Καλή Χρονιά

Καλήν Εσπέραν άρχοντες
αν είναι ορισμός σας..

Ευελπιστώντας σε μια νέα χαρούμενη, καλύτερη νέα χρονιά που δεν θα αποδείξει το "κάθε πέρυσι και καλύτερα" αλλά θα είναι διαφορετική και ομορφότερη σε πείσμα πολλών σας εύχομαι την πραγμάτωση κάθε επιθυμίας σας και κρυφού ή ανομολόγητου ονείρου.

Ηρεμία στην ψυχή σας κι αγάπη στην καρδιά σας.Υγεία πρώτα απ' όλα.

Όλα τα υπόλοιπα θα γίνουν μόνα τους ακολουθώντας τα στενά μονοπάτια της νομοτέλειας.


Φίλοι  μου, κάποιοι αγαπημένοι, μερικοί λατρεμένοι και οι περισσότεροι  καλοί, σας εύχομαι από καρδίας
ένα Χαρούμενο και Ευτυχές Νέος Έτος.

Και θυμηθείτε, από την καμινάδα δεν μπαίνει μόνον ο Αη Βασίλης. Τα καλλικατζαράκια μέχρι των Φώτων ξεσαλώνουν.Εμένα χθες, ένα μ' έκανε να φάω δέκα κουραμπιέδες μονομιάς και το πρωϊ ούτε που το θυμόμουν.....

Μον Ρεπό

Είχα καιρό να νιώσω αυτή την αίσθηση. Σαν τιμωρημένη ένιωθα.
Είναι βλέπεις τα προνόμια των ανθρώπων ενός κατώτερου Θεού. Αυτοί ακριβώς που έχουν τις ίδιες υποχρεώσεις αλλά όχι τα ίδια δικαιώματα.

Πριτς! Σιγά που μας νοιάζει όμως! Άλλωστε έχω μάθει πολύ νωρίς πως τα λάθη τα πληρώνουν αυτοί που τα κάνουν...άσχετα αν τώρα τελευταία άλλαξε κι αυτό...
Πήρα λίγο  νωρίς την άδειά μου κι έμεινα χωρίς...αρκετό καιρό...Ε και!
Κυλάει ο καιρός μάτια μου και παίρνει πολλά μαζί του κι άμα θυμώσει κιόλας παίρνει και πολλούς.

Όπως και να χει το Μον Ρεπό το καταυχαριστήθηκα. Χαράματα ο πρώτος καφές κι η δεύτερη δόση κουραμπιέδων σχεδόν χαράματα κι αυτή.
Τόσο νόστιμο γλυκό και νά χει όμως τέτοιο όνομα!
Κι έχει και συνέχεια. Έχει άλλη χάρη η μέρα αυτή από μια συνηθισμένη αργεία.

Έγραψα και γράμμα στον Άγιο Βασίλη. Δεν του ζήτησα τίποτα για μένα. Του είπα όμως να κοιτάξει καλά καλά γύρω του, γιατί γέρασε κι αυτός και δεν καλοβλέπει  και να βρει όλα τα παιδιά του κόσμου που δεν έχουν σχεδόν τίποτα και  να τους πάει δώρα. Φαγώσιμα, ρούχα ζεστά, παιχνίδια.
Να τους ζεστάνει τα κρύα χέρια και την καρδιά.

Κατά τα άλλα, φλέγομαι να γνωρίσω έναν ακόμη ίσως και περισσότερους αντ' Αυτού.
Φτάνει να λέει κάτι, γιατί οι προηγούμενοι ή βούταγαν πολύ τα χέρια στη νουτέλα ή ήταν υπερβολικά αποστειρωμένοι έως κρυόπωποι.

'Ερωτώ-κριτος

Ζωγραφιστή σ'όλο τό νού
έχω τή στόρηση σου
καί δέν μπορώ άλλη μπλιό νά δώ
από τήνε δική σου.

