Σαν ξημερώνει και ξυπνάω κι αφού τελειώσει και το χουζούρεμα κι αποφασίσω ότι πρέπει να σηκωθώ, θέλω δεν θέλω, συνήθως σηκώνομαι απ’ την δεξιά πλευρά.
Του κρεβατιού εννοείται.
Κι αυτό για πολλούς λόγους.
Στην δεξιά πλευρά είναι το ξυπνητήρι που δείχνει πως η ώρα περνάει και δεν περιμένει κανέναν.
Από δεξιά έχω αφήσει από βραδύς τα χνουδωτά παντοφλάκια μου.
Στα δεξιά μου και το πορτατίφ για τα σκοτεινά πρωϊνά του χειμώνα, να ανάβουμε το φως να βλέπουμε μην και μπήκε κανένας μούμος τη νύχτα, να τον δούμε να φυλαχτούμε.
Πιο βασικός λόγος όμως που σηκώνομαι από δεξιά είναι ότι αριστερά κοιμάται …άλλος.
Χνουδωτός, μουστακάτος και μεγάλος!
Σιγά τώρα μην είμαι και προληπτική. Πφφφ!
Τυγχάνει όμως, το ξαναλέω, τυγχάνει κάποιες φορές αλλοπαρμένη από όνειρα όμορφα ή τρομαγμένη από κακούς και άρπαγες εφιάλτες, να μπερδευτώ και να σηκωθώ απ’ την άλλη. Την αριστερή πλευρά.
Αυτές τις φορές νιώθω κάπως. Ούτε κι εγώ ξέρω πως.
Στραβοξυπνημένη να το πω;
Αναποδιασμένη να το πω;
Όπως κι αν το πώς όμως κάτι τέτοιες μέρες είναι που χαλιέμαι.
Από διαπιστώσεις!
Που κοστίζουν κιόλας!
