Κάποτε - ναι κάποτε πειράζει; - αν ήθελες ν' αγοράσεις ένα βιβλίο έπρεπε να κατέβεις σε συγκεκριμένες γειτονιές.
Αφιέρωνες κάποιο απόγευμα ή ένα πρωϊνό Σαββάτου και ξαμολιόσουν.
Όρεξη να είχες.
Τελετουργία μοναδική.
Αλλά είπαμε, κάποτε.
Τώρα τα βρίσκεις σε σταντ δίπλα στους καφέδες, απορρυπαντικά ή δίπλα στα πατατάκια και τους ξηρούς καρπούς.
Ομολογώ, δεν μου αρέσει σαν ιδέα. Καιρό τώρα δεν είχα ενδώσει στις παραδοσιακές προτιμήσεις μου.
Μέχρι χθες.
Άλλωστε στην Αλκυόνη, εγώ υποκλίνομαι.
Και στον συγκεκριμένο τίτλο που να σας τα λέω....
Κι εκεί, στο βάθος της γκρίζας θάλασσας, χιλιάδες όνειρα περίμεναν στη ράδα.