Κι εγώ όντε σέ ζωγράφισα
ήβγαλα απ' τήν καρδιά μου
αίμα καί μέ τό αίμα τζη
έγιν' η ζωγραφιά μου.

Κι όταν με αίμα τση καρδιάς
μιά ζωγραφιά τελειώσει
γίνεται όμορφη πολλά
κι ουδέ μπορεί νά λιώσει.

Χαμένο μου όνειρο....

Καλά Χριστούγεννα

Καλά Χριστούγεννα

Η ονειρική σιωπή του χιονιού

"μες στην ονειρική σιωπή του χιονιού, ακούγεται ολοκάθαρα η λαχτάρα όλων των ανθρώπων για ευτυχία"

ο.π.

Η μεγαλύτερη νύχτα.

Η αποψινή.

Και παγωνιά.

Παντού.

Rinascimento

Σκεφτόμουν ότι μια ανανέωση είναι οτι χρειαζόταν αυτή τη στιγμή. Ολοκληρωτική. 

Πώς λέμε ολοκληρωτικό καθεστώς; Πτου κακά βραδιάτικα! 

Λέω να πάρω αμπάριζα από πολλά κι όπου βγει.

Ελπίζω όταν ξαναβρεθούμε να σας αρέσει το ίδιο φίλοι μου.

Παίζει όμως και να μην.....σας αρέσει.

Ίδωμεν!

Πέντε..παρά

Καραφλούλης αλλά κατάξανθο το χνούδι που δειλά δειλά φυτρώνει στο κεφαλάκι του, γαλανογκριζοπρασινομπιρμπιλομάτης (ο άτιμος!) και ζόρικος.

Πολύ όμως.

Και πώς να μην είναι δηλαδή όταν κάποιοι ξύπνιοι μεγάλοι που μπαίνουν στο μετρό βάζουν το καροτσάκι σύριζα στην πόρτα  και γύρω γύρω  πήχτρα ο κόσμος.

Χωμένος ο μπόμπιρας στα χαμηλά και να βλέπει τι!!!!!!!!

Ένα σωρό τέρατα, μάλιστα τέρατα, γιατί αγαπητοί μου για ξαπλώστε κι εσείς κάτω και να κοιτάτε τον διπλανό σας από κάτω προς τα πάνω. Πως θα τον δείτε, ε; Σας ρωτάω.

Θα ξεσηκώνατε όλον τον σύρμό με τις τσιρίδες σας ή όχι;

Και να μου απαντήσετε ειλικρινά σας παρακαλώ.

Το ίδιο έκανε κι ο μικρούλης, λίγο η αποπνικτική ατμόσφαιρα , λίγο ο θόρυβος, λίγο που δεν έβλεπε παρά μόνον μπούτια παντελωμένα, τσάντες και σακλάκια, έβαλε μπρος…τη σειρήνα!

Χαμός φίλοι μου αγαπημένοι. Χαμός.

Και δεν ωφελούσαν τα σσς, σουτ του μπαμπά του. Εκείνος ήθελε αγκαλιά, να δει κι αυτός τον κόσμο ίσος προς ίσο.

Χαμόγελο εκατό χερουβίμ μαζί , όταν έγινε πιο ψηλός απ’ όλους, γιατί ο μπαμπάς ήταν βλέπετε πολύ ψηλός .

Έτσι μπράβο, αλλά το βραβείο της πιο απίθανης ατάκας πάει στον μπαμπά, όταν τον ρώτησαν πόσο είναι το μώρό.

-Πέντε…παρά… απάντησε.

Γλυκέ μπαμπακούλη, ευτυχώς που δεν είναι το μωρό πέντε…και δέκα, γιατί είχα ραντεβού και θα είχα ήδη αργήσει.

Κατέστην

Να τα σκεπάσεις παιδί μου και να τ' αφήσεις εκιά δα να καταστέσουν.

