Μερικές φορές δεν χρειάζεται πολύ για να φτιάξει το χαλασμένο κέφι σου από κάποιους ξινούς.
Παρατήρηση.
Το αγαπημένο μου παιχνίδι από μικρή.
Εκουσίως κι ακουσίως ενίοτε.
Και στο μετρό τι άλλο να κάνεις δηλαδή εκεί στα βρωμερά και σκοτεινά έγκατα της γης που περιμένεις.
Χαζεύεις και παρατηρείς τους άλλους κι εκείνοι ....εσένα.
O yeah! O heah!
Ε στην αρχή νόμισα ότι κάτι θα του είχαν πει οι καλοβαλμένες κυρίες που συνόδευε και...συμφωνούσε.
O yeah! O heah!
Αυτοθαυμάζονταν κι όλο έστρωνε την μπλουτζινιένια βερμούδα του.
O yeah! O yeah!
Πανύψηλος, αθλητικός, καθαρός, με ωραία αθλητικά παπούτσια με καταπράσινα κορδόνια.
Μπλε με πράσινο σκούρο. Αριστοκρατικός συνδυασμός.
Και κάθε τόσο συμφωνούσε με τις κυρίες που κουβέντιαζαν πετώντας ένα ενθουσιώδες O yeah!
O yeah!
Τίποτα άλλο.
Έμοιαζε να μην τον αγγίζει η καυτή ζέστη κι η ζοφερή ατμόσφαιρα της Αθήνας.Αλλά ούτε και κανείς άλλος.
Ζούσε στον κόσμο του, ανάμεσά μας κι ήταν ολοφάνερο πως ήταν ευτυχής.
O yeah! O yeah!
Ευτυχής!!!!
Τ'είπες τώρα!
O yeah! O yeah!
