Δεν έχω πετάξει ποτέ μου χαρταετό.
Έχω κατασκευάσει , έχω ζυγίσει τα φτερά του, του έβαλα και την ουρά του, αλλά δεν τον πέταξα ποτέ.
Κι ούτε ξέρω να σας πω ακριβώς το γιατί. Κάτι περί κινδύνου στα ηλεκτροφόρα καλώδια παίζει να με φοβίσανε όταν ήμουν μικρή, κάτι πως ήταν αγορίστικο παιχνίδι, κάτι πως θα μ’ έπαιρνε μαζί του ψηλά στο άγνωστο παίζει…
Κατά πως το βλέπω τώρα, πιο πολύ παίζει να βαριόντουσαν οι δικοί μου.
Δεν με πειράζει, αν κι αυτό που θα ήθελα πολύ ήταν να είχα μπορέσει έστω και μία φορά να κρατήσω εκείνο το καρούλι με τον χρωματιστό σπάγκο, να τρέξω σέρνοντάς τον πίσω μου και να τον δω να υψώνεται και να τον κουμαντάρω ενώ εκείνος θ’ ανέμιζε σε ύψη δυσθεώρητα.
Ω ναι αυτό θα μου άρεσε.
Μου αρέσει πολύ να τους χαζεύω και να τους καμαρώνω κάθε τέτοια μέρα, όπου κι αν είμαι.
Και με λυπεί πολύ την επόμενη να τους βλέπω να κρέμονται σκισμένοι, σπασμένοι και με καταρρακωμένη την πρότερη γοητεία τους σε καλώδια και δέντρα.
Αμόλα Καλούμπα.
