Έχω πολλές και περιμένουν υπομονετικά στη σειρά για να λυθούν. Δεν βιάζομαι...
Απορούσα λοιπόν -τότε που ήμουν μικρή- πως γίνεται να υπάρχουν καραμελωμένα μήλα, φιρίκια ως επί το πλείστον που με παιδική λαιμαργία έτρεχα ν' αγοράσω όπου τα έβρισκα.
Αναρωτιόμουν και φανταζόμουν τι υπέροχη μηλιά θα ήταν αυτή και τι ευτυχισμένος άνθρωπος όποιος είχε μια τέτοια στην αυλή του.
Αργότερα έμαθα ότι αρκούσαν λίγη ζάχαρη και νερό για να κάνουν το θαύμα τους.
Είχα και έχω κι άλλη απορία.
Αν κάποιος γεννιέται αλήτης ή γίνεται αλήτης.
Μάλλον κι εδώ η ίδια συνταγή. Αλάνθαστη.
Παίρνεις το πιο άσημο, σκάρτο μήλο το βουτάς στην καραμέλα κι έχεις μια πανέμορφη λιχουδιά.
Παίρνεις έναν άσημο, σκάρτο άνθρωπο το βουτάς στην καραμέλα κι έχεις έναν αλήτη.
Καραμελωμένο μάλιστα!
Απλό δεν είναι;
