"Όταν έχω καιρό θα σχεδιάσω έναν κάτασπρο γλάρο πάνω στο κύμα, με ανοιχτές φτερούγες, έτοιμο να ξεκινήσει μακρινό ταξίδι. Ένα ταξίδι που ίσως ποτέ να μην πραγματοποιηθεί.
Δεν βαριέσαι...
Κάπου διάβαζα πως αυτό που αξίζει είναι πάντα αυτό που αναμένεται..μπορεί.."
Η φωτογραφία της αγάπης της είχε αρχίσει να ξεθωριάζει στην ψυχή της. Κόντευε να μην τον αναγνωρίζει.Έχασε τη μυρωδιά του. Κι όμως πάντα τον αγαπούσε.
Δεν ήταν που είχε πάψει να τυλίγει με χρυσόχαρτα τα όνειρά της. Δεν ήταν που δεν τα στόλιζε με φιογκάκια.
Ήταν που....τα φιογκάκια στο πέρασμα του χρόνου, είχαν ξεφτίσει αρκετά στις άκριες.
Είχε αλλοιωθεί λίγο το χρώμα τους.
