Αγγίζω ξανά τον ίδιο τοίχο..βαμμένο με καινούργια χρώματα πια.
Ο παλιός καναπές δεν υπάρχει … ούτε κι εκείνη η λάμπα, που μου επίτρεπε να παίζω με τα χέρια μου και να βλέπω στον τοίχο τις σκιές τους να σχηματίζουν ότι η φαντασία μου, μου σφήνωνε στο νου κείνη τι στιγμή……ούτε και κάποιοι άλλοι.
Ούτε λαγουδάκια, ούτε πεταλούδες.
Μόνο τοίχος. Κι όμως έχω την εντύπωση ότι αν μπορούσα να τον διαπεράσω, πολλά θα μπορούσα να ξαναδώ και να ξανανιώσω, απ’ όλα όσα συνέβαιναν τότε.
Rewind του μυαλού μου σαββατόβραδο!
