Λένε (όλο λένε) ότι όσο μεγαλώνεις ξυπνάς πιο εύκολα, ή ότι χρειάζεσαι λιγότερο ύπνο.
Σε μένα γιατί δεν πιάνει;
Λες να ανήκω σε κείνους τους αφηρημένους;
Λες (όλο λες) να ανήκω σε κείνους που προτιμούν τον κόσμο των ονείρων; Των ονείρων τους;
Όπως και να χει βρήκα έναν τρόπο να ξυπνάω εύκολα και σας τον προτείνω ανεπιφύλακτα, για όσους βέβαια έχετε ραδιο ξυπνητήρι.
Επιλέγετε έναν ραδιοσταθμό όπου σπικάρουν και ειρωνεύονται αξημέρωτα δυο πανηλίθιοι αναφέροντας του κόσμου τις χαμπαριές.
Λες κι απ' όσα συμβαίνουν αυτούς δεν τους αφορά. Λες και σαν ξωτικά αιωρούνται πάνω απ' όλους και μένουν ανέγγιχτοι. Για δυο δραχμές....πουλημένοι στ' αφεντικά.
Της μιας δραχμής...τα γιασεμιά είναι για άλλους....
Ε! Πόσο μπορείς να το αντέξεις.
Ακόμη κι ο γάτος μουρμουρίζει "τι στο καλό ακούς!"
Δεν ακούω αγάπη μου του λέω, αλλά δεν έχω άλλο τρόπο να ξαναγυρίσω τον κόσμο της πραγματικότητας την ώρα που "πρέπει" κι εγώ δεν "θέλω".
Κάποτε επέλεγα σταθμούς με όμορφα τραγούδια, αλλά αυτά με νανούριζαν ακόμη περισσότερο...και μ' έστελναν σε σφαίρες ...άλλες
Λένε επίσης (βαρέθηκα όμως να λένε) ότι στα μάτια μας καθρεφτίζεται η ψυχή μας.
Κι ότι τα μάτια έχουν την ίδια ιδιότητα του καθρέφτη. Έστω και μια γωνίτσα του να βλέπεις σε βλέπουν κι οι άλλοι.
Σημασία έχει αν μας νοιάζει.
Και δεν μας νοιάζει!
