλικία, εννοείται βεβαίως κάτω από τα 10.

Διάλεξα το «Η Πριγκίπισσα κι ο Βάτραχος» κι όλα τα National Geographic που τα είχαν σε πολύ χαμηλή τιμή, χάρισμα σχεδόν.

Μου χάρισαν κονκάρδες και μια πανέμορφη κασετίνα Barbie.

Εξαίσιες στιγμές. Βάλσαμο ψυχής με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας.

Κάτ' εξαίρεσιν

Καρδία εν αταξία

C'est la vie.

Μ' αρέσουν τα Σαββατοκύριακα. Σαν μικρές γιορτές είναι.
Τα ξυπνητήρια κλειστά, καφές με ψωμί, βούτυρο και φρέσκια μαρμελάδα φράουλα. Φόρμα, βόλτες, χάζεμα.
Ξετύλιγμα όμορφων δώρων που ήρθαν από μακρυά.
Λίγο φρέσκο χώμα στα φυτά που θα στο ανταποδώσουν με τα πιο  όμορφα άνθη, ψαχούλεμα στις ντουλάπες για τα καλοκαιρινά κι αγωνία αν θα μπεις σε κείνο το αγαπημένο σου μπλουζάκι.
Τηλέφωνα που χτυπούν και φίλοι που σε καλούν κι ανταποκρίνεσαι.

Κι εν μέσω τυρού και αχ! λαδιού όλο και κάτι όμορφο να γεννιέται.
Γεννήθηκε ήδη.

Πρόσκληση σε γεύμα

Τρελαίνομαι να μαγειρεύουν άνδρες και να με καλούν σε γεύμα.

Ειδικά Κυριακή μεσημέρι. Έχει μι άλλη γοητεία το μεσημέρι της Κυριακής, ξεφεύγει απ' αυτά τα τυπικά "θα σε καλέσω ένα βράδυ για φαγητό". 

Κι αν εγώ δεν τρώω βράδυ;

Κυριακή μεσημέρι έχει μια άλλη γλύκα! Ιδιαίτερα αν δεν πρέπει  να σινιαριστείς, ν΄αγοράσεις δώρο και να κάνεις και καμιά δεκαριά χιλιόμετρα να πας να φας. Φτάνει να κατέβεις μερικές σκάλες και για δώρο όλο και κάτι θα υπάρχει στο ντουλάπι με τα γλυκά του κουταλιού κι όλο και κάποιο όμορφο λουλούδι θα χει ανθίσει στο μπαλκόνι σου.

Μου αρέσει να μαγειρεύουν οι άνδρες και να κάνουν το πιο πολύπλοκο φαγητό με μια απίστευτη απλότητα.Μου αρέσει να με σερβίρουν και να με κοιτούν με αγωνία στα μάτια να πω την γνώμη μου.

Μα είναι  υπέροχο! 

Και δεν θα μπορούσε να μην είναι.

Ω μάνα μου, εφταπάρθενη

Απορία

Πόσα κιλά _αλάκας μπορεί να είναι ένας άνθρωπος;

εεεεεεε πόσα;

Όσα και το σωματικό του βάρος χ5 έχω ακούσει να λένε!

http://www.adespoto.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=2543:sokrodos-psyxanomaloi-eriksan-skylo-mesa-sto-katafygio-gation-nekra-polla-gatakia&catid=35:generalnews&Itemid=67

Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ

Γιατί ο ήλιος όταν βγαίνει λάμπει. Και βγαίνει συχνά.
Γιατί τα παράθυρα μένουν περισσότερο ανοιχτά απ' οπουδήποτε αλλού. Και γιατί μπορούμε να κοιτάζουμε έξω απ' αυτά και να βλέπουμε ομορφιές και ουρανό γαλάζιο.
Γιατί όταν μας πληγώνουν μας φτάνει να ποτίσουμε με τα καυτά δάκρυά μας μια ανθισμένη νερατζιά και να πούμε πάμε για άλλα.
Μόνο γι αυτά που αξίζουν.

Μπλε Ρουά

Πως λέμε Ρουά ματ !

Ρουά ματ,  από την κυρία με τα μπλε.

-Εδώ δουλεύετε  ; Με ρώτησε με κοφτή φωνή που απαιτούσε άμεσα απάντηση.

-Όχι , απάντησα, τον καφέ μου περιμένω.

-Α!, είπε σχεδόν υποτιμητικά και γύρισε την πλάτη της μπαίνοντας μέσα στο cafe με ύφος ερευνητικό. 

