Λίγα πράγματα μπορούν να κάνουν να φανεί ο πραγματικός εαυτός ενός ανθρώπου.
Ξέρετε, αυτόν που όλοι έχουμε και κρατούμε καλά φυλαγμένο μέσα μας. Στους άλλους δείχνουμε πάντα τον άλλον. Τον καλόν.
Ένα ζευγάρι άσπρα παπουτσάκια τι ρόλο άραγε θα μπορούσαν να παίξουν; Μεγάλο.
Και εξεγερτικό θα έλεγα !
Ποτέ μου δεν συμπάθησα τα άσπρα παπούτσια. Ιδιαίτερα αυτά που έχουν δυο τεράστιες τρύπες. Παπούτσια είναι αυτά;
Ημουν δεν ήμουν επτά χρονών όταν εξεγέρθηκα για πρώτη φορά.
«Εγώ αυτά τα παπούτσια δεν θα τα φόραγα ο κόσμος ανάποδα να ερχόταν».
Άνοιξα την πόρτα της αυλής και βγήκα, κι έτρεχα κι έτρεχα κι έκλαιγα η αλήθεια είναι.
Κι όλα αυτά για ζευγάρι τρύπια άσπρα παπούτσια….
Μέχρι που νύχτωσε κι έπεσε ένας μικρός συμβιβασμός, η νύχτα δεν αρέσει στα μικρά παιδιά…
Έκανα κι άλλες επαναστάσεις κι όλες είχαν έναν σοβαρό λόγο.
Για τους ταραμοκεφτέδες , το γάλα με ή χωρίς πέτσα, με ή χωρίς κακάο.
Αγώνες με νόημα και όλοι κερδισμένοι. Nessun compromesso!
Ούτε τα παπούτσια έβαλα ούτε ταραμοκεφτέδες δοκίμασα. Δεν ξέρω μπορεί και να είναι ωραίοι αλλά εμένα ούτε το όνομά τους δεν μου αρέσει ούτε η όψη τους.
Και για την επικαιρότητα θα σας πω πως κι εγώ αγανακτώ και πολύ μάλιστα. Από μόνη μου όμως, όχι γιατί με κάλεσαν κάποιοι που αποφάσισαν όψιμα να αγανακτήσουν. Τώρα που όλα ήρθαν τα πάνω κάτω και δύσκολα αλλάζουν.
Τώρα να μου πεις το «σ’ αγαπώ» μού λεγε κάποιος… γιατί σαν κλείσω τα μάτια μου δεν θα χει νόημα.
Δεν θα μπορώ να σ’ ακούσω. Θα είναι αργά.
