Αν η ψυχή μας φορούσε πάντα τα καλά της και καλωσόριζε τα όνειρά μας...
Αν το καράβι μας έφτανε φωταγωγημένο στο λιμάνι που είχαμε διαλέξει...
Αν στην προβλήτα μας περίμεναν, με ανθοδέσμες και χειροκροτήματα, όλοι αυτοί που αγαπήσαμε....
Αν τόσες φορές, παρασυρμένοι από το τραγούδι των σειρήνων, δεν είχαμε χάσει τη ρότα μας...
Αν δεν είχαμε κρυφτεί λαθραία σε λάθος όνειρα..
Αν όλα αυτά που γυάλιζαν και τα μαζέψαμε με τόση αφοσίωση και στοργή ξέραμε από την αρχή πως δεν ήταν χρυσάφι..
Αν δεν είχαμε αφήσει την πόρτα της ψυχής μας ανοιχτή για ν α βρουν άσυλο οι κατατρεγμένοι...Τι απερισκεψία κι αυτή!
Αν ξέραμε να διαβάζουμε εγκαίρως τα σημάδια των καιρών και να προβλέπουμε τις καταιγίδες..
Αν φορούσαμε στολές παραλλαγής...
Αχ, αυτή η λάθος εκτίμηση...Ο υπερβάλλων ζήλος...Η περιττή γενναιοδωρία!
Αν είχαμε υψώσει έναν τοίχο για να προστατέψουμε τη ζωή μας...Ένα ανάχωμα έστω. Μια ξερολιθιά.
Αν δεν είχαμε μπερδέψει τα σημεία του ορίζοντα και περιμέναμε να βγει ο ήλιος από τη δύση..
Αν δεν χαμογελούσαμε, με κείνο το ηλίθιο χαμόγελο, α' αυτόν που ερχόταν καταπάνω μας με το σουγιά...Λέγαμε, αποκλείεται! Άλλη θα είναι η προθεσή του!
Αν όλος ο κόσμος ήταν ένα κουκούλι που θα μας προστάτευε και μέσα εκεί, με όλη μας την άνεση, θα γινόμασταν από σκουλήκια πεταλούδες......
Αν....Αν...
Της επιστήθιας φίλης μου Αλκυώνης (ο).
