Και κάποιες φορές περνάει μπροστά μας σκυθρωπή κι άλλες χαρωπή.
Και κάποιες άλλες κρατάει ένα ζωγραφιστό τενεκεδάκι με νερό και λίγο σαπούνι και χοροπηδάει φυσώντας και σκορπώντας παντού διάφανους , αόρατους σχεδόν κύκλους.
Κι αν σου έρθει η επιθυμία να κυνηγήσεις έναν τέτοιο κύκλο, θα είναι σαν να άνοιξες την πόρτα ενός παραμυθιού και να μπήκες μέσα.
Παιχνίδια, ζωγραφιές, γλυκιά ηρεμία, κουβέντα σιγανή κι ενδιαφέρουσα ίσως, έρωτας, μουσική σαν να την διάλεξες εσύ.
Καφές! Α! Όλα κι όλα, να τον ονειρεύεσαι ως το άλλο απόγευμα.
Και να μένεις μόνος, ανάμεσα σε πολλούς. Το τέλειο! Και να μην σ’ ενοχλούν. Αόρατοι σχεδόν, αλλά δίπλα σου.
Και δεν αντιστέκομαι στην θεσπέσια κρέπα με σοκολάτα πραλίνας και κομμάτια από μπανάνα μέσα. Δεν γίνεται να πω όχι!
Κύκλος σε μια πολύ ενδιαφέρουσα γωνιά της Αθήνας.
Πραξιτέλους
Και να ρχεται στο νου σου ο Ερμής και ….άλλοι.
Και τα νεοκλασσικά απομεινάρια δίπλα σου. Να ερημώνουν και να σου θυμίζουν ότι, ναι υπήρχε και μια άλλη Αθήνα κάποτε. Διαφορετική.
Που πολύ την αγαπήσαμε!
