Λίγες φορές νιώθω στη ζωή μου τη διάθεση να δείρω.
Πολύ όμως.
Να έτσι.
Να γείρω πίσω μου το δεξί μου χέρι, το καλό μου, και να το φέρω ξανά μπροστά με με εννιά μποφόρ (πιο πολύ θα μου άρεσε με ω - μποφώρ) καταλήγοντας στη γλοιώδη μάπα της.
Στο ανίκανο φερέφωνο της κάθε ανοησίας, που ούτε να καταλάβει ούτε να εξηγήσει πως είναι ανοησία μπορεί.
Το ζώον το όρθιο.
Γιατί Θεούλη μου και συ Θεουλίνα μου τα κάνατε έτσι που να μη μπορώ να πω δημόσια τι νιώθω;
Είναι τόσο κακό δηλαδή να της πω μπροστά σε όλους ότι είναι ένα ζώωον και μισό (γελάδι, γίδι π.χ.).
Είναι βρισιά να της πω ότι οι κότες έχουν περισσότερο μυαλό απ' αυτήν κι ότι οι κατσίκες έχουν διαβάσει κι όλο το Savoir Vivre ενώ αυτή όχι;
Της το έχω πει όμως και της το έχω τάξει.
Αν το κατάλαβε δεν ξέρω.
Θα με θυμηθεί αλλά θα' ναι αργά.
Και πανάθεμά με ξέρω να περιμένω.
