Νομίζατε πως σας ξέχασα;
Σαν να ξεχνούσα την ίδια μου την ύπαρξη θα ήταν.Αλλά να δεν πιστεύω πια σε γιορτές. Ούτε στα πανηγύρια...
Πίστευα ότι δεν θα συμβεί ποτέ αυτό, κι όμως!
Τι να τις κάνετε εσείς καλά μου τις γιορτές! Άλλωστε κι μ'ένα μόνο νεύμα μας, που να μιλήσουμε για χάδι, γιορτάζετε μερόνυχτα.
Γεμάτα στομάχια, ζεστές φωλιές, προστασία, αγάπη είναι ότι χρειάζεστε.
Δύσκολα πράγματα, δε λέω. Από που περίσσεψαν όλ' αυτά;
Απ' τους ανθρώπους; Χα!
Παρ' όλα αυτά αντί γιορτής και τούρτας εγώ θα σας χαρίσω μερικά λόγια. Όχι ψεύτικα ούτε μεγάλα.
Λόγια κάποιας άλλης.
Κατ' αρχάς θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους προσφέρετε, ενδεχομένως από το υστέρημά σας για να βοηθήσετε. Είναι ακριβέστατη αλήθεια ότι τα ζωάκια που έχω κοντά μου στη Ραφήνα, σιτίζονται με βρεμμένο ψωμί, αλλά προστέθηκε και λίγο κοτόπουλο και κάμποσα φρέσκα αυγά, από αυτά που είναι ραϊσμένα και τα αγοράζω από την Βαρβάκειο με 1,5 ευρώ την καρτέλλα (30 τεμ.). Τα σκυλιά ειναι τρισευτυχισμένα, αρκεί να νοιώθουν ότι υπάρχει η ανθρώπινη παρουσία κοντά τους. Μόνον οι γατούλες στο δωμάτιο νομίζω ότι δεν είναι και πολύ ευτυχισμένες. Ίσως οραματίζονται το γατοστάσιο της Οινόης και ζηλεύουν που δεν μπορούν ακόμη να βρεθούν εκεί (πρέπει πρώτα να στειρωθούν).
Δυστυχώς, χάνω πολύτιμο χρόνο που θα μπορούσα να αφιερώνω, όχι μόνον γράφοντας αποκλειστικά για τα αδέσποτα που έχουν ανάγκη υποστήριξης, αλλά για την πατρίδα μας που έχει
ακόμα ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ανάγκη υποστήριξης !
Πριν μετατραπεί σε ξεζουμισμένη λεμονόκουπα, στην οποία θα ζούμε για χρόνια, εμείς, τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας και ποιος ξέρει πόσες γενηές ακόμη...
Από την Φωτεινή Κυζούλη σε κείνο το προσωποβιβλίο.