Να ανοίξουν  οι κόκκοι των υλικών και να δέσουν όλα μαζί. Να μπλεχτούν με το άρωμα της κανέλας και του γαρύφαλλου.....να σκανδαλιστούν οι καλλικάντζαροι...να έρθουν, χωρίς κι αυτούς Χριστούγεννα δεν γίνονται.
Και θυμήσου μελάτη η ζύμη.

Κοπάνισε ζεστό το σουσάμι διαφορετικά δεν σπάει και τρίψε με τα χεράκια σου το καρύδι.
Να τα μελώσεις την αυριανή.

Αχ! Πως γίνεται να χαίρομαι και να θλίβομαι τόσο πολύ ταυτόχρονα;

Απάγγιο

Κάθε κήπος έχει μια φωλιά για τα παιδιά...

Κάθε σπίτι κρύβει λίγη αγάπη στη σιωπή....

Κάποιοι στήνουν ξόβεργες στα τσόνια και σ' άλλα πετούμενα τ' ουρανού.

Εμείς είπαμε να τους ετοιμάσουμε μια ζεστή φωλιά για τα πολύ κρύα βράδια και τα παγωμένα ξημερώματα. Αυτά που το κρύο σε περονιάζει κι αναζητάς αγκαλιές ζεστές.

Τα ναύλα του ονείρου

Ακόμα κι έτσι, τι μας νοιάζει; Φτάνει που ονειρευόμαστε.

Φτάνει που ενώ τρύπησε το τσεπάκι της ψυχής μας, δεν χάσαμε ποτέ τα ναύλα του ονείρου!

ε & α.π

ναι, έτσι την έλεγαν τα χαμίνια της γειτονιάς, όταν την έβρισκαν με
το μάγουλο κολλημένο στο φλοιό των δένδρων την άνοιξη να
πασχίζει να αφουγκραστεί την τρέλα των χυμών που οδηγούσαν
στην ανθοφορία, στη νέα ζωή

Αγωγοί...γενικώς

Καλός αγωγός, κακός αγωγός...Το καταλαβαίνω!

Αγωγός αγάπης! Δεν το καταλαβαίνουν!

Αχ! αυτά τα φωτάκια στο μισοσκόταδο που πέφτουν σαν προβολείς πάνω στις πληγές!

Στο μινόρε της αυγής

Λένε (όλο λένε) ότι όσο μεγαλώνεις ξυπνάς πιο εύκολα, ή ότι χρειάζεσαι λιγότερο ύπνο.
Σε μένα γιατί δεν πιάνει;
Λες να ανήκω σε κείνους τους αφηρημένους;

Λες (όλο λες) να ανήκω σε κείνους που προτιμούν τον κόσμο των ονείρων; Των ονείρων τους;

Όπως και να χει βρήκα έναν τρόπο να ξυπνάω εύκολα και σας τον προτείνω ανεπιφύλακτα, για όσους βέβαια έχετε ραδιο ξυπνητήρι.
Επιλέγετε έναν ραδιοσταθμό όπου σπικάρουν και ειρωνεύονται αξημέρωτα δυο πανηλίθιοι αναφέροντας του κόσμου τις χαμπαριές.
Λες κι απ' όσα συμβαίνουν αυτούς δεν τους αφορά. Λες και σαν ξωτικά αιωρούνται πάνω απ' όλους και μένουν ανέγγιχτοι. Για δυο δραχμές....πουλημένοι στ' αφεντικά.

Της μιας δραχμής...τα γιασεμιά είναι για άλλους....

Ε! Πόσο μπορείς να το αντέξεις.
Ακόμη κι ο γάτος μουρμουρίζει "τι στο καλό ακούς!"

