Παραλίγο να το ξεχάσω. Θα πήγαινα για ύπνο και δεν θα είχα συγχαρεί εκείνη την υπέροχη κοπελιά που "συνταξίδευε" μαζί μου στο μετρό σήμερα.
Ψηλή, καλοντυμένη, προσεγμένη γενικώς αν και τα γούστα μας φαίνεται να είναι οριζοντίως, καθέτως και εντελώς αντίθετα.
Ύφος μπλαζέ κι έδειχνε ότι δεν ήθελε να είναι εκεί.
Αλλά δυστυχώς ήταν εκεί.
Στα καλοφτιαγμένα της χέρια είχε το βιβλίο της και φαινόταν απορροφημένη σ' αυτό. Και μπράβο της.
Αλλά φευ, ο απορροφημένος νους της, μονομιάς ξύπνησε και το βλέμμα πετάρισε πλαγίως στη θέση που άδειασε και τόσο λιγουρεύτηκε.
Είμαι σίγουρη πως "δεν" είδε καν την ανήμπορη κυριούλα που με το ζόρι στεκόταν όρθια και κρατιόταν από το "γαϊτανάκι¨στο κέντρο του βαγονιού που κι αυτό άλλοι το χρησιμοποιούν σαν ακουμπιστήρι της πλάτης τους.
Αν την έβλεπε δεν θα την παραμέριζε ευγενικά. Έτσι δεν είναι;
Είμαι σίγουρη πως ούτε την τσάντα της κυριούλας, με τις εξετάσεις να προεξέχουν είδε.
Και ούτε καν διαπέρασε τον απορροφημένο νου της ότι δυο στάσεις παρακάτω υπάρχει κι ένα μεγάλο νοσοκομείο που πάνε ανήμπορες κυριούλες και κυριούληδες.
Έτσι όμως τσαλακώνονται οι όμορφες φουστίτσες, τα καλοφτιαγμένα χέρια παίρνουν μορφή αρπακτικού και τα φρούτα στην τσαντούλα Harrods σαπίζουν.
Το βιβλίο, χωρίς νόημα πια;
Ε κοπελιά;
