Αχ παναγιά μου!
Θυμάμαι πάντα τα κλάματα που έκανα όταν με πήγαιναν για κούρεμα.
Ιδίως όταν δεν ήθελα και συνήθως δεν ήθελα και δεν καταλάβαινα γιατί έπρεπε να υποστώ κάτι που άλλοι επιθυμούσαν.
Άλλοι το επιθυμούσαν είτε γιατί βαριόντουσαν να με χτενίζουν πρωϊνιάτικα πλέκοντας πλεξούδες ή χαράζοντας ευθείες χωρίστρες.
Εγώ…εγώ μόνον έκλαιγα όταν εκείνο το αιμοβόρο κι άγουστο πλάσμα με πλησίαζε κρατώντας εκείνο το απαίσιο ψαλιδόχτενο στα χέρια του.
-Μη καλέ! Ούστ από δω!
Αλλά Αχ! Αλλά ήμουν μικρό κι αδύναμο και περνούσε πάντα των μεγάλων.
Είστε σωστό είτε λαθεμένο.
Και ναι δεν σας ενδιαφέρει αλλά ακόμη κλαίω όταν πάω στο κομμωτήριο για …κούρεμα έστω κι αν τώρα πρόκειται για δική μου επιλογή.
Και πάντα άγχομαι για το αποτέλεσμα έστω κι αν πρόκειται για ένα απλό, συνηθισμένο, κλασσικό καρέ.
