Μου άρεσε αυτό το λουλουδάκι. Από όταν ήμουν παιδάκι, κοριτσάκι.
Δεν είχα δώσει και πολλή βάση στο όνομά του. Τι σημασία είχε αν το έλεγαν πανσέ, τουλίπα, γαρδένια, καμέλια ή ακόμα και γιασεμί.
Σημασία είχε για μένα ότι ενώ ότι ήταν τόσο μικρό, τόσο ταπεινό, πολλές φορές να ξεπροβάλει απ’ αγριόχορτα, σου προκαλούσε χίλια μύρια συναισθήματα κοιτάζοντάς το.
Έσπερνε την αισιοδοξία στα έγκατα της ψυχής σου ι ένιωθες στα σοβαρά πια ότι ο χειμώνας τελείωνε κι ότι θα έμπαινες πια σ’ άλλες σφαίρες. Πιο ζεστές.
Πανσέδες μωβ, κίτρινοι, άσπροι, βαθυκόκκινοι. Πανδαισία χρωμάτων και συναισθημάτων.
Έβγαινες απ’ το σπίτι κι έστεκαν περήφανα σε κείνο το μακρύ παρτέρι και σε καλημέριζαν ή σε καλησπέριζαν.
Πανσέ λοιπόν, πανσέδες για την ακρίβεια αλλά με άλλη έννοια πια, αλλά ακόμη όμορφες.
