Πω πω πω! Δρόμο πήραν όλοι. Σαν τα ποντίκια, με καράβια, τραίνα, αερόπλανα.
Κανείς δεν αγαπάει πια αυτή την πόλη. Όλοι την χρησιμοποιούν, την κακοποιούν, αλλά με την πρώτη ευκαιρία αναχωρούν για κει απ' όπου κάποτε διακαώς θέλησαν να φύγουν.
Κι όμως είναι τόσο όμορφη αυτή η πόλη τον Αύγουστο.
Κάτι βραδιές σαν την αποψινή ανέβαινα κάποτε στην ταράτσα και χάζευα. Τη θάλασσα, τα πρώτα φώτα που άναβαν με το πέσιμο της νύχτας, το φεγγάρι....τη μικρή και τη μεγάλη αρκούδα.
Νόμιζα πως ότι έβλεπα εγώ με έβλεπε κι εκείνο και πως αν χαιρετούσα θα με χαιρετούσε.
Έτσι νόμιζα.
Αλλά μπα!
Ίσως απόψε ανεβώ ξανά , την ώρα ακριβώς που το άρωμα των γιασεμιών και του νυχτολούλουδου θα στήσουν τον τρελό χωρό τους σκορπώντας παντού μια μεθυστική ευωδιά.
Εκείνη ακριβώς την ώρα θα ανέβω και θα δω την Αθήνα, μόνη, φεγγαρολουσμένη και χωρίς αυτούς που δεν την θέλουν.
Ναι θα ανέβω να ξανά ονειρευτώ....