Ξαναβγήκε όπως μπήκε και δεν απευθύνθηκε σε κανέναν.

Μα φυσικά, τι δουλειά έχει μια γυναίκα στην είσοδο ενός cafe αν δεν εργάζεται εκεί!!!!!

Κάποτε οι δεσποινίδες και οι κυρίες  έπιναν τον καφέ τους σε πολύ πιο elegant μέρη.

Ψηλή γυναίκα, λεπτή, ξερακιανή. Τα μάτια της είχαν ένα εκτυφλωτικό μπλέ χρώμα.

Δεν ήταν γαλάζια, δεν ήταν θαλασσιά, ούτε γκρι. Ήταν μπλε. Μπλέ ρουά.  Ίδιο μ’ αυτό το μπλέ που έχουν μερικές καλοκαιρινές νύχτες, λίγο πριν γίνει μαύρο. Και εκπληκτικά σπινθηροβόλα.

Το ίδιο χρώμα είχε και το παλτό της που φάνταζε υπερβολικά ντεμοντέ  ή avangard μοντέρνο.

Καλοχτενισμένη. Τα μπροστινά γιατί τα πίσω τα είχε ξεχάσει και είχαν ακόμη τ’ αποτύπωμα του μαξιλαριού. Και τι πειράζει, ή ίδια δεν το έβλεπε άλλωστε.

Περπατούσε με δυσκολία υποβασταζόμενη από την μικρόσωμη βοηθό της και παρ’ όλα αυτά, τραβολογώντας την, έψαχνε με αδημονία κάτι. Κάτι που ήταν εκεί όταν ήταν ίσως νεότερη, μπορεί και πέρυσι, αλλά που δεν ήταν τώρα.

Πρέπει να είχε μείνει αρκετό καιρό κλεισμένη σπίτι μέχρι που να βαρέθηκε,  να παραιτήθηκε από τα «όχι δεν θέλω» γυναίκα, μια χαρά τα καταφέρνω, να πήρε τελικά τη μικρή πρόσφατα και να ξεχύθηκε ξανά στους δρόμους…

Ογδόντα πέντε και βάλε κι άλλο κι είχε μια δίψα γι αυτή την άνοιξη που δεν της το χαλούσες με τίποτα.

Σε λίγο έστριψε στην πρώτη στοά με πιο σταθερό βήμα. Σίγουρα κάτι αναγνώρισε.

Μου έφτιαξε τη μέρα. Κι αυτό το μπλέ ρουά  χρώμα των ματιών της κύλισε σαν βάλσαμο μέσα στις φλέβες μου.

Κάπου το έχω ξαναδεί.

Non conservo messaggi d'amore

Σαν να το έγραψα εγώ

Non l'ho mai fatto. Nemmeno quando ragazzina con il cuore che gronda lacrime vergini si infrangono le prime illusioni.

Ho sempre avuto il cassetto dei ricordi. Ho sempre avuto la scatola delle lettere: bordeaux, con una grande cornice riempita di piccole rose, due giri di colore diverso, ed al centro un sobrio fiocco a tenere una penna elegante. Credo sia in soffitta da un paio di traslochi. Vuota.

E' che a rileggerle dopo, tutte le parole che si scrivono, mi hanno sempre fatto sorridere. O soffrire. Soprattutto se lette a grandissima distanza.
Che la mia memoria, per salvare questa ostinata volontà di sognare e credere negli altri, deve fare un lavoro di rimozione certosino.
E così mi restituisce ricordi taroccati.
Cancella incomprensioni e distanze e lascia solo le cose belle.

Lascia quella gita in riva al mare, di sera, a specchiarsi nel nero del cielo e dimenticar le stelle sulla sua pelle.
Lascia quell'aereo preso con il cuore in gola, quel viaggio senza senso, per mischiarci il sangue il tempo di un pomeriggio, con il sole che scaldava le spiaggie romane e i nostri respiri.
Lascia la corsa alla stazione, dopo che avevo dimenticato i bagagli su un autobus di linea, vinta dal sonno dopo due giorni a nutrirci di noi.
Lascia le curve accompagnate cantando, dopo la prima cena insieme e poco vino e troppa voglia, così tanta da  bagnarci un sedile.

E dimentica.
Dimentica tradimenti, amarezza, delusioni. Dimentica telefonate promesse e mai arrivate. Dimentica passaggi su altra pelle, sorrisi persi su altre pagine. Dimentica la fine di quel senso di magia che è racchiuso in ogni amore, fino all'attimo prima che finisca.

