Είχα καιρό να νιώσω αυτή την αίσθηση. Σαν τιμωρημένη ένιωθα.
Είναι βλέπεις τα προνόμια των ανθρώπων ενός κατώτερου Θεού. Αυτοί ακριβώς που έχουν τις ίδιες υποχρεώσεις αλλά όχι τα ίδια δικαιώματα.
Πριτς! Σιγά που μας νοιάζει όμως! Άλλωστε έχω μάθει πολύ νωρίς πως τα λάθη τα πληρώνουν αυτοί που τα κάνουν...άσχετα αν τώρα τελευταία άλλαξε κι αυτό...
Πήρα λίγο νωρίς την άδειά μου κι έμεινα χωρίς...αρκετό καιρό...Ε και!
Κυλάει ο καιρός μάτια μου και παίρνει πολλά μαζί του κι άμα θυμώσει κιόλας παίρνει και πολλούς.
Όπως και να χει το Μον Ρεπό το καταυχαριστήθηκα. Χαράματα ο πρώτος καφές κι η δεύτερη δόση κουραμπιέδων σχεδόν χαράματα κι αυτή.
Τόσο νόστιμο γλυκό και νά χει όμως τέτοιο όνομα!
Κι έχει και συνέχεια. Έχει άλλη χάρη η μέρα αυτή από μια συνηθισμένη αργεία.
Έγραψα και γράμμα στον Άγιο Βασίλη. Δεν του ζήτησα τίποτα για μένα. Του είπα όμως να κοιτάξει καλά καλά γύρω του, γιατί γέρασε κι αυτός και δεν καλοβλέπει και να βρει όλα τα παιδιά του κόσμου που δεν έχουν σχεδόν τίποτα και να τους πάει δώρα. Φαγώσιμα, ρούχα ζεστά, παιχνίδια.
Να τους ζεστάνει τα κρύα χέρια και την καρδιά.
Κατά τα άλλα, φλέγομαι να γνωρίσω έναν ακόμη ίσως και περισσότερους αντ' Αυτού.
Φτάνει να λέει κάτι, γιατί οι προηγούμενοι ή βούταγαν πολύ τα χέρια στη νουτέλα ή ήταν υπερβολικά αποστειρωμένοι έως κρυόπωποι.
