Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011

Τα φαινόμενα απατούν και οι άνθρωποι α..λλού πατούν



‹‹Una volta, tanti secoli fa, c'era un soldato del re che aveva un cane fedelissimo. Lo aveva allevato fin dalla nascita e di lui si fidava ciecamente, fino al punto di lasciargli custodire il figlioletto di pochi mesi quando lui o sua moglie dovevano assentarsi.

Così accade un giorno.

Infatti il soldato venne chiamato urgentemente dal re proprio mentre sua moglie era andata al mercato:

-"Il re ti chiama", gli disse una guardia del re che era venuto a cercarlo.


Il soldato, senza pensarlo due volte si infilò l'uniforme e ordinò al cane di custodire gelosamente la casa e il bimbo:

-"Nessuno, dico nessuno, deve avvicinarsi alla nostra casa. Intesi?".

Quando il suo padrone uscì, il cane si accucciò accanto al bambino che dormiva. Tutto andava per la meglio quando a un certo punto un serpente enorme cominciò a strisciare verso la culla del bambino.

Il cane si alzò di scatto e con un gran balzo riuscì a mordere il serpente e ad ucciderlo subito.


Destino volle che in quel momento ritornasse il soldato, e il cane, come era sua abitudine gli corse incontro festosamente. Ma aveva la bocca insanguinata del morso dato al serpente e il soldato vedendolo, credette che avesse attaccato il piccino: fu la condanna a morte del povero cane.

Il soldato, accecato dal dolore, lo colpì infatti con la spada e lo ammazzò...

Ma quale non fu la sua sorpresa quando entrando in casa vide suo figlio addormentato e il serpente morto ai piedi della culla! Provò allora un forte rimorso per la morte del suo cane; ma il suo pentimento non servì a ridargli la vita.››

Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011

Τρίτη 25 Ιανουαρίου 2011

Μιμόζα στο καταχείμωνο



Σας έχω πει πως σιχαίνομαι τον χειμώνα, το κρύο, τις λάσπες και τις βροχές; Εξαιρείται το χιόνι στις πρώτες του στιγμές.
Συνήθως καμώνομαι πως δεν υπάρχει ο χειμώνας, τον αγνοώ κι έτσι παύει σχεδόν να υπάρχει.
Για μένα.
Ξέρω πως πρέπει να υπάρχει για πολλούς άλλους, αλλά, εγώ δεν τον συμπαθώ.
Εκτός από κάποια πρωϊνά, που την ώρα που σε έχουν στριμώξει και χρειάζεσαι πάνω κάτω δέκα πρώτες κι άλλες δέκα όπισθεν για να ξεπαρκάρεις, την στιγμή ακριβώς που ετοιμάζεσαι να ξεστομίσεις το "ύπαγε πίσω μου σατανά (φτου φτου)" και κάνεις ένα τελευταίο έλεγχο πριν ξεκινήσεις και τσακ!
Βλέπεις κάτι, που τουλάχιστον προχθές δεν υπήρχε.
Μια ολάνθιστη μιμόζα. Κίτρινα ολόδροσα και χνουδωτά μπιλάκια δίπλα σε καταπράσινα φύλα.
Αλήθεια λέω.
Άνθισαν και τρελαίνομαι.
Τι να φθουρίσουν μπροστά της.... τα τσιχλόδεντρα του φίλου μου.

Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011

Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2011

Καλό ταξίδι κυρ Μιχάλη


Στο κέντρο της Αθήνας, σ’ ένα από τα πολλά κτίριο υπάρχει μια στοά, Την θυμάμαι από μικρό παιδί. Μια στοά, γεμάτη από λογιών λογιών μαγαζάκια.
Το πιο πιθανό είναι να γνώριζα τον κυρ Μιχάλη αν όχι από τα παιδικά μου χρόνια τουλάχιστον από τα εφηβικά μου. Είχε ένα μαγαζάκι μέχρι πρόσφατα, με πολύ ενδιαφέροντα για μένα είδη.
Δίσκους βινυλίου, παλιές κασέτες, μερικά δυσεύρετα βιβλία, μουσικής ως επί το πλείστον και μερικά άλλα μικροπράγματα που  σου σκανδάλιζαν το βλέμμα και σου γαργαλούσαν την τσέπη. Ανάκατα όλα μαζί.
Αυτό λάτρευα πάνω απ’ όλα που μπορούσα να χωθώ μέσα και να ψάξω όσο ήθελα, να βρω ότι μου άρεσε και ν’ αρχίσω να ρωτάω:
-Αυτό πόσο κάνει;
-Αυτό;
-Αν αφήσω αυτό και πάρω αυτό και κείνο;
Λάτρευα επίσης την καλημέρα του και την ευγένειά του.
Πέρασε πολύς καιρός κι ο δρόμος μου με ξαναέφερε απ’ τα μέρη του. 
Καθισμένος σε μια παλιά πολυθρόνα του σκηνοθέτη, το μαγαζάκι του σε decadence εμφανισιακά και πελατειακά και δίπλα του μια ψιψίνα. Κατάμαυρη. Που τον κοιτούσε με λατρεία.
Ξαναπιάσαμε κουβέντα, κυρίως για την γάτα . Μου είπε ότι τις νύχτες κοιμόταν στο μαγαζάκι και τον καλοσώριζε τα πρωϊνα με γουργουρητά και περασάδες.
Κέρασα την γάτα μια σταλιά απ’ το δεκατιανό μου και το δέχτηκε. Του έκανε μεγάλη εντύπωση. Μου δήλωσε μάλιστα ότι από κανέναν εκτός από εκείνον δεν δεχόταν τροφή.
Τον κοίταξα χαμογελαστή.
-Κρατάω από γενιά γατών, του είπα χαμογελαστά και μου ανταπόδωσε το χαμόγελο.
Τέσσερα χρόνια και κάτι, την λέγαμε την καλημέρα μας. Συχνά πυκνά.
Και το χάδι στην ψιψίνα απαραίτητο.
Αρχές Νοέμβρη είδα το μαγαζάκι κλειστό. Θεώρησα ότι ο κυρ Μιχάλης βγήκε πια στη σύνταξη. Το δικαιούνταν, είχαν περάσει τα χρόνια του.
Αλλά η πραμάτεια γιατί μέσα στο μαγαζί; Κι η ψιψίνα; Τα πιατάκια της ήταν εκεί, απ’ έξω.
Σήμερα το πρωϊ, ξαναπέρασα. Με το έμπα στη στοά είδα από μακρυά την ψιψίνα, μέσα σε μια γλάστρα. Κι ένα ευγενέστατο κύριο που με καλημέρισε αν και δεν γνωριζόμασταν. Πήρα το θάρρος και τον ρώτησα;
-O κυρ Μιχάλης;
…………………
-H ψιψίνα θα πρέπει να στενοχωρήθηκε, είπα σιγά, αμήχανα.
-Πππππππάαααααααρα πολύ, μου απάντησε. Τώρα όμως είναι καλύτερα. Άλλωστε και ο κύριος που την φροντίζει τώρα, Μιχάλη τον λένε.
Και εμείς όλοι την αγαπάμε και την φροντίζουμε.

Άπλωσα το χέρι μου και την χάιδεψα. Έγειρε το κεφάλι της στη χούφτα μου και το έκρυψε για λίγο. Μετά κάρφωσε το βλέμμα της στο δικό μου.
-Τάμαθες; μου είπε.

-Ναι…
Εσύ όμως είσαι μια πολύ τυχερή ψιψίνα, με τόσους καλούς ανθρώπους γύρω σου και να σαι περήφανη γιατί δεν υπάρχουν και πολλοί.

Δευτέρα 10 Ιανουαρίου 2011

Apallou fun

Σημασία έχει...

να μην είσαι μ@λ@κ@ς. Και μάλιστα μεγάλος.

Παρασκευή 7 Ιανουαρίου 2011

Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2011

Πέρασε ο καιρός...


Να ετοιμαζόμαστε σιγά σιγά.
Δισάκια, σκούφους, γάντια, άρβυλα. Και ζεστές κάλτσες. Μην ξεχάσετε τα μισοδαγκωμένα μελομακάρονα και τους απογυμνωμένους  απ’ την ζάχαρη άχνη κουραμπιέδες.
Και την αγάπη μου.
Βιαστείτε όμως, γιατί αύριο θα ρθουν να σας ψεκάσουν.


Εις το επανιδείν, φίλοι μου.

Δευτέρα 3 Ιανουαρίου 2011