Ναι δε λέω ωραίος ο αττικός ουρανός τις θερινές νύχτες.
Ξέρω έναν άλλον όμως που μα το θεό είναι πιο ωραίος τέτοια εποχή.
Καθαρός, κρυστάλλινος κεντημένος με μυριάδες αστέρια που νομίζεις πως αν κάνεις έτσι με το χέρι σου θα πιάσεις ένα. Ίσως και δύο.
Διάφανος που σε αφήνει να περιπλανηθείς σε μονοπάτια αλλοτινά.
Τότε που όλα ήταν θαύματα για σένα.
Τότε που κυνηγούσες σαν το τρελό πουλί να πιάσεις...μια πυγολαμπίδα και ποτέ δεν τα κατάφερνες.
Γιατί δεν ήθελες γιατί το θαύμα θα τελείωνε αμέσως.
Μου λείπουν αυτές οι νύχτες.
Μου λείπουν και τα θαύματα.