In quella scatola, chiusa sotto altri ricordi, nella mia soffitta, anche in quella del mio cuore, c'è solo quello che la mia memoria vuole ricordare. Nessuna testimonianza scritta, nessuna menzogna, nessun dolore, nessuna promessa lasciata nero su bianco, o pixel su pixel.
Non ci sono le parole. Le parole hanno significato finchè vivono fra le labbra, finchè scorrono sulle dita. 

Dopo devono tornare a perdersi nel vento, a mescolarsi a nuovi cuori, su nuova pelle. Devono ritrovare la loro dimensione e tornare a farci sognare.
Rinnovare quel dolce inganno che le alimenta ogni volta e le fa bruciare, nel nome di una verità che oggi sarebbe solo dolore.

Per questo non conservo messaggi d'amore.

http://blog.libero.it/abissidincoerenz/

Ροζ, γιατί έτσι μας αρέσει

Κάποτε, οι γυναίκες πριν φέρουν στον κόσμο τα παιδιά τους δεν ήξεραν από πριν αν θα ήταν αγόρι ή κορίτσι. Ο γιατρός ή η μαμή ήταν οι πρώτοι που το μάθαιναν και το ανακοίνωναν περιχαρείς ή όχι.

Βλέπετε τότε δεν υπήρχαν υπέρηχοι και άλλες πολλές εξετάσεις για πρόβλεψη και οι γυναίκες το μόνο που έκαναν είναι να μαντεύουν ή να διαισθάνονται τι θα φέρουν στον κόσμο.

Αν η γυναίκα ασχήμαινε από τις επιπτώσεις της εγκυμοσύνης, έλεγαν ότι θα κάνει κόρη και παίρνει αυτή την ομορφιά της η αν κοιλιά της γυναίκας ήταν προς το "μυτερό" θα έκανε οπωσδήποτε το πολυπόθητο αγόρι.

Η δική μου Μητέρα, Ω ναι η Μητέρα μου, διαισθάνθηκε επακριβώς το φύλο των παιδιών της κι έπλεκε με ανάλογο χρώμα την προίκα των μωρών της. Και δεν έκανε λάθος.

- Ήξερα, μου είπε κάποτε όταν την ρώτησα.
-Όταν περίμενα εσένα έπλεκα μόνο ροζ. Άντε και κανένα άσπρο.

Τα κυκλάμινα που κάθε Σεπτέβρη ανθίζουν, Ροζ είναι κι αυτά.

Ροζ, από πάντα.

Σημασιολογία

Δεν ξέρω τι είναι προτιμότερο.
Να σηκωθείς  ανάποδα και κάνοντας πιρουέτες πρωϊνιάτικα γιατί κάποιος παρααπλώθηκε  στο κρεβάτι ή να στραβώσεις στη διάρκεια της ημέρας;
Τι έχει πιο πολύ σημασία, το πότε ή το στράβωμα;

Αραχίδες

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%B1%CF%87%CE%AF%CE%B4%CE%B1

Τα γνωστά μας φυσττικάκια!

Ξύπνιοι ή Έξυπνοι;

...απλά πανέξυπνοι..., αρκεί να μάθεις να σκέφτεσαι ανάποδα.

To Παγωνόφτερο

Η γάτα της Στοάς

Σας έχω ξαναπεί γι αυτή τη γάτα. Που κάτι μου λέει πως περιμένει από κάπου να φανεί ο  κυρ Μιχάλης της. Δεν ξέρω αν το γνωρίζετε αλλά οι γάτες δεν ξεχνούν εύκολα, παρ' ότι όλοι πιστεύουν το αντίθετο.
Βλέπετε  δεν αισθάνθηκαν ποτέ την ανάγκη ν' αποδείξουν αυτά που νιώθουν ή ξέρουν, όπως οι σκύλοι.
Αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση...

Για τις γάτες των Στοών της Αθήνας ήθελα να πω. Ξέρετε πως η Αθήνα έχει πολλές Στοές στα μεγάλα της κτήρια στο κέντρο. Στοές που συνδέουν διάφορους δρόμους μεταξύ τους.
Στοές που μπαίνεις απ' τη μια και βγαίνεις απ' την άλλη.

Κάποιοι ζωοαγαπησιάρηδες (το εννοώ) που έχουν τα μαγαζιά τους μέσα σ' αυτές τις Στοές έχουν  πάρει κι ένα ζωάκι συνήθως γάτα, ξέρετε τώρα, καλός ο αγιασμός αλλά πάρε και μια γάτα...

