Το ξυπνητήρι το Σάββατο δεν χτυπά.
Και το δικό μου βιολογικό, επίσης έχει προγραμματιστεί για λίγο αργότερα απ' το συνηθισμένο.
Βέβαια δεν ήξερα ότι ανοίγοντας το παράθυρό μου θα έβλεπα έναν ήλιο στις δόξες του και στο περβάζι να με περιμένει ένα ολόφρεσκο κομμάτι κέϊκ με κακάο πασπαλισμένο με ζάχαρη άχνη.
Θα είχα σηκωθεί νωρίτερα....
Τελικά τι έχει σημασία, πέντε μέρες μια βδομάδας πνιγμένες στην καταχνιά των γεγονότων, στα λόγια ασήμαντων ανθρώπων της (κατ'ανάγκην) καθημερινότητάς μας ή ένα ηλιόλουστο σαββατιάτικο πρωϊνό;
Έντεκα η ώρα, σήκω λοιπόν!
