Δεν άντεξα, προχθές είχε ξεσηκώσει όλη τη στοά με το κλάμα του, μπήκα και ρώτησα.
Ψηλός, ευγενής, μα πολύ ευγενής, μεσήλιξ ίσως και λίγο παραπάνω.
Ανάμεσα σε πολλά παιχνίδια, βιβλία και τον Mac του, λίγο πιο κει για να μπορεί να βλέπει και να ελέγχει, μια κούτα.
Πεντακάθαρη από σκληρό γυαλιστερό χαρτόνι και αρκετά μελετημένη...για διαρροές.
Μέσα, μονάχα ένα κομμάτι ύφασμα κι ένα λαμπένιο γατένιο μωρό, που μόλις έχει ταϊστεί και πλυθεί.
Από κείνον.
Είχε μόλις ανοίξει τα μάτια του και μάλλον το απολάμβανε.Φαινόταν να ονειροπολεί.
Δεν μπορεί ούτε να φανταστεί τι υπάρχει έξω από κείνο το μαγαζάκι.
Ανταλλάξαμε μια καλημέρα, με διαβεβαίωσε για το μέλλον του και βγήκα ξανά στον κόσμο αυτό που δεν μου αρέσει.
Αυτόν που ούτε εγώ φανταζόμουν.
