Και μέρες πυρετού για να είμαστε ακριβείς.
Τιμωρία που δε ντύθηκες κάπως πιο βαριά ή που στάθηκες δίπλα σ’ εκείνον τον ανόητο που φτερνιζόταν ακατάπαυστα χωρίς να κλείνει με το χέρι το στόμα του;
Ώρες που νομίζεις πως σ’ έχουν κλείσει στο σάκο με τα …παγάκια, τα οποία αγγίζοντας τον παραμικρό ιστό του κορμιού σου σε κάνουν να ριγείς με 9 ρίχτερ και να παρακαλάς την κόλαση ν’ ανοίξει τις πύλες της και να σε δεχτεί στους κόλπους της.
Τέτοιες ώρες εσωτερικής κι εξωτερικής παγωνιάς, ποιος παράδεισος αδέλφια.
Και μετά με το θερμόμετρο στα όρια του ζενίθ, να πέφτεις στην πιο γλυκειά παραζάλη.
Παραζάλη που σε κάνει να μην νιώθεις τίποτα και κανέναν.
Και την μόνη αξία ανεκτίμητη η όχι να έχει μόνο ένα ποτήρι δροσερό νερό. Μόνον αυτό.
Και το κουράγιο να πας να το πάρεις.
Συννεφάκια πυκνά στα πνευμόνια μας, αλλά αύριο όλα θα ναι καλύτερα. Άντε το πολύ μεθαύριο.
Όπως και να χει τις νύχτες πυρετού κάνεις τα πιο τρελά κι όμορφα όνειρα.
Εγώ τουλάχιστον.
