Είχα καιρό να τους δω.
Γύρω στα τέλη του χειμώνα πρέπει να ήταν η τελευταία φορά.
Για τον Σ’ αγαπώ και την Μ’ αγαπάς, λέω.
Πάντα οι ίδιοι. Αθεράπευτα ερωτευμένοι μεταξύ τους κι όλος ο κόσμος γύρω τους, απλά ανύπαρκτος ουσιαστικά.
Πιασμένοι χέρι χέρι καλοκαιρινοί κι αεράτοι περπατούσαν βιαστικοί, σχεδόν πάντα βιαστικοί είναι οι δυο τους, λες και τους κυνηγάει ο έρωτας και δεν τους αφήνει καν να ξαποστάσουν.
Μιλούσαν ακατάπαυστα κι είχαν φράξει την σκάλα που οδηγεί στην αποβάθρα, ακριβώς μπροστά μου, το ξανά είπα, δεν υπάρχουν οι άλλοι γύρω τους.
Αλλά ούτε μένα με ένοιαζε , ούτως ή άλλως πάντα αργώ τελευταία κι ύστερα που θα το ξανάβλεπες τέτοιο θέαμα!
Δυο ερωτευμένοι εξητάρηδες δεν είναι κάτι που συναντάς συχνά. Και μάλιστα πιασμένους απ’ το χέρι τόσο σφιχτά που σχεδόν να σέρνει ο ένας τον άλλο…
Παρασυρμένοι απ’ τα κύματα του έρωτα!
Εκείνη φορούσε ένα bleu noir φόρεμα σε απλή γραμμή κι ένα ζευγάρι κατακόκκινα λουστρινένια πέδιλα, flatissimi. Τελείως όμως!
Ο Σ’ αγαπώ πέρα από ένα παντελόνι κι ένα πουκάμισο σχεδόν αδιάφορα σε χρώματα και σχέδιο….απλά την αγαπάει.
Όλα αυτά σε όσους μου τριβέλιζαν το μυαλό πως αγάπη δεν υπάρχει.
Αμ υπάρχει!!!
