Τα χρόνια της αθωότητας θ’ ανήκουν σε κάθε γενιά. Κι όταν κι αυτή θα μεγαλώνει θα λυπάται που χάθηκαν για πάντα.
Με πλησίασαν δειλά με σιγανές φωνές. Ένα τσούρμο αγόρια και κορίτσια.
-Έχετε αγόρι ή κοριτσάκι;
Ρώτησαν δειλά. Θεωρούσαν δεδομένο ότι έχω παιδί, λογικό μου ακούγεται στα μάτια των παιδιών μια γυναίκα να έχει παιδί.
Δεν μπήκα αμέσως στο νόημα, αλλά δεν ήθελε και πολύ. Δυο βήματα παραπέρα η πραμάτεια ήταν απλωμένη και πολύ «κουλτουρέ» παρακαλώ κι ο πρώτος πελάτης εμπρός της.
Είχε απ’ όλα, προσφορές και δώρα extra με ότι κι αν αγόραζες.
Επέμεναν για την ηλικία των «παιδιών» μου με σκοπό να με κατευθύνουν στις επιλογές μου. Οι τιμές τσουχτερές , τα αγόρια σκληρά κι αδιαπραγμάτευτα, στο τέλος τα σπασαν και μεταξύ τους.
Άντρες, τώρα καταλαβαίνω πως χάλασαν τον κόσμο. Διαφωνώντας για μικροπράγματα μεταξύ τους κι από κόντρα.
Έκανα τις αγορές μου και τότε μια τσούπρα χαρωπή με ρώτησε;
-Μήπως έχετε και κοριτσάκι;
Θεϊκή ερώτηση! Υπενθύμιση!
Μπορεί να είχα και να το είχα ξεχάσει.
Κορίτσια! Όμορφα, γλυκά, τρυφερά , ζαχαρένια.
Αυτά είχαν αλλού την πραμάτεια τους και πιο χρωματιστή. Είχαν αποφασίσει από κοινού τις τιμές με λογική περίσσια. Μου εξήγησαν τι διαβάζει η κάθε ηλικία, εννοείται βεβαίως κάτω από τα 10.
Διάλεξα το «Η Πριγκίπισσα κι ο Βάτραχος» κι όλα τα National Geographic που τα είχαν σε πολύ χαμηλή τιμή, χάρισμα σχεδόν.
Μου χάρισαν κονκάρδες και μια πανέμορφη κασετίνα Barbie.
Εξαίσιες στιγμές. Βάλσαμο ψυχής με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας.
