Με δύο κούπες τσάϊ πάνω στο τραπέζι που γέμιζαν και ξαναγέμιζαν και μπόλικη ζάχαρη και λόγια ασυγκράτητα που σαν νότες συνέθεταν την πιο όμορφη όπερα.
Την όπερα της Λευκής Νύχτας και της Γνώσης.
Και με κανα δυο , άγαρμπα στριφτά απ’ τον αγαπημένο μου Old Holborn.
Λόγια ακατάπαυστα , εναλλαγή θεμάτων κι επιστροφή ξανά, όπου χρειάζονταν κάποια επεξήγηση.
Και πίκρα, που δεν χρειάζεται όμως, γιατί δεν ωφελεί. Μόνο για αυτό. Δεν χωράνε τα δάκρυα εδώ.
Ανταπόδοση απ' το αυθόρμητο άνοιγμα μιας πόρτας.
