Κακό πράμα η υπογλυκαιμία. Κάνει τα πάντα να φαντάζουν τίποτα μπροστά σ' ένα κομμάτι γλυκό ή σε ένα λουκουμάκι τριαντάφυλλο.
Πράγματι τι μπορεί να μετρήσει περισσότερο από την τέρψη του ουρανίσκου απολαμβάνοντας ένα κορνέ με μπόλικη μαρέγκα ή γλυκό του κουταλιού βύσσινο φτιαγμένο με μεράκι και μετά ένα ποτήρι παγωμένο νερό.
Τι θυμήθηκα τώρα. Παλιά κερνούσες κάποιον και σου απαντούσε με αποστροφή: "Δεν είμαι φίλος!"
-Το ξέρω απαντούσα αλλά ένα γλυκάκι θα πάρετε;
-Δεν είμαι φίλος, ξανάλεγε, δεν είμαι φίλος των γλυκών.
-Ωρίστε! Μα εγώ δεν ρώτησα αν είσαι φίλος τους αν θέλεις γλυκό σε ρώτησα.
Αυτά τότε, αν και ακόμη δεν καταλαβαίνω την έκφραση αυτή και πως να την καταλάβω εγώ που είμαι τόσο πολύ φίλη των γλυκών, μα πάρα πολύ όμως.
Και πως να μην είσαι φίλος των γλυκών όταν εκτός από την απόλαυση που σου προσφέρουν σου φτιάχνουν και το κέφι, αυτό που σου χαλούν ίσκοι και άρια μίζερα.
Όταν κατά λάθος και προς στιγμήν νόμισαν πως τους το επιτρέπεις. Γιατί μετά μάλλον είδαν τον διάολο κατάματα.