Δεν ακούω αγάπη μου του λέω, αλλά δεν έχω άλλο τρόπο να ξαναγυρίσω τον κόσμο της πραγματικότητας την ώρα που "πρέπει" κι εγώ δεν "θέλω".
Κάποτε επέλεγα σταθμούς με όμορφα τραγούδια, αλλά αυτά με νανούριζαν ακόμη περισσότερο...και μ' έστελναν σε σφαίρες ...άλλες

Λένε επίσης (βαρέθηκα όμως να λένε) ότι στα μάτια μας καθρεφτίζεται η ψυχή μας.
Κι ότι τα μάτια έχουν την ίδια ιδιότητα του καθρέφτη. Έστω και μια γωνίτσα του να βλέπεις σε βλέπουν κι οι άλλοι.
Σημασία έχει αν μας νοιάζει.
Και δεν μας νοιάζει!

Τον δρόμον τετέλευκα...

Την πίστην τετήρηκα...

Ώς ευ παρέστητε!

Inevitabile

Non essere triste se ti dico addio. Un addio è necessario per tornare a incontrarsi. E una ritrovarsi, per chi è un vero amico, è inevitabile.

                                                   George Eliot

Αφιερωμένο

Υπάρχουν στιγμές που κάποιοι καταφέρνουν να εισχωρήσουν στις πιο ζεστές γωνιές της καρδιάς μας.

Και μεις τους αφήνουμε να κουρνιάσουν εκεί, γιατί έτσι θέλουμε και έτσι μας αρέσει.

Όνειρα στην ομίχλη

Το κόκκινο για μένα σημαίνει γρήγορο, για σένα ποιος ξέρει...
Τα λουλούδια τα έχω για χαρά, μπορεί κι εσύ...

Η μορφή σου...πόνος και θλίψη....στην ψυχή μου που νιώθω να βυθίζεται στην πιο πυκνή ομίχλη.

Ωδή στους αφηρημένους...

Ναι Ωδή σε όλους εκείνους είχαν το νου τους αλλού - σε λιβάδια ανθισμένα, σπαρμένα με μηλιές, ροδιές και μανόλιες- ναι σ' αυτούς που αλλοπαρμένοι από την τόση ομορφιά, ξεχάστηκαν εκεί...

Ωδή στις πλανεμένες ψυχές των παραμυθιών χωρίς δράκους που τελείωναν πάντα "και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα"...

Ωδή σ' αυτούς που τριγύριζαν με τις ώρες σε μακρόστενα παρτέρια ανάμεσα στις τουλίπες και στις πρίμουλες κι άνοιγαν τα χέρια τους ν' αγκαλιάσουν την  αγαπημένη τους μουριά.

Ωδή σ' εκείνους που ώρες, μέρες και νύχτες αφογκράζονταν τους ήχους της νύχτας κι απ' όλα τα ζωντανά βρήκαν να φοβούνται το τριζόνι.......

Ωδή σ'εκείνους που άνοιγαν τα μάτια τους διάπλατα με τις φιγούρες του Καραγκιόζη και σ' εκείνους που νόμιζαν ότι οι δυσκολίες της ζωής ήταν το να χάνεις στο φιδάκι ή να μην ανάβει το φωτάκι στον Φωτεινό Παντογνώστη όταν δεν απαντούσες σωστά.

Ωδή σε όλους εκείνους που αφαιρέθηκαν και...ξέχασαν...να μεγαλώσουν.....

Δεκέμβριος

Χμμ!
Ο δωδέκατος μήνας. Ο κρίκος που θα κλείσει τον κύκλο και θα στείλει στο καλό κι αυτή τη χρονιά.
Ή στην άβυσσο των κακών αναμνήσεων (πιο πολύ για κει το βλέπω).

Πριν απ' αυτό θα κάνει κρύο, θα φοράμε κασκόλ, γάντια κι οι νύχτες θα είναι μεγάλες. Τόσο μεγάλες να βαριέσαι να κοιμάσαι και να σου ρχεται να κάνεις βουντού λέγοντας μόνος "ξημέρωσεεεεε....ξημέρωσεεεεε"

χα χα χα

μόνο οι άλλοι θα τρελαίνονται, εμείς όχι;
Κάτι τσιμπήσαμε κι εμείς ζώντας ανάμεσά τους.

Φίλοι μου αγαπημένοι,

Καλό μήνα!