Σαν τον χαμένο ήλιο ενός αλλιώτικου καλοκαιριού.
Σαν τις χαμένες θάλασσες και τις μαγικές μας παραλίες που εποφθαλμιούν αλήτες και τα χαρίζουν άλλοι αλήτες.
Χαμένα κορμιά κι είναι πολλοί, σαν τα σπυράκια της ανεμοβλογιάς.
Ανθρώπινες εξανθιματικές και εξαμβλωτικές υπάρξεις.
Δύσμορφα τέρατα που θέλουν να λέγονται Έλληνες. Που όταν γεννήθηκαν το κλάμα τους γιαβόλ ιζε
Χαμένα κορμιά που βγάλαν στο τέλος της λαϊκής μαζί με τα σάπια, ιστορία και πολιτισμό χιλιάδων χρόνων.
Ω! Τρισκατάρατοι!!!!
