Σας έχω ξαναπεί γι αυτή τη γάτα. Που κάτι μου λέει πως περιμένει από κάπου να φανεί ο κυρ Μιχάλης της. Δεν ξέρω αν το γνωρίζετε αλλά οι γάτες δεν ξεχνούν εύκολα, παρ' ότι όλοι πιστεύουν το αντίθετο.
Βλέπετε δεν αισθάνθηκαν ποτέ την ανάγκη ν' αποδείξουν αυτά που νιώθουν ή ξέρουν, όπως οι σκύλοι.
Αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση...
Για τις γάτες των Στοών της Αθήνας ήθελα να πω. Ξέρετε πως η Αθήνα έχει πολλές Στοές στα μεγάλα της κτήρια στο κέντρο. Στοές που συνδέουν διάφορους δρόμους μεταξύ τους.
Στοές που μπαίνεις απ' τη μια και βγαίνεις απ' την άλλη.
Κάποιοι ζωοαγαπησιάρηδες (το εννοώ) που έχουν τα μαγαζιά τους μέσα σ' αυτές τις Στοές έχουν πάρει κι ένα ζωάκι συνήθως γάτα, ξέρετε τώρα, καλός ο αγιασμός αλλά πάρε και μια γάτα...
Δε λέω τα αγαπάνε τα ταϊζουν, τα χαϊδεύουν αλλά πάνω απ' όλα τα καταδικάζουν σε μια καθ' όλα αφύσικη ζωή γι αυτά.
Εκτός αν κάποιος τους είπε ότι στις γάτες αρέσουν οι ανήλιαγες και τσιμενταρισμένες Στοές....
Αλλά όπως προείπα, οι γάτες είναι πολύ πιστές, Πηνελόπες θα έλεγα και μένουν εκεί που θέλει εκείνος που αγαπούν και πιστεύουν.
Και μένουν ακόμη κι όταν αυτός έχει φύγει. Περιμένουν.
Πολλοί πιστεύουν πως μένουν για το σπίτι, ότι αυτό αναγνωρίζουν... Δεν είναι έτσι. Μένουν γιατί περιμένουν. Φοβούνται να φύγουν μήπως γυρίσει ο αγαπημένος τους και δεν τις βρει εκεί...να τον περιμένουν.
Από την συγκεκριμένη Στοά δεν προτιμώ να περνώ τελευταία. Δεν μου αρέσει να βλέπω ζώα να κοιτάζουν με θλίψη το κενό. Που και που θέλω να της δίνω ένα χάδι όμως.
Ένα πολύ τρυφερός άνθρωπος την φροντίζει και ζει κάποιες ώρες ανάμεσα σε πανέμορφα παιχνίδια και πολύ ενδιαφέροντα βιβλία.
Επισκεφτείτε τους και τους δύο. Αξίζει πραγματικά τον κόπο που θα κάνετε.
Έτσι σε πείσμα των καιρών που ζούμε.
