Σας έχω πει πως σιχαίνομαι τον χειμώνα, το κρύο, τις λάσπες και τις βροχές; Εξαιρείται το χιόνι στις πρώτες του στιγμές.
Συνήθως καμώνομαι πως δεν υπάρχει ο χειμώνας, τον αγνοώ κι έτσι παύει σχεδόν να υπάρχει.
Για μένα.
Ξέρω πως πρέπει να υπάρχει για πολλούς άλλους, αλλά, εγώ δεν τον συμπαθώ.
Εκτός από κάποια πρωϊνά, που την ώρα που σε έχουν στριμώξει και χρειάζεσαι πάνω κάτω δέκα πρώτες κι άλλες δέκα όπισθεν για να ξεπαρκάρεις, την στιγμή ακριβώς που ετοιμάζεσαι να ξεστομίσεις το "ύπαγε πίσω μου σατανά (φτου φτου)" και κάνεις ένα τελευταίο έλεγχο πριν ξεκινήσεις και τσακ!
Βλέπεις κάτι, που τουλάχιστον προχθές δεν υπήρχε.
Μια ολάνθιστη μιμόζα. Κίτρινα ολόδροσα και χνουδωτά μπιλάκια δίπλα σε καταπράσινα φύλα.
Αλήθεια λέω.
Άνθισαν και τρελαίνομαι.
Τι να φθουρίσουν μπροστά της.... τα τσιχλόδεντρα του φίλου μου.
