Δεν πιστεύω ότι το έκαναν επίτηδες. Τουλάχιστον αυτή τη φορά.
Αλλά και κανείς δεν ενδιαφέρθηκε, για κείνο το άτυχο πλάσμα που σφάδαζε και στριφογύριζε λουσμένο στο αίμα στην ζεστή και υγρή άσφαλτο.
Κανείς όμως. Μερικοί χάζευαν χαμογελαστά κιόλας.
Ζοντόβολα!
Όλοι ήταν βιαστικοί, κοστουμαρισμένοι , καλoδιωμένοι .
Μια σταλιά ήταν, προσφάτως καλοαναθρεμμένο απ' τη μάνα του. Μια σταλιά και σε κανέναν δεν περίσσεψε μια στάλα συμπόνιας να μην ξεψυχήσει εκεί πατώντας το ξανά και ξανά.
Πρόλαβα ν' ανάψω alarm (βλέπεις οι στοκμαν παραμονεύουν πίσω να σφιχταγκαλιαστούν με το καπό σου).
Έσκυψα και το έπιασα απαλά με τα δυο μου χέρια. Ζεστό κορμάκι, απαλό σαν όνειρο που άφησε την τελευταία ματωμένη πνοή του ακριβώς εκείνη τη στιγμή. Στα χέρια μου.
Ένα απέραντο ωχ! Στα χέρια μου!
Το εναπόθεσα στη μέση του παρτεριού. Στο φρεσκοκουρεμένο , καθαρό και γεμάτο δροσοσταλίδες χορτάρι.
Είμαι απόλυτα σίγουρη ότι του άρεσε!
Κι όλοι οι υπόλοιποι θα μπορούσαν να το χαζεύουν όσο ήθελαν, αλλά χωρίς την ικανοποίηση να το βλέπουν να σφαδάζει.