Δε λέω τα αγαπάνε τα ταϊζουν, τα χαϊδεύουν αλλά πάνω απ' όλα τα καταδικάζουν σε μια καθ' όλα αφύσικη ζωή γι αυτά.
Εκτός αν κάποιος τους είπε ότι στις γάτες αρέσουν οι ανήλιαγες και τσιμενταρισμένες Στοές....

Αλλά όπως προείπα, οι γάτες είναι πολύ πιστές, Πηνελόπες θα έλεγα και μένουν εκεί που θέλει εκείνος που αγαπούν και πιστεύουν.
Και μένουν ακόμη κι όταν αυτός έχει φύγει. Περιμένουν.

Πολλοί πιστεύουν πως μένουν για το σπίτι, ότι αυτό αναγνωρίζουν... Δεν είναι έτσι. Μένουν γιατί περιμένουν. Φοβούνται να φύγουν μήπως γυρίσει ο αγαπημένος τους και δεν τις βρει εκεί...να τον περιμένουν.

Από την συγκεκριμένη Στοά δεν προτιμώ να περνώ τελευταία. Δεν μου αρέσει να βλέπω ζώα να κοιτάζουν με θλίψη το κενό. Που και που θέλω να της δίνω ένα χάδι όμως.

Ένα πολύ τρυφερός άνθρωπος την φροντίζει και ζει κάποιες ώρες ανάμεσα σε πανέμορφα παιχνίδια και πολύ ενδιαφέροντα βιβλία.

Επισκεφτείτε τους και τους δύο. Αξίζει πραγματικά τον κόπο που θα κάνετε.
Έτσι σε πείσμα των καιρών που ζούμε.

Αναζητήσεις

Γυρνοβολούσα ιντερνετικά και διάβασα...
«Η Ζαχαρούλα χάθηκε το βράδυ της Ανάστασης  αφού πέρασε φοβισμένη τα κάγκελα του κήπου. Είναι μεσαίου μεγέθους ημίαιμη ξανθούλα και ακούει το όνομα της.
Είναι πολύ φιλική αν και είναι πολύ φοβισμένη. Έχουμε ψάξει όλη την περιοχή αλλά δεν την έχουμε εντοπίσει.
Αν την έχετε δει καλέστε μας, αν την έχετε βρει κρατήστε την και θα έρθουμε αμέσως να την πάρουμε!


Είναι θέμα αγάπης και σεβασμού, πως να το κάνουμε! Και δεν το μπορούν όλοι.


Καληνύχτα σας.

Νυχτερινό και Εαρινό

Όλα είναι θέμα εμπιστοσύνης. 

Λιποθυμισμένα όνειρα

Δεν χρειάζεται να σου πέσει η πίεση ή ο ζάχαρος για να λιποθυμίσεις.
Φτάνει να βρεθείς κάτω από μια νερατζιά τέτοια εποχή.
Βρες μία, έχει πολλές η Αθήνα, κάτσε από κάτω και πες Θεέ μου και να με πάρεις τώρα, δεν θα σου πω τι πας να κάνεις!

Αχχχχχχχχχχχχ!

Λιποθυμάς και όταν συνέρχεσαι νομίζεις ότι πραγματώθηκαν και κείνα τα πιο τρελά σου όνειρα.
Να σκάει ο μεσκαλίτος δηλαδή.

Κι ένας και δύο και τρεις

Στήριγμα ζεστό (ακόμη) με γάλα ή χωρίς, για όσους κοιμούνται αργά και ξυπνούν νωρίς.
Και για τους καθυστερημένους  μια καλή δικαιολογία ότι δεν φούσκωνε ο καφες ή ότι σου έπεσε το κουλουράκι μέσα και προσπαθούσες να το βγάλεις για  να μην...πνιγεί, κάτι θα βρεις τέλος πάντων.

Σ' αυτούς που χτυπούν κάρτα και αμέσως στρίβουν προς την έξοδο πιστεύοντας πως είναι συνεπείς, πάντα θα βρεις μια καλή δικαιολογία όταν σε ρωτούν "γιατί άργησες" (με τα απαραίτητα νιη και λιη).

Τι να τους πεις δηλαδή, έτσι γούσταρα;

Οι ανυπόμονοι

Ο Ψεύτης κι ο Αλήτης

Αχχ!

Μάϊος

1η του Μάη.

Απεργία, Επανάσταση, Ιστορία, Γιορτή.

Τριαντάφυλλα πολλά να έχουν την τιμητική τους, Regina rosas amat...

Καλοί μου φίλοι καλό μήνα.