Σύρθηκε η αναζήτηση ανάμεσα σε δυο ζευγάρια μάτια.
Που γνωρίζονταν αλλά η θύμηση ξέθωρη.
Πότε; Πού;
Απαλές, κυκλικές κινήσεις και χέρια απαλά. Ζωγράφου.
Το χλωμό, ωχρό πρόσωπο, φωτίστηκε. Κι έλαμψε η ψυχή. Ξανά.
Έξω απ’ το παράθυρο οι ακακίες πηγαινόφερναν όλο νάζι τα καταπράσινα κλαριά τους.
Ναι ξέρω.
Θυμήθηκα.
Όπως και να έχει Σε Ευχαριστώ.
