Πρώτες πρωϊνές στιγμές με τα όνειρα παραμάλης κι ένα χαϊδεμένο πρωϊνό να σε στανιάρει για τα δύσκολα που θα έρχονταν.
Που στην πορεία αποδείχτηκε ότι δεν ήταν δύσκολα. Απλά περιπλεγμένα.
Γιατί τότε δεν φανταζόμασταν τα δυσκολότερα.
Νέοι, ωραίοι με τα όνειρα να σου πασπατεύουν την ψυχή κάθε στιγμή, δεν κάνεις τέτοιες σκέψεις.
Φρέσκος καφές με γάλα, και τα φοσβάγκεν φρέσκα και ζεστά στον ασημένιο δίσκο με το διάφανο καπάκι.
Κι η Signora να ζητάει επιβεβαίωση : "il solito cocca mia?"
Si signora!
Celeste felicita!!!!!!!
Ω ναι! Τότε.
Να πηγαίνεις κάπου και να γνωρίζουν τις συνήθειές σου. Και να είσαι ξένος. Και να νοιάζονται για σένα.
Και να σου εύχονται : " In bocca al luppo".
Κι εσύ matricola ακόμη να λες τι στην ευχή μου είπε τώρα;
Το άλλο πρωϊνό όμως μπορούσες και συ ν' απαντήσεις γεμάτος περηφάνεια "Creppi signora, creppi".
Signora, ξέρω δεν μπορείς να με διαβάσεις, ούτε καν θα με θυμάσαι πια και θα είσαι και πολύ μεγάλη.
Εγώ όμως θα στο πω.
Grazie Signora. Per tutto.
