Ναι Ωδή σε όλους εκείνους είχαν το νου τους αλλού - σε λιβάδια ανθισμένα, σπαρμένα με μηλιές, ροδιές και μανόλιες- ναι σ' αυτούς που αλλοπαρμένοι από την τόση ομορφιά, ξεχάστηκαν εκεί...
Ωδή στις πλανεμένες ψυχές των παραμυθιών χωρίς δράκους που τελείωναν πάντα "και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα"...
Ωδή σ' αυτούς που τριγύριζαν με τις ώρες σε μακρόστενα παρτέρια ανάμεσα στις τουλίπες και στις πρίμουλες κι άνοιγαν τα χέρια τους ν' αγκαλιάσουν την αγαπημένη τους μουριά.
Ωδή σ' εκείνους που ώρες, μέρες και νύχτες αφογκράζονταν τους ήχους της νύχτας κι απ' όλα τα ζωντανά βρήκαν να φοβούνται το τριζόνι.......
Ωδή σ'εκείνους που άνοιγαν τα μάτια τους διάπλατα με τις φιγούρες του Καραγκιόζη και σ' εκείνους που νόμιζαν ότι οι δυσκολίες της ζωής ήταν το να χάνεις στο φιδάκι ή να μην ανάβει το φωτάκι στον Φωτεινό Παντογνώστη όταν δεν απαντούσες σωστά.
Ωδή σε όλους εκείνους που αφαιρέθηκαν και...ξέχασαν...να μεγαλώσουν.....
